Hayat Yokken Nasıl Sakin Kalınır?

Çevremizdeki dünyada ne olursa olsun, depresyona, korkuya veya diğer olumsuzluklara yakalanmak asla gerekli değildir. Gördüğümüz dünyanın kurbanları değiliz, ancak kendimizi harekete geçirme ve yanıt verme şeklimizin sorumluluğunu üstlenme yeteneğine sahibiz. Uygulandığında kolaylıkla zihin durumumuzu tersine çeviren ve dış dünyayı da etkileyen basit adımlar vardır.

Bu adımları hem öğrenmek hem de atmak çok önemli. Depresyon ve korku kolayca bağımlılık yapabilir. Negatif ruh hallerinde ne kadar uzun süre kalırsak, onları terk etmek o kadar zorlaşır .. O zaman dünyamız küçülür ve felaket beklentileri geliştirmeye başlarız. Olumsuzluğa karşı koyan eylem ve algıları seçme, sorumluluk alma gücümüzle bağlantımızı kaybediyoruz. Ancak, yaşamlarını kendi tercihlerine göre yönlendirmek her olgun yetişkinin hakkı ve sorumluluğudur. Hem bu makalede hem de programda sunulan araçlar bunu yapmayı kolaylaştırıyor. Hepsi bir Merkezleme süreciyle sonuçlanır. Bu adımları ne kadar çok uygularsak, o kadar güçlü büyür ve ne olduğu için olumsuzluğu o kadar çok görebiliriz, verdiğimizden başka hiçbir gücü olmayan bir şey.

Merkezleme
Bu Merkezleme uygulaması evrenseldir. Egzersiz, dövüş sanatları ve meditasyonun pek çok biçimi merkezleme ve denge sağlamanın yollarıdır. Tüm bireylerin sahip olduğu temel güç ve cesaretten yararlanmanın yollarıdır. Zen’de “ İçindeki hazine evini açın ” derler. Bu bize şu anda düşündüğümüzden veya kullandığımızdan çok daha büyük hediyelerle donatılmış olduğumuzu hatırlatıyor.

Bu yazıda bazı Merkezleme uygulamaları sunulacak. Bunlar basit olsalar da çok güçlüler. Günlük olarak alınıp uygulandığında, kişi sakinleşir ve kısa süre sonra değişiklikler görülecektir.

Dikkat
Morita Therapy’nin kurucusu Japon psikiyatrist Morita, tüm nevrozların sıkışıp kalan ve yinelenen olumsuz düşünceler üzerine sabitlenen donmuş bir dikkatten geldiğini belirtir. Yıkıcı olana ne kadar çok dikkat edersek, yaşamlarımızı yönetmesi için o kadar güçlü olur. Bu, oldukça kolay bir şekilde önlenebilir.

Dikkatini geri al. Kendisine sunulan her şey tarafından emilmesine izin vermeyin. Odaklanmanın gücü, yaşamın gücüdür. Her gün odaklanmayı ve konsantrasyonu geliştirmeye zaman ayırın. Kendinizi her gün belirli bir süre kaotik dış dünyadan çekin ve dikkatinizi tekrar içine çekin. Sırtüstü oturun, hareket etmeyin ve nefesinize konsantre olun. Rastgele düşüncelerin gelip gitmesine izin verin. Onları bastırmayın ama dikkatinizi çekmelerine izin vermeyin. İlk başta birçok şaşırtıcı düşünce ve duygu tarafından kuşatılmış olabilirsiniz, ancak onları sadece fark eder ve sonra dikkatinizi nefesinize verirseniz, bunlar yakında yok olacaktır.

Nefesini birden ona kadar say, sonra her şeyi tekrar. Bunu hareket etmeden en az on ila on beş dakika yapın. Hareket etmeyerek, maymun zihni denen şeyi, bir şeyden diğerine sıçrayan, korkuları, talepleri, yakalayan ve hayatlarımızı sabote eden zihni durduruyoruz. Kederimize ve korkumuza neden olan maymun zihnidir. Ama o sadece bir parçamızdır, dikkatimizi geri aldığımızda hayatlarımızı ele geçiremez. Bunu her gün yaparak, bizi yeni bir yöne, anlam ve esenliğe yöneltebilecek ve yönlendirebilecek yeni yanlarımızı güçlendiriyoruz.

Kişinin kendisiyle geçirdiği bu harika zaman, perspektif elde etmenin, net bir şekilde görebilmenin ve daha büyük gerçeğe kök salmanın basit bir yoludur. Bu sefer doğal olarak bizi kuşatan birçok fırtınaya karşı bir tahkimata dönüşüyor. Bilgelik, güç ve rahatlık için kendi içimizde her zaman geri dönebileceğimiz bir yer geliştiririz. Dış dünyanın bizi tüketmesine izin verdiğimizde, doğal hazinelerimizi başkalarına vermiş oluruz.

Kalıplarımızı analiz etmek ve geri almak için mücadele etmek yerine, doğrudan dikkatimizle çalışırız. Önümüzdeki soru her zaman şudur: Bu ana odaklanıyorum? Başkalarının bana yaptığını düşündüğüm acılar ve yanlışlar üzerinde mi yoksa bir gün olabilecek korkunç şeyler üzerinde mi duruyordum ya da bir rüyada kaybolmuş muyum?

Gerçeklik sürekli olarak yenilenir ve bizi her geçen gün yeni görevler, zorluklar, fırsatlar ve çözümlerle karşı karşıya getirir. Bu sürekli akan gerçeklikle temas halinde miyiz? Kendimize şu anda neyin mevcut olduğunu, hangi hediyeleri aldığımızı ve başkalarına ne verebileceğimizi mi soruyoruz, yoksa her zaman ne kadar haksızlığa uğradığımızı, tehdit edildiğimizi veya yoksun bırakıldığımızı mı düşünüyoruz?

Şükran
Bunu sadakatle yaptığımızda, Merkezlemenin ikinci adımı belirir. Belirli bir anda, depresyon ve minnettarlığın aynı zamanda aynı kişide var olamayacağının farkına varırız. Odağımız ve yaşamımız öncelikle kendi kendine özümsendiğinde, ben merkezli rüyalar, ihtiyacımız olan şey ve başkalarının bizim hakkımızda ne düşündüğü etrafında döndüğünde, parmaklıksız bir hapishanede yaşarız. Temelde değersizlik duyguları ortaya çıkar ve ek depresyon, düşmanlık ve stres üretir.

Merkezlemede, farkına vardıkça ve minnettar kaldıkça, odak noktamız doğal olarak aldığımız her şeye, başkalarının ihtiyaç duyduğu şeye, verebileceğimiz şeye, yapılması gerekenlere değişir. Ve sonra yapıyoruz. Harekete geçiyoruz. Tereddüt etmiyoruz. Odak noktamız basit günlük eylemlere yerleştirildiğinde ve “hizmet eylemleri” üzerine odaklandığımız zaman, maymun zihni dağılır ve geçen duygular merkez sahneyi almaz.

Ortaladıkça her eylemi tam bir dikkatle yapmayı öğreniriz (ne kadar küçük veya büyük olursa olsun). Sonuç üzerinde durmayız. Sevincimiz ve memnuniyetimiz bütün bir yürek ve akılla hareket etmekten gelir. Sonuçlar ve sonuçlar ikincildir ve kendi başlarına ilgilenirler. Sonuçlarla ilgilenmediğimizde, ne kadar kaygı duyabiliriz?

Psikolojik ıstırabın en güçlü panzehiri, bir bireyin kendine değer duygusudur. Bizim için anlamlı olan eylemlerde bulunduğumuzda, öz saygı doğal olarak gelişir. Davranışlarımız minnettar bir zihinle ortaya çıktığında, her birey kaçınılmaz olarak günlük eylemleri ile en yüksek değerler arasında kişisel bir uyum bulur. Değerli olanla ve hayat veren şeyle gittikçe daha meşgul hale geldikçe, değer duygusu kadar beceriklilikleri de artar. Daha sonra herhangi bir zor durumla başa çıkabilir ve herkese gerekli olanı verebilirler. Bu şekilde yaşamak, sürekli aldığı bir hediye gibi hisseder ve aynı zamanda hayata bir armağan olur.