Onları en son gördüğümden beri birkaç yıl geçmişti. Arka verandada oturup bana bir arkadaştan getirdikleri mektubu tartışıyorduk. O zamandan beri hiçbir kelime, iletişim yok, ikisinden de işaret yok. Sanki sonsuzluğun kendisi açılmış ve onları sonsuza dek yutmuş gibiydi. Bu düşünceler aklımda bir uçuş görevlisi için düğmeye bastım. Buharı tüten bir fincan kahve için en büyük dürtüye sahiptim.
Bir uçuş görevlisinin, tepside bir fincan sıcak kahve taşıyarak arkadan koridora çıkması birkaç saniyeden fazla olamazdı. Zihin okumayı bilip bilmediğini sormaya başladığımda, belli belirsiz tanıdık bir sesle, Kahveniz, efendim. Tam sevdiğin gibi. Ve rekoru açıklığa kavuşturmak için, sonsuza kadar yutulmadım, sadece orada yaşıyorum, bunun kim olduğunu görmek için başımı kaldırdım, sadece uzun zamandır kayıp olan arkadaşım Gideon’a baktım. Neredeyse tepsiden kahveyi düşürüyordum, sonra öylece oturdum, çenem ardına kadar açık, Gideon’un genişçe sırıtan yüzüne inanamayarak bakıyordum.
Bana içkimi ikram etti ve dedi ki, seni ürkütmek istemedim ve gerçek anlamda devam etti, Seninle işimizin bittiğini düşünmedin, değil mi? Onu gördüğüm ilk şoktan sonra ağzımdan çıkan ilk kelimeler Gideon oldu! Bu sen misin? Demek istediğim . . . Ben de seni ve Marla’yı düşünüyordum. Burada ne yapıyorsun? Nasıldın. . . ?
Ben cümleyi bitiremeden elini omzuma koydu ve “ Uzun zaman oldu. Oturup neler olup bittiğine iyi baksam sorun olur mu?
Lütfen oturun. Söyle bana, nerelerdeydin ve ne yapıyordun? Yanımdaki koltuğa kayarken sordum.
GIPHY App Key not set. Please check settings