Gümüş Astarı Bulmak

Kendimi zorlu bir deneyimin ortasında bulduğumda, kendime bu neden bana oluyor? Mızmız, ağlayan bir şekilde değil (artık değil, inan bana, kesinlikle sahip olacağım bir zaman vardı), ama gerçekten ilginç bir şekilde.

İşler benim için ne kadar zor olursa olsun, deneyimde büyüme ve genişleme fırsatı olduğunu artık biliyorum. Ve olan bitenin sebebini bilmediğimde, onu bilmek niyetindeyim. Hemen olması gerekmiyor. Bilginin veya içgörünün sonradan gelebileceğini kabul ediyorum ve bu yüzden her şeyin yoluna gireceğine güvenirken durumla başa çıkmak için elimden gelenin en iyisini yapıyorum.

İşler zorlaştığında düşüncelerim, hislerim ve genel enerjim yoluyla deneyimi bilinçsiz bir seviyede yarattığımı veya çektiğimi biliyorum. Ayrıca, bunu yapma gücü vermezsem, bu dışsal olayın iç benliğimi etkilemesine gerek olmadığını da biliyorum. Olayı nasıl deneyimlediğim, nasıl atlattığım bana bağlı, duruma cevabımda güçsüz değilim. Enerjimi değiştirmem gerektiğini, her şeyin nasıl olmasını / olmasını istemediğimi değil, nasıl olmasını tercih ettiğime göre daha fazla uyum sağlamam gerektiğini fark ediyorum.

Yani yaptığım şey kendime iyi bakmak. Yapmam gereken tüm meşgul şeylere gelince kendimi paçayı sıyırıyorum ve bunun yerine bedenimi, zihnimi ve ruhumu beslemeye odaklanıyorum. Gün ortasında biraz kestiriyorum. Ateş yakıyorum ve öğleden sonra televizyon seyrediyorum. Yürüyüşe çıkıyorum, temiz hava harika bir tonik. İlham verici bir şey okudum. Öğleden sonra sinemaya gidiyorum. Bir şeyleri, onları yapmak iyi hissettirmekten başka bir sebep olmadan yapıyorum.

Endişelenmeden ikilemle oturmama izin veriyorum. Diğer tarafa geçtiğimde işlerin nasıl olacağını kaygıyla değil merakla merak etmek. Ve çözüm bana doğal olarak geldiğinde yapacağım ilham verici eylemi dört gözle bekliyorum. Artık onu asla zorlamıyorum, sadece cevabın bana zamanında kendini göstereceğine inanıyorum. Sonucun nasıl görünmesini ve hissetmesini istediğim konusunda netleşmeye odaklanıyorum ve bunu nasıl başaracağımı düşünmeyi bırakıyorum.

Birkaç gün bu ruhu besledikten sonra bebek adımları atmaya başladım. Hala sorunumu nasıl çözeceğimi bilmiyor olabilirim, ancak yardımcı olacaklarını veya en azından incitemeyeceklerini düşünen küçük şeyler yapmaya başlıyorum! Genellikle bu, ilhamın devreye girdiği zamandır. Küçük adımlarla enerjim değişmeye başlar ve yavaş yavaş yol netleşir ve hevesim daha güçlü hale gelir.

Bir mutluluk kapısı kapandığında diğeri açılır; ama çoğu zaman kapalı kapıya o kadar uzun süre bakarız ki bizim için açılmış olanı göremeyiz. — Helen Keller

Birincisi, daha karamsar ben sefaletimde yuvarlanacaktı. Dünya adil bir yer değil, bazı insanlar tüm şansa sahip ve kesinlikle ben değildim! Ama şimdi biliyorum ki, eğer kendime bunu yapmama izin verirsem, muhtemelen gümüş astarı tamamen özleyeceğim. Ve bu ne büyük bir zaman kaybı ve sefalet olurdu! (Ben de şimdi çok daha şanslıyım ve tesadüflere inanmıyorum)

Hayat asla pürüzsüz bir yolculuk olmayacak. Zirveler ve çukurlar olacak. Ancak genel mutluluk seviyemiz, daha zorlu deneyimlere karşı dayanıklılığımız sabit olabilir. Her zorlu deneyim, bu dayanıklılığı büyütmek ve güçlendirmek, başa çıkma becerilerimizi geliştirmek ve hayattan daha fazlasını elde etmek için bir fırsattır. Zıtlıklar, iyi şeylerden zevk almamızı ve takdir etmemizi sağlayan şeydir ve neşe ve takdir, hayatımıza daha çok ve daha iyi çeker.

Ne zaman bir krizin ortasında olursanız, durun ve Teşekkürler deyin, çünkü diğer tarafta daha iyi bir şey olduğunu biliyorsunuz. — Oprah Winfrey

Öyleyse, hayatınızda işler biraz karanlık göründüğünde, öncelikle bunun da geçeceğini ve ikinci olarak sadece işlerin daha iyi olmayacağını değil, daha da güçleneceğini unutmayın. Gümüş astarı bulmak için bilinçli bir şekilde ona dikkat edin!