Kırık bir bacak nasıl yeni bir yaşam tarzının başlangıcı oldu

Telif Hakkı 2006 Ingela Berger

Tanıdığım bir adam bir sonbahar ormanda çalışırken kaza geçirdi. Yapraklar yere düşmüş ve yağmur yaprakların üzerine düşmüştü. Islak yapraklar çok kaygandır ve bu adam bunu biliyordu ama yokuşta kontrolü kaybetti, düştü ve sağ bacağını kırdı.

Misafirleri olduğu için şanslıydı ve kısa süre sonra hastaneye giderken ambulanstaydı. Bacağının birkaç yerde kırıldığını ve ardından gelen ameliyatın biraz karmaşık olduğunu ve kemiğinde oldukça fazla sayıda vida kaldığını bildiği için o kadar şanslı değildi.

Sigorta şirketinden küçük bir miktar para aldı, ancak bu sadece hastane bakımı, yırtık giysileri ve botlarının masraflarını karşılamaya yetiyordu.

Bir yıl sonra hala bazı çirkin yaraları vardı, bacağındaki deri kısmen uyuşmuştu ve yürümeyi biraz zor buldu. Sağ bacağı hafifçe dışa dönüktü, biraz fazla geniş bir açıya sahipti ve ara sıra masa bacaklarına ve kapı direklerine takılmasına neden oluyordu. Onunla yaşayabilirdi ama can sıkıcıydı.

Şimdi, uzun vadeli etkiler için sigorta şirketinden talep edilecek daha fazla tazminat olduğu haberi kulağına ulaştı. Bu fırsatı yakalamak için kaza anından itibaren on yıl içinde başvurması gerekiyordu. Bu yüzden unuttu. Hala zamanı vardı. Ve zihnini dolduran ve yapması gereken pek çok şey vardı. Çok önemli şeyler. Meşgul bir adamdı. Neyse ki bacağı ona hatırlatmaya devam etti. Ama sonra yine unuttu.

Sekiz yıl sonra hala kazanın etkilerinden muzdaripti. Belki de devam edip bu parayı almalıyım, kendi kendine gerekçelendirdi. Belki birkaç yüz dolar daha alabilirim, kim bilir, bu harika olur! Şimdi yapmazsam belki daha sonra pişman olurum. Bu yüzden bir şans vermeye ve ondan ne çıkabileceğini görmeye karar verdi. Doktoru kendisine bir sağlık raporu ile yardım etti ve o, bacağının yeni çekilmiş bazı fotoğraflarıyla birlikte iddiasını gönderdi. Hepsini son dakikada yaptı. Ama o yaptı.

Noel’den birkaç hafta önce sigorta şirketinden bir mektup aldı. Ona 5500 euro (7000 $) hibe ediyorlardı.

Bu adam hayatı boyunca bir motosiklete sahip olmayı hayal etmişti. Şimdi 50 yaşındaydı. Bisiklet sürebiliyordu, ehliyeti vardı ve ara sıra birkaç kısa yolculuk için bir arkadaşından bisiklet ödünç almıştı, ama artık bu eski rüyayı gerçekleştirip kendi motorlu bisikletini satın alması mümkün oldu. Tabii bu para için yepyeni bir şey olmazdı, ama yine de …

Çok geçmeden kendine güzel bir kırmızı Honda CX500 1982 bulmuştu. Sadece 30000 km (19000 mil) yol almıştı. Gerçek bir mücevher. Ve dahası – iyi bir dijital fotoğraf makinesi almak için de biraz para kalmıştı.

Bu mutlu adam şimdi hazinesini İskandinavya’nın taşra yollarında sürüyor ve kamerasını arkasındaki üst kutuda tutuyor. Yollardaki ilk yazı ve yükseliyor!

Ne zaman bir kafede mola verirse insanlar daha yakından bakmak ve bisiklete hayranlık duymak için ona gelirler. Birçoğu biraz nostalji yaşar. Meraklarını giderirken gözleri gururla parlıyor.

Sağlık ve mutluluğun sonu gibi görünen şey, yeni bir yaşam tarzının, yaşam kalitesinin ve doyumun başlangıcı oldu. Bir hayal gerçekleşir.

Bol şans!