Ödevimi Bulamıyorum Anne! “Sevgili Sor, Sana Verilecek!”

Tanrı’ya veya hangi yüksek güce inanmayı seçerseniz seçin, ihtiyacınız olan cevapları ihtiyaç duyduğunuzda istemeye inanıyor musunuz? 11 yaşındaki kızımın eksik ev ödevleri hakkında aydınlatıcı bir hikaye için aşağıyı okuyun.

Sorun, kızımın akşam yemeği yemek için ev ödevine ara vermesiyle başladı. Bana odasına alıp televizyon izlerken üzerinde çalışıp çalışamayacağını sordu.

(İyi bir fikir değil, BTW). En iyi annelerin bile zayıf anları vardır. :Ö)

Her neyse, yemek bitene kadar, bulunacak ev ödevi yoktu.

Tüm kayıp eşyalarda olduğu gibi, her zamanki anne cevaplarını önerdim. “Adımlarınızı yeniden izleyin.” “Bir düşünün, üzerine bir cevap yazdığınız en son yer neresiydi.”

Ortaokulun ilk haftasında gözaltına alınma korkusuyla (ödevini çeviremediği için) 15 dakika daha bakmakla, 10 dakika daha gözyaşı dökerek geçirdi. bakıyoruz ve hala ödev yok.

İlgilenebilir misin?

Bahse girerim bir anne olarak, muhtemelen orada bulunmuşsundur, bunu ev ödeviyle olmasa da, çocuk ayakkabılarıyla, arabanın anahtarlarıyla yaptın. vb…..

Son zamanlarda kendi hayatınızı tezahür ettirmek ve sezgilerinizi izleyerek olumlu bir tutum yansıtarak istediğiniz hayatı yaratmak üzerine okuyor ve çalışıyordum. Öğrendiklerimle gerçekten motive olmuş ve heyecanlanmıştım.

“Tamam anne, kendi kendime düşündüm,” “şimdi tüm bu felsefeyi teste tabi tutabilirsin.”

Dedim,

“Şimdi yerde diz çökelim ve Tanrı’dan ödevinizi bulmamıza yardım etmesini isteyelim.” Söyleyecekmiş gibi kıkırdamaya başladı, ama bunu yüksek sesle söylemeye cesaret edemeyeceğini biliyordu, “Evet doğru anne!”

Diz çöktük ve kısa bir süre içinde onu dua etmeye yönlendiriyorum. Zaman olarak küçük olmasına rağmen yine de minnettarlıkla doluydu ama ev ödevini bulması için acil yardım talep ettik.

Bu hikaye ilerledikçe, bazılarınızın bana güldüğünü görebiliyorum.

İşimiz biter bitmez ayağa kalktım. Derin bir nefes alıp rahatlamasını söyledim. Ben de aynısını yaptım. Sonra mutfağa gittim. Kendi kendime düşündüm, “belki hala acıkmıştı ve ödevini yiyecek başka bir şey ararken buraya getirdi.”

Buzdolabına doğru yürümeye başladım. : o) Kim bilir, orada olabilirdi. Ama o kadar uzağa gitmeden önce tezgaha baktım ve ev ödevi paketini ekmek kızartma makinesinin üstüne koydum.

Onu aldım ve oturma odasına geri götürdüm. Şimdi unutma, ona derin bir nefes almasını ve rahatlamasını söyledim. Rahatlamamıştı bile ve ben çoktan ev ödevini bulmuştum.

Söylemeye gerek yok, kızım onun orada olduğunu bilmediğime inanmakta zorlandı.

Yine de bunu biliyordu, çünkü benim acı ve hayal kırıklığımı birkaç dakika önce yanlış yerleştirdiğinden duymuştu.

Sadece tesadüf müydü? Az önce şanslı mıyım?

Kendi şansımızı yarattığımıza inanıyorum. Olumsuz düşünceleri ortadan kaldırmak ve onların yerine güç onaylayıcı düşünceler koymak için son zamanlarda çok çalışıyorum.

Ben de Tanrı’nın ona istediğimi yaptığına inanıyorum. Beni onun belki aç olduğu düşüncesiyle mutfağa götüren sezgilerimdi. Ödevini bıraktığında yiyecek arıyor olabileceği gerçeği beni doğruca ekmek kızartma makinesine götürdü.

Alçakgönüllü görüşüme göre, bu düşünceleri zihnime yerleştiren Tanrı idi, çünkü ondan biraz yardım istedik. Bize bu kadar çabuk cevap verdiğinde, inanmamak ve iman etmemek gerçekten neredeyse imkansızdır.

Eğer piyangoyu kazanmayı isteseydik aynı türden bir inanca sahip olmak bu kadar kolay olsaydı, (bunun gerçekten uygun bir dua olduğunu düşünmüyorum). Aklımızdaki tüm düşünceyi veya şüphe duymayacağına inanmak için, bu da olabilir.

Kaçınız dürüstçe söyleyebiliriz ki, bir piyango bileti satın aldığınızda, bu kesin bir kazanan, kazanan numaralara sahip olacağınızdan şüphe duymuyorsunuz? Bunu yapmak için mucizevi bir inancın olmalı.

Gerçekten yapamazsınız, çünkü gerçekten kazanma ihtimalini bilen insan zihninin o senaryodaki tüm şüphe izlerini ortadan kaldırması neredeyse imkansızdır. Bu düşüncelerden bazıları bilinçaltınızın o kadar derinlerine gömülü ki, onların farkında bile değilsiniz.

Buna karşın, Tanrı’nın kızımın ev ödevini bulmama yardım edebileceğine inanmak benim için oldukça kolaydı, çünkü ayaklarının uzamadığını biliyordum ve kapıdan çıktım. :Ö)