Kekemelik Korkusu

Ben dört yaşındayken anne babamın söylediklerinden kekelemeye başlayan biriyim. Kekemelik problemimden nefret ettiğimi ve her durumda, istediğim her kelimeyi eninde sonunda söyleyebilecek özgüvene sahip olabileceğime karar verdiğimi söylemeliyim. Söyleyemeyeceğime inandığım ve baskı altında hissettiğimde konuşmakta zorlandığım birkaç kelime gördünüz. On sekiz yıl kekemelikle yaşadıktan sonra, sonunda akıcı olmayı başardım ve hayat hiç bu kadar güzel olmamıştı. Omuzlarımdan bir ağırlık kaldırılmış gibi.

Kekeleyen pek çok insan, bunun bir şekilde tüm hayatlarını yönetebileceğini fark eder. Görünüşe göre aldıkları her karar konuşma engelinden etkileniyor. Mesela kendi kekemeliğim yüzünden okulu bırakmaya karar verdim. Okuldaki hayatım akıcı bir şekilde konuşamamakla çok daha zor hale geldi. Aslında okula gitmekten korkuyordum, bunun başlıca sebebi, bir kitaptan yüksek sesle okumamın istenmesinden veya tüm sınıfın önünde bir soru sorulmasından korkmamdı. Bir İngilizce dersinde bir rol oyununa katılmaya çalıştığımda asla unutmayacağım, tam bir gergindim ve çok kötü zaman geçirdim.

Evdeyken, rahatlamam gereken bir yerdeyken, telefondan her şeyden korkuyordum. Akıcı insanlar, bu makalede kabul ettiğim bazı şeylere deli olduğumu düşünebilirler. Öte yandan, kekemeliği olan diğer insanların, günlük olarak uğraşmaya çalıştığım sorunların bir kısmıyla özdeşleşeceğinden eminim. Telefona geri dönersek, telefonun çalmaya başladığı birçok kez oldu ve ben onu görmezden gelir ve cevap vermezdim. Ailem biraz sonra eve dönecek ve birinin belki bir mesaj bıraktığını görecekti. Aramaya neden cevap vermediğimi sorarlar, ben de dükkânlara fırlamışım gibi bir bahane ile cevap verirdim.

Gördüğünüz gibi temelde kekemelik korkum vardı ve bu süre zarfında kekemelikten kaçınmak için her şeyi yapardım. Konuşma engelini aşmak için onu yenmek için her şeyi yapmaya istekliydim.