Biraz Eternity – Maneviyat Bilgisi

Yıllar önceydi. O sabah erkenden adamın yanında durduğu için çocuk on yaşından büyük değildi. İkisi de Atlantik kıyısında, doğuda yükselen güneşe doğru bakıyorlardı. Soğuk sabah havası çocuğun içinden hafif bir ürperti geçti. Adam bile bakmadan biliyor gibi ceketini çıkardı ve oğlunun küçük omuzlarına astı. Adam konuşurken suyun kenarına kadar yürüdüler: “Bu geniş su genişliğini görüyor musunuz? Milyonlarca galondan oluşuyor ve her galon on binlerce damladan oluşuyor.”

Küçük çocuk meraklı görünüyordu. “Peki damlalar neden yapılmıştır?” O sordu.

Adam gülümseyerek cevap verdi: “Damlalar gittikçe küçülen damlalardan oluşuyor ve sırayla her biri içinde yaşadığımız dünyayı oluşturan parçalardan ve parçalardan oluşuyor.”

“Ben neyden yapılmışım baba?” çocuk kısa bir süre sonra sordu. “Okyanus ile aynı şeyden mi yapılmışım?”

Baba cevap verirken gülümsedi: “Her şey diğer her şeyden yapılır ve her şey başka şeylerin bir parçasıdır. Bu sabah burada dururken, bu toprağın, bu kıyının, bu okyanusun bir parçasısınız. Şu ağaca bakın, Gök. Onlar benim ve ebedi “Ben” in parçalarıdır. Bizi bir arada tutan bir güç var. Bazıları bu kuvveti Tanrı, diğerleri, Allah, Yehova veya Jove diyor. ama adı ne olduğu önemli değil. Bu sadece. Yaşlandıkça ve daha akıllıca, içinizdeki bu güçlü gücün hareketini bulacaksınız. Her zaman orada olduğunu ve içinizde güvende ve mutlu olduğunuzu bileceksiniz. o.”

Çocuk şaşkın bir ifadeyle babasına baktı ve sordu: “Bu güç, bu Tanrı nasıl içimde olabilir ve aynı zamanda gördüğüm her şeyde olabilir?”

“Çünkü,” diye cevap verdi adam, “Tanrı her şeyde ve herkeste. Tanrı senin içinde ve benim içimde, orada gördüğün martılarda, ayaklarımızın altındaki kumda ve tarladaki zambaklarda. ve her şey iki olamaz. Tanrı sizin bir parçanızdır, tıpkı su damlasının bu okyanusun bir parçası olması gibi. Bunu iyi hatırlayın ve bir huzur, neşe ve anlayış duygusuna sahip olacak şekilde büyüyeceksiniz. ”

Babamla o kıyıda durduğumdan beri onlarca yıl geçti. O zamandan beri birçok ülkeyi gezdim, çeşitli kültürlerde yaşadım, derin üzüntü ve büyük sevinç yaşadım. İnsan kardeşlerimin en iyisini ve en kötüsünü gördüm. Yine de, babamın bana “Tanrı her yerdedir ve her şey iki olamaz” dediğini duyabiliyordum.

Küçük bir çocukken Hindular, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve diğerlerinden oluşan küçük bir köyde büyüdüm. Çok erken yaşta, tüm insanların ortak yaşam yolculuğunda gemi arkadaşı olduğunu ve kişinin kendisini batırmadan gemi arkadaşlarını batıramayacağını öğrendim. Vedik yazıları incelediğimde ve bunları İbrani peygamberlerin sözleriyle ve Yeni Ahit Havarilerinin öğretileriyle karşılaştırdığımda, hepsinin içinden geçen ortak hattın sevgi olduğunu buldum. Şimdiye kadar verilen en büyük emir “Tanrınızı sevin ve birbirinizi sevin” idi – diğerlerinin tümü bu temanın çeşitlemeleridir.