Saksı Viski

İnsan temelli bir viski profilinin ilk viski üreticisinin ismini vermekle başlaması uygun olacaktır. Ne yazık ki kimse onun kim olduğunu bilmiyor. Aslında kimse ilk damıtıcının kim olduğunu bilmiyor. MS 4’ten itibaren Çin, Hindistan, Arabistan, Mısır ve Yunanistan’daki simyacıların terebentin, ilaç, makyaj (al-kohl, bizim alkolümüz) ve parfüm yapmak için damıtma kullandıkları açıktır, ancak bunların mayalanmaya adapte olduklarına dair bir kanıt yoktur. viski yapma teknikleri.

İrlandalıların ve İskoçların bu eyleme nasıl dahil oldukları da aynı derecede gizemlidir. Keltler damıtmayı biliyor olabilirler, ancak MS 6. yüzyıldaki birkaç esrarengiz referans dışında hiçbir kanıt yok. Üzerinde anlaşılan şey, damıtmanın İskoçya’ya Kelt Kilisesi rahipleriyle geldiği ve İrlanda’da damıtmanın halihazırda gerçekleştiğini öne sürdüğü – belki de İrlandalı rahipler bu sanatla Sicilya ya da Endülüs’te ya da Fenikelilerle eski ticaret bağlantıları yoluyla karşılaşmışlardı.

Friar John Cor, İskoçya’da viski yapımının ilk rekoru olan 1495 yılında ünlü sekiz koza maltını satın aldığında, damıtma Avrupa’da yaygın olarak uygulanmıştı. İlk damıtıcıların keşiş olması hiç de şaşırtıcı değil: yaşam suyu, aquavitae (İskoç Galcesi’nde uisge beatha) manastır laboratuvarlarında yapılan ve günümüz viskisinden önemli ölçüde farklı bir ilaçtı. Funda, bal, kökler, şifalı bitkiler ve baharatlarla tatlandırılmış – kısmen kötü tatları gizlemek için, kısmen de ilaç olduğu için – bu ortaçağ karışımı ham viski likörüne daha yakındı.

19. yüzyılın başlarına kadar en iyi İrlanda markaları bu şekilde tatlandırıldı. Viski, bugün bildiğimiz içecek olarak tanınabilir hale geldiğinde, hem büyük evlerde hem de ekmeğin yapımında viski yapılmaya başlandığında oldu. Damıtıcılar her zaman bölgelerinin ana mahsulünü ruhlarının temeli olarak kullandılar ve İskoçya ve İrlanda’da bu arpa anlamına geliyordu. Viski yapmak, fazla tahıl tüketmenin bir yoluydu: kışın, sığırlar ezildikten sonra kalan tahıllarla beslenebilir ve hırsızlar viskilerini kira ödemesi olarak kullanabilirdi. Küçük saksılarda gruplar halinde yapılan, bugün malt viski için kullanılan işlem, viski kısa sürede kırsal yaşamın ayrılmaz bir parçası haline geldi.

İskoçya arkı İrlanda’dan damıtıcı damıtıcılar arazilerinden 1 ~ 4’ten sürüldüğünde; ileride viski Amerika ve Kanada’ya sıçradı. Çavdar viskisi 1640 gibi erken bir tarihte yapılmış olsa da, viskiyi Kuzey Amerika’nın ruhu haline getiren bu ani göçmen dalgasıydı. Onlar da yerel tahılları (çavdar, mısır ve buğday) kullandılar ve 1783’te ticari üretim, Kentucky’de başladı.

1825’e gelindiğinde, İskoçya ve İrlanda’daki viski endüstrisi kapinin adamları tarafından kontrol ediliyordu. Çöpçünün, craic’i ve tavanı besleyecek ve kirayı ödeyecek kadar para kazandığı günler geride kaldı. Yeni yasalar, Highlands ve İrlanda’da yeni malt damıtma tesislerinin inşa programını başlattı. 19. yüzyılın başında İrlanda viskisi en yüksek uluslararası üne sahipti ve yoğun bir şekilde turşulan İskoç maltları edinilmiş bir tat olarak kabul edildi. Daha sonra 1827’de, Robert Stein, sadece daha az emek yoğun damıtmakla kalmayıp aynı zamanda seri üretilebilecek daha hafif, tahıl bazlı viski üreten sürekli bir imbik icat etti (86-87. Sayfalara bakın). 1831’de Aenea-Coffey tarafından uyarlanan, sürekli değişen viski üretimi sonsuza kadar değişti.

İskoç Ovalarındaki damıtıcılar, yeni buluşu ve 1850’lerde John Walker gibi bakkal ve şarap tüccarları tarafından ele geçirildi. George Ballantine, James Chivas, John Dewar ve Matthew Gloag, hafif tahıl ile maltı harmanlamaya başladılar ve halk sa: ayağa kalktı ve dikkat çekti. İrlandalılar bir süre direndi. John Jameson ve John Power da dahil olmak üzere, hala saksı viskileriyle uluslararası prestijin tadını çıkaran damıtıcılar, sürekli yöntemi kullanmayı reddettiler ve bunu bir tağşiş o: ‘gerçek’ viski olarak görmezden geldi.

Kuzey Amerikalıların böyle bir endişesi yoktu ve Coffey’in patenti kısa süre sonra Amerika ve Kanada’da kabul edildi. Bu ilgi, James Crow’un Kentucky’deki kalite kontrol araştırmasıyla birlikte tutarlılığı artırdı. Kanadalılar, Coffey’e o kadar hayran kalmışlardı ki, 1875’te, Kanada viskisinin yalnızca sürekli bir damıtma damıtılmış tahıldan yapılabileceğini ve meşe fıçılarda en az üç yıl yaşlandırıldığını belirten bir yasa çıkardılar. Kalite odaklı, modern endüstri şekilleniyordu. Bu aşamada bile viskinin dünyanın en çok satan ruhu olacağına dair hiçbir gösterge yoktu. Brendi hala daha popülerdi, ancak asma paraziti phylloxera vastrix, 1870’lerden itibaren Avrupa’nın üzüm bağlarını ve onlarla birlikte brendi endüstrisini ortadan kaldırdığında buna ödeme yaptı.

ABD’de 1919’da Yasağa yol açan Denge Hareketi’nin büyümesi olmasaydı, Amerikan viskisinin dünyanın dominant oyuncusu haline gelmesi tamamen mümkündür. O zamanlar, İrlanda viskisi Amerika’da İskoç viskisinden daha çok satıyordu, ancak Scotch ve Kanada viskileri kaliteli bir imaj elde etmeyi başarırken, İrlanda viskileri bir gecede en büyük pazarlarını kaybetti ve kaçakçılar tarafından (kötü bir şekilde) kopyalanıyordu. İtibarları düştü. Aynı zamanda, İrlanda’nın bağımsızlığı, Britanya ve İmparatorluk’ta İrlanda ürünlerinin yasaklanmasına yol açtı. Hiçbir pazar kalmadan İrlanda endüstrisi patladı ve harmanlanmış Scotch devraldı.

1970’lerin sonlarına kadar, genç içiciler kahverengi alkollü içeceklerden uzaklaştığında ya da küresel viski endüstrisinin derin bir bunalım içine düştüğü, sektördeki kayıtsızlık ya da değişen modanın kaçınılmazlığı nedeniyle durum buydu. Harmanlanmış Scotch, Güney Avrupa ve Asya’da başarı elde etmesine rağmen, eski pazarlarında tüketici güvenini yeniden kazanmak için çok uğraştı. Ancak Amerika, Kuzey Avrupa ve Britanya’da maltlar viski rüyasını canlı tuttu. Birinci sınıf viskiye olan bu son zamanlardaki hayranlık, Amerikan viski endüstrisini de güçlendirdi ve İrlanda ve Kanada’da yeni bir iyimserlik uyandırdı. Artık her zamankinden daha kaliteli viskiler sunuluyor ve bunların nasıl yapıldığına ve onları yapan kişilere yenilenen bir ilgi var.