Endişeye Bağımlılık

Carole depresyonda olduğu için benimle danışmanlığa başladı. Uzun süredir kronik yorgunluk sendromu hastasıydı ve depresyonunun buna bağlı olduğuna inanıyordu. Beraber çalışmamız sırasında, depresyonunun aslında olumsuz düşüncelerinden kaynaklandığının farkına vardı – Carole sürekli bir endişeydi. Ağzından çıkan birçok kelime, kötü bir şey olabileceğine dair endişeleri etrafında toplanmıştı. Ya hiç iyileşmezsem? Ya kocam hastalanırsa? Ya param biterse? (Carole ve kocası çok başarılı bir iş yürüttüler ve başarılı olamayacağına dair hiçbir belirti yoktu). Ya oğlum uyuşturucuya girerse? Ya çocuklarım iyi üniversitelere giremezlerse? Ya birisi eve girerse?

Endişesi sadece depresyona neden olmadı, aynı zamanda aslında buna neden olmasa da hastalığına katkıda bulunuyordu. Endişesi vücudunda o kadar stres yarattı ki bağışıklık sistemi onu iyi tutma görevini yerine getiremedi. Yine de endişesinin depresyonuna neden olduğunun ve muhtemelen hastalığının bile Carole’un endişelenmesini engellemedi. Ona bağımlıydı. Endişenin ona verdiği kontrol hissine bilinçsizce bağımlıydı.

Bunu iyi anladım çünkü uzun bir endişeden geliyorum. Anneannemin tüm hayatı endişelenmekle geçti. Ben büyürken bizimle yaşadı ve yüzünde bir endişe ifadesi olmadan onu gördüğümü hiç hatırlamıyorum. Annemle aynı sürekli endişe. Tabii ki, anladım ve aynı zamanda endişelendim. Ancak ölünceye kadar her gün endişelenen annem ve büyükannemin aksine o şekilde yaşamak istemediğime karar verdim. Benim için dönüm noktası eşimle sahile gideceğimiz gün geldi ve evin yanacağından ve çocuklarımın öleceğinden endişelenmeye başladım. Geri dönüp eve dönmemiz gerektiği endişesinden o kadar üzüldüm ki. O zaman bununla ilgili bir şeyler yapmam gerektiğini biliyordum.

Endişenin nedenini incelemeye başladığımda, endişenin kötü şeylerin olmasını engelleyeceğine endişelenenlerin inandığını fark ettim. Annem tüm hayatı boyunca endişelendi ve endişelendiği kötü şeylerin hiçbiri olmadı. Endişelendiği için kötü bir şey olmadığı sonucuna vardı! Endişesiyle işleri kontrol edebileceğine gerçekten inanıyordu. Ancak babam hiçbir zaman hiçbir şey için endişelenmedi ve ona da kötü bir şey olmadı. Annem endişesinden dolayı babama kötü bir şey olmadığına inanıyordu! Öldüğü güne kadar (sürekli endişesinden kaynaklanabilecek kalp problemlerinden dolayı) endişelenmeyi bırakırsa her şeyin parçalanacağına gerçekten inanıyordu. Babam 92 yaşında, onun için endişelenmesine rağmen hala yaşıyor!

Hayatınızın büyük bir kısmında endişelenme pratiği yaparken endişelenmeyi bırakmak kolay değildir. Endişelenmeyi bırakmam için, endişenin sonuçlar üzerinde kontrolü olduğu inancının tam bir yanılsama olduğunu anlamam gerekiyordu. Bunu görmem gerekiyordu, endişelenmek sadece bir zaman kaybı değil, aynı zamanda sağlık ve esenlik üzerinde ciddi olumsuz sonuçları olabilir. Bunu anladığımda, endişelendiğimde ortaya çıkan mide kasılmasını fark edebildim ve strese neden olan düşünceyi durdurabildim.

Carole bunu öğrenme sürecinde. Endişesinin kendisini çok endişeli ve depresif hissettirdiğini görüyor. Endişelenmediğinde, bağımlılığının endişelenmesine izin verdiği zamanki kadar yorgun olmadığını görüyor. Geleceği yansıtmaktansa şu anda kaldığı zaman kendini çok daha iyi hissettiğini görüyor. Carole’un endişelenmeyi bırakmasının anahtarı, endişenin kontrolünü ona vermediğini kabul etmektir.

Endişelenen kontrol yanılsamasından vazgeçmek, endişelenen kimse için bize kolay değildir. Yine de endişeyle ilgili ilginç bir paradoks var. Şimdiki anda olduğumda, en yüksek hayrımı destekleyen seçimler yapma şansım, geleceği düşünmek zorunda kaldığım zamandan çok daha fazla olduğunu keşfettim. Endişe, bize kontrol vermek yerine, kendimiz ve başkaları için sevgi dolu seçimler yapmak için yeterince mevcut olmamızı engeller. Endişelenmek aslında bize daha fazla değil, daha az kontrol vermemize neden oluyor!