Ne Kadar Haber İyi Haberdir?

Geçen ayın “habersiz bölge” atamasının zamanlamasının daha kötü veya daha iyi olabileceğinden emin değilim. Yıkıcı tsunaminin Asya’yı vurmasından sadece iki gün sonra geliyor, haberlere gerçekçi bir şekilde iki günlük bir ara vermenizi nasıl bekleyebilirim? Böyle bir şey önermem biraz duygusuz göründü mü merak ediyorum. Ama işte ilginç kısım: Haber bültenini gönderdiğimde, bir haftalık haber grevinin ortasındaydım ve felaketi henüz duymamıştım. Dünyanın geri kalanı trajedinin ortaya çıkmasını izlerken, ben kış uykusuna yattım.

Bunu duyduğumda, bu büyük olayı “kaçırmanın” sonuçlarını düşündüm. Olayla ilgili bilgilerimin bölge üzerinde olumlu bir etkisi olabileceğini hayal etmek istesem de, tsunamiden etkilenen insanların cehaletimi fark etmediklerinden oldukça eminim.

Daha kişisel bir düzeyde, tsunamiyi ilk vurduğunda öğrenmiş olsaydım, bilgi bağımlısı tarafım agresif bir bilgi toplama kampanyası başlatırdı. Örnek olarak sadece son Körfez savaşına dönüp bakmam gerekiyor. Bu savaşın doruğunda, her gün çevrimiçi haber toplama için bir saatten fazla oturum açıyordum. Hesaplarken, o savaş boyunca, sınırlı (veya hiç) kullanılmayan bilgileri toplamak için kırk saatten fazla zaman harcadım.

Bunun için boşa harcanan zamanı aramaktan vazgeçeceğim, bana önceliklerimi yeniden değerlendirmek için harika bir fırsat sağladı. Ve bu deneyim, tsunami ile ilgili eylemlerimi bilgilendirdi. Etkinliğin fotoğraflarına, videolarına, hikayelerine ve tartışmalarına dalmak yerine, haber toplamamı kısa güncellemeler ile sınırladım.

Düşünmem beni değer sorusuna da götürdü: haber toplamanın değeri nedir? Ne faydası var? Bana, aileme, topluluğuma, bir haber olayından etkilenen insanlara nasıl hizmet ediyor? Bir kez daha kendime haberleri izleyerek, okuyarak veya dinleyerek geçirdiğim zamanın ne işe yaradığını sordum. Körfez Savaşı haber toplama deneyimimde olduğu gibi, bilgi toplamanın çok yararlı olduğu yollar bulmak benim için zor.

Bu anlık bilgi erişimi çağında, kelimenin tam anlamıyla saniyeler içinde dünyanın herhangi bir yerindeki olayların pasif gözlemcisi olma kapasitesine sahibiz. Bu yetenekle birlikte bir risk ve bir meydan okuma gelir.

Risk, coğrafi olarak erişilemeyen olayları – özellikle trajik olayları – gözlemlemenin içimizde bir çaresizlik duygusu yaratabilmesidir. Kişisel deneyimlerim, haber toplama eyleminin kendi kendini devam ettiren bir yetkisizlik döngüsü oluşturduğunu gösteriyor: haberleri izliyoruz, üzülüyoruz, yardım etmek için yapabileceğimiz hiçbir şey olmadığını hissediyor, daha fazla üzülüyor, daha fazla haber izliyoruz ümidiyle daha iyi olacak. . . ama asla yapmaz.

Öyleyse zorluk, bu güçsüzlük döngüsünü kırmanın bir yolunu bulmak ve kendi yaşamlarımızda var olma ve dünyamızın gelişimine aktif olarak katkıda bulunma arzumuzla bilgilendirilme arzumuzu dengelemektir.

Bunu nasıl yapabiliriz? İşte bazı öneriler.

En önemli adım haber toplama süresini sınırlamaktır. Şu anda televizyonda sabah ve akşam haberlerini izliyorsanız, birini atlamayı deneyin. İşe gidip gelirken haber radyosu dinliyorsanız, tek yön için müzik veya kaset üzerindeki kitaplara geçiş yapın. İnternet ana sayfanız haber başlıklarını görüntülüyorsa, haber içermeyen bir ana sayfaya geçin ve haber toplama zamanınızı seçin.

Bir sonraki adım, kendinizi yeniden güçlendirmek, çaresiz bir yerden değerli destek ve yardım sağlama gücüne sahip olduğunuz farkındalığına geçmek. İhtiyaç sahibi yerlere ve insanlara uygulayabileceğiniz belirli becerilere ve kaynaklara sahipsiniz. İşte yeteneklerinizi somut bir desteğe dönüştürmenin birkaç yolu.

Olumlu düşünceler ve dualar gönderin:
Bu “somut” bir eylem gibi görünmese de öyledir. Kendi inançlarınız ve hedeflerinizle ilgili pozitif düşüncenin gücünü duymuşsunuzdur, ancak bu güç dünyadaki herkese yayılır. Bu Dünyadaki her şey, bizim daha yeni anlamaya başladığımız şekillerde birbirine bağlıdır. Gün içinde olumlu düşüncelerinizi ve dualarınızı trajediden etkilenen kişilere “ışınlamak” için bilinçli olarak zaman ayırdığınızda, bu düşünceler ve dualar mutlaka alınır. Yaptıklarının sonuçlarını göremeyebilirsin ama bu insanlara harika bir hediye veriyorsun.

Para bağışlamak:
Yaşam maliyetleri hiçbir zaman tam olarak ölçülemese de, bu felaketin ardından iyileşme, temizlik ve yeniden inşa için mali tahmin milyarlarca doları buluyor. Verebileceğiniz şeyler, ihtiyaç duyulan toplam miktara kıyasla önemsiz görünebilir, ancak önemli yardımın sağlanması kolektif verme gücüyle sağlanır. Yerel mağazalarımızın çoğu tahsilat fonları oluşturdu. 85.00 dolarlık bir bakkal faturasına 5.00 dolarlık bir katkı eklediğimde üzerimdeki etki pek fark edilmiyor, ancak Whole Foods tüm müşterilerinin katkılarını birleştirdiğinde, Asya’dakilerin yaşamları üzerindeki etkisi önemli olacak.

Yerel olarak gönüllü olun:
Haber toplama sürenizi kısaltarak fazladan bir yığın zaman yaratacaksınız. Bu “fazladan” zamanın bir kısmını yerel organizasyonlara ayırırsanız, çaresizlik döngüsünden aktif olarak çıkmaya başlarsınız. Yerel bir evsizler barınağında yemek servisi yaptığınızda veya bir yaban hayatı kurtarma merkezinde yaralı bir kuşu beslediğinizde veya yetersiz hizmet alan mahallelerdeki çocuklara okul sonrası ders verdiğinizde, üzerinde sahip olabileceğiniz anlık, somut ve güçlü etkiye tanık olabilirsiniz. Dünya.

Döngüyü kırmak için kendi yollarınızı bulun. Kendinizi nasıl güçlendirebilirsiniz? İhtiyaç sahibi kişilere ve yerlere hangi beceriler, yetenekler veya kaynaklarla katkıda bulunabilirsiniz?

Haber toplama ve aktif katılım arasında ideal dengenizi hayal edin ve oluşturun. Yukarıdaki alıntıda T.S. Eliot sorar, “Hayatta kaybedilen hayat nerede?” Hayatınızı haberlere kaptırmayı bırakın ve size doğru gelen şekilde yaşamaya başlayın.