Hedefinize Ulaşmak

Çoğu maraton, harika örnekler sunan kahramanlardan ve kadın kahramanlardan paylarından daha fazlasını sağlar. Nisan 2005’teki Londra Maratonu bir veya iki özellikle kahramanca örnek sağladı. Rakiplerin hedeflere ulaşma konusunda öğretecekleri çok şey var.

17 Nisan 2005 Pazar günü, Paula Radcliffe Londra Maratonunda koşuyordu ve bir doğa çağrısı için durmak zorunda kaldı. Parkurdan kaçmak ve muhtemelen yarışı kaybetmek yerine, yol kenarındaki bir içecek masasının yakınında çağrıya cevap vermeye karar verdi.

Bunun filme alınabileceğini ve milyonlarca kişiye yayınlanabileceğini biliyordu, ancak gereğinden fazla durmamaya kararlıydı. Maratonu kazanmasından çok, halkın içinde doğanın çağrısına cevap vermesinden daha çok etkilendim. Önceliği kazanmak ve utançtan kurtulmak değildi. Saf cesareti ve kararlılığı hiç bu kadar açık olmamıştı.

Gerçekten cahil bir kişi, Paula’nın davranışının iğrenç olduğundan şikayet etmek için yazdı. Bir maraton koşmanın vücudunuza ne yapabileceği konusunda hiçbir fikri yoktu. Organizatör, eleştirmene önümüzdeki yıl yapılacak maratonda öğrenmesi için bir yer teklif etti!

Paula yarışın bitiminden 5 mil sonra durdu ve yere çömeldi. Bundan önce birkaç kilometre mide kramplarına katlanmıştı ve midesi her kramp girdiğinde 10 saniye kaybediyordu.

Daha sonra, sadece kadınlara özel bir yarış için dünya rekoru olan Flora Londra Maratonunu 2 saat 17 dakika 42 saniyede kazandıktan sonra, sokakta rahatlamak zorunda kaldığı için özür diledi. Utanıyordu ama aynı zamanda yarışı kazanma hedefine ulaştığı için gülümsüyordu.

“Durmak zorunda kaldığım için milletten özür dilemek zorundayım ama midem her kramp girdiğinde 10 saniye kaybediyordum. Ne kadar ileride olduğumu bilmiyordum ama durmam gerektiğini hissettim.”

Aslında Paula, Romanya’nın Constantina Dita’sına karşı iki dakikadan fazla öndeydi. Paula, 950 Portaloos’tan birini bulma konusunda şaka yapmıştı. “Bu iyi olabilirdi ama muhtemelen kalabalığın arasında savaşmak ve sonra çıkarken birkaç imza imzalamak zorunda kalırdım.” Bu en az iki dakika sürebilir ve amacına ulaşmasını engelleyebilirdi.

“Sinirliydim çünkü iyi hissediyordum ve yarışın ikinci yarısında daha hızlı koşmayı dört gözle bekliyordum” dedi. “Ama midem o kadar kötüleşti ki, neden durmayayım ve sonra tekrar düzgün koşmaya konsantre olabileceğimi düşündüm.”

1985’te, bir başka üst düzey koşucu Londra’da tuvalette durmak zorunda hissetti. Steve Jones, 1985 yarışında Charlie Spedding’ı yenmeden önce Londra Kulesi’nde bir nöbetçi kulübesinin arkasında rahatladı.

Bununla birlikte, en azından iyi bir kılıfı vardı ve bu yüzden onu Paula ile aynı sınıfta değerlendirmezdim!

Paula’nın zihni, kesin olarak kazanma hedefine odaklanmıştı:

“Asıl mesele yarışı kazanmaktı – bir yarıştayken tek düşündüğün ilk önce çizgiye gelmek ve benim yapmam gereken şey bu. Herkes paranoyak. Mümkün olduğunca sade yemek yemeye çalışıyorsun ama sade makarnadan daha sade olamazsın. Bir yarışta ilk kez başıma geliyor. ”

Organizatör tuvaletin durumuna ışık tutmaya çalıştı: “Ülkedeki her bir Portaloo başlangıçta, bitişte ve yol boyunca vardı. Güzergah evler ve barlarla kaplı olduğundan ortalama bir insan için sorun olmayacak ama Paula’nın hızında koşan biri için bu bir cevap olamaz. ”

Paula’nın doğa çağrısı, dünyaya büyük bir hedefe ulaşmak için gerekli olabilecek kararlılığın ilham verici bir örneğini sağladı.

21 yaşındaki Paula’dan 10 yaş küçük olan Clare Forbes, vahşi kararlılığın başka bir örneğini verdi. Bitiş çizgisini geçmek için 3 saatlik bir ara ile birlikte 19 saat 10 dakika sürdü.

Yapay bacaklar üzerinde hareket ediyordu. 4 yıl önce menenjit geçirmişti. Bir daha yürüyüp yürümeyeceği belirsizdi. Maratona Menenjit Vakfı adına, hastalara yardım etmek için para toplamak için girdi. Ayrıca, cesaret ve kararlılıkla nelerin başarılabileceğini anlamak için yapay uzuvları olan birçok insana ilham vermiş olmalı.