Emeklilik Yaşına Yaklaşan Tüm Tarihi Binalara Açık Mektup

Altın yıllarınızı geçirmek için güzel bir yer arayan tarihi bir binaysanız, Miami burası olmayabilir. Subtropikal güneşin, bir zamanlar neye benzediğinize dair donuk bir öneriye çarpan subtropikal güneşin oldukça dışında, sizi gününüzden önce yaşlandıracak olan kısır bir ısı, nem, yağmur ve (bazen çok büyük) rüzgar döngüsüne maruz kalacaksınız. zaman.

Ve tüm bunlardan kurtulursanız, geliştiricinin ateşinden kurtulmada iyi şanslar. Hayır, yakalayabileceğiniz bir hastalık değil, ama sizi aynı şekilde öldürebilir. Altbilgilerinizin altındaki kir yeterince değerli hale gelir gelmez, sizi yıkım topuna sığdırmaya başlayacaklar ve bir korsaj alamayacaksınız. Elbette, yine de yalnız bırakılmayı hak ettiğinizi düşünen bazı ziyaretçiler alacaksınız, ancak çok azı sizi kurtarmak için yeterli etkiye (veya paraya) sahip olacak. Yapanlar muhtemelen şehir babalarına (ve annelerine) biraz daha az yıkıcı bir plan satmak için kendi alıcı gruplarını oluşturacaklar. Toz çöktüğünde eski dostlarınız mezarınızı ziyaret ettiklerinde güzel bir plaketle, hatta belki de ölçekli bir maketle karşılanacaklar.

Buralarda olduğunu biliyorum. Tüm bunları şimdiye kadar bilmelisin. Eğer yapmazsanız, romanım “Landmark Status” kısa ve keskin bir ders sunar. Üçüncü nesil barmen Walter Marsh, avukat Benjy Bluestone’dan Biscayne Körfezi boyunca yerel bir bina patlamasıyla on yıllarca süren uykulu çürümeden uyanan bir zamanlar efsanevi gece kulübü olan Century Club’ı satmasına yardım etmesi için çağrıda bulunuyor. Belirsiz bir sivil grup, Kulübün tarihi olduğunu ve değiştirilmemesi gerektiğini iddia ederek Walter’ın şehir dışından gelenlere satışını yasaklamak için dava açtı. Bunu kastetmeyebilirler ve diğer alıcıları uzaklaştıracak kadar işleri batırmak isteyen geliştirici Chuck Steinberg ve onun öncüsü politikacı Oscar Torres için şaşkınlık yaratabilirler.

Onları yenmek kolay olmayacak ve para da almayacak, ancak Benjy’nin motivasyonu Oscar’ın yeğeni güzel komisyoncu Delia Torres’in yanına gitme şansını içeriyor. Steinberg tarafından kendisine büyük bir komisyon sözü verildi, ancak anlaşmanın Walter’ın tarafına geçmeye karar verdi, bu yüzden Kulübü kim satın alırsa alsın, ona para ödenecek. Mahkemede ilk çatışmayı kazanan Benjy, tarihi belirleme dilekçelerinin çözümlenmesini bekleyen emri erteliyor. Daha sonra, Delia’ya Century Club’ı neyin ünlü yaptığını gösteriyor:

Everglades Odası’na ulaşmak için Delia ve Benjy, caddenin sonu ile su kenarındaki demiryolu rayları arasındaki yolu takip ettiler. Eskiden, Kulübün ikinci katı ile Everglades Odasına bitişik küçük otel arasındaki kapalı bir yaya köprüsünden caddeyi geçerlerdi. Ancak yaya köprüsü modern dünya için çok alçaktı ve birkaç yıl önce uyuyanı hareket eden bir minibüsten ayırdıktan sonra yıkıldı.

“Bırak onu senin için taşıyayım,” dedi Benjy, Delia’nın içkisine uzanarak.

“Sorun değil,” dedi Delia onu kendisinden çekerek. “Etrafıma düşme eğilimin var.” Walter’ı bir menajere ihtiyacı olduğuna ikna etmesi için Benjy’yi nasıl ikna edeceğini düşünüyordu. Aklıma bariz bir yöntem geldiğinde, beklenmedik bir şekilde gıdıklayarak hafifçe gülümsedi. Benjy, geniş pencereleri çevreleyen Dade County çamının yıpranmış tahtalarıyla çevrili büyük bir Miccosukee piliç kulübesine benzeyen bir yere ulaştıklarında gülümsedi.

Kapıyı açıp içeri girdiler. Öğleden sonra güneşi odayı, her duvardaki resimlerin üzerinde parıldayan çapraz ışık oklarıyla doldurdu. Delia içkisini bıraktı ve durdu, kolları yanlarında, bir güneş ışığı onu dışarı çıkardı, pistin sonunda onu bir model gibi aydınlattı. Kıpırdamadan durdu ve etrafına bakındı, etrafı yüzlerce göz alıcı kadın ve keskin giyimli erkeklerle, çoğu solmuş imzalarla, soluk fotoğraflar içinde. Benjy dirseğine hafif bir dokunuşla onu uzun bir çubuğun yanından geçerek bir düzine masanın etrafına toplanmış meşe kaptan sandalyelerinden birine yöneltti. Onlar oturdular.

“Bir zamanlar,” dedi Benjy, “burası dalgaların, mavenlerin, güzel insanlar için bir inzivaydı. Kalabalıktan uzaklaşmak için buraya geldiler.”

Fotoğrafların duvarlarını inceleyen Delia, “Sanki burası bir tür tuhaf tapınak gibi kalmış gibi duruyorlar” dedi. “Bana sorarsan biraz ürkütücü.”

Benjy ayağa kalktı. “Bir saniyeliğine buraya gel,” dedi ve resimlerle dolu bir duvara doğru yürüdü. Delia onu takip etti ve ikisi Miami’nin genç tarihini ünlülerin, ünlü, rezil ve meçhul fotoğraflarında okudu, hepsi burada geçirdikleri zamana göre birleşti. Gangsterler, film yıldızları, yazarlar, şarkıcılar, komedyenler, politikacılar ve tabii ki geliştiriciler vardı. Al Capone oradaydı. Rita Hayworth ve Damon Runyon, Perry Como ve Jackie Gleason, Harry Truman ve Miami Beach’in yaratıcısı Carl Fisher da öyleydi.

Yıllar önceki adaşları gibi, gerçekten ünlülerin resimleri, çoğu insanın hiç duymadığı yerlilerin resimlerinin yanında duruyordu. Delia, Eddie Arcaro’nun Gulfstream’de kazanan bir tay üzerinde imzalı bir resminin yanında yürüdü, ayrıca tay başını tutan iki gülümseyen adam Moe ve Izzy Fine tarafından imzalandı. Yanlarında isimsiz işçilerin, balyozların ve küreklerin resmine bakmak için durdu, demiryolunun yapımına ara verirken kameraya gülümsüyor, lüks oteller ve sıradan insanların yaşadığı yerler, hepsi de yerlerini bulmaya geliyor. Güney Florida güneşi. Onun gibi.

Benjy, “Burası Miami’nin on yıllardır paylaşıldığı odaydı,” dedi, “bezelye parçalarının yerini parıldayan moloz yığınları alacaktı.”

“Ve şimdi bir sonraki parıldayan yığına yol açmak zorunda,” dedi Delia gülümseyerek ve konuya gelindiğinde.

“Hızlı öğreniyorsun.”

“Ben her zaman hızlı çalıştım.”

Dade County Adliyesi ve Biltmore Hotel gibi tarihi binalarda Century Club’ın savaşıyla mücadele eden Benjy’s ve Oscar’ın ekipleri, Coral Gables ve Opa-Locka gibi tarihi mahallelerde gezinerek George Merrick ve Glen Curtiss gibi ünlü geliştiricilerin el işçiliğine işaret ediyor. Onların maskaralıkları, Miami’nin ana endüstrisini, aynı kirin bir sonraki yeni gelen dalgasına satılmasını ve yeniden satılmasını, bazen büyük Florida Ponzi şeması olarak adlandırılır. İspanyolların, gizemli Miami Circle’ın kurucuları olan ilk geliştiricileri Tequesta’dan toprağı çaldıktan (ve katlettikten) çok sonra, herkesin başka bir yerden, hatta Amerikan Yerlilerinin bile geldiği bu birleştirici yeni şehir geleneğini benimsiyorlar. Collins Bulvarı’nda kuzeye doğru ilerleyen Benjy ve Delia, zamanda biraz daha kısa bir yolculuk yapıyor:

Uzun kum tepeleri ve halk plajından sonra Sunny Isles’tan geçtiler. Bir zamanlar Sahara, Thunderbird ve Desert Inn gibi o dönemin Vegas otellerinden çalınan isimlerle ellili yıllardan kalma alçak motellerle biliniyordu. Moteller şimdi ya gitmiş ya da gidiyordu ve kalan birkaç tanesi radyoaktif atık gibi görünüyordu, güneş batmaya başladığında turuncu parlıyordu.

“Bu arada,” diye sordu Delia, “nereye gidiyoruz?”

“Biraz daha uzak,” dedi Benjy. “Söz veriyorum, gitmeye değer.”

Delia bir gülümsemeyle “Ben buna karar vereceğim,” dedi. Bu yüzden, kumsaldaki küçük moteller ve apartmanlardan oluşan bir oyuncak kasabaya gelene kadar, yüksek katlı kanyonlardan geçmeye devam ettiler. Hollywood’daydılar, adı soyulmuş başka bir yerdi.

Benjy, “Şimdi bu daha çok benziyor,” dedi.

“Ne gibi?” Delia sordu.

“Daha insan ölçeğinde daha barışçıl bir şey. Florida’da hala buna benzeyen pek çok yer var, sadece burada değil. Ve en iyisi henüz gelmedi.”

“Ve bu ne zaman olacak?”

“Onu gördüğünde anlayacaksın.”

O yaptı. Kuzeyde, birkaç blok kuzeyde, Intracoastal ile okyanus arasındaki kara şeridi, birkaç restorandan fazlası için çok dardı ve mangrovlara yanaşmış bir günlük gezinti teknesi ile birlikte. Gün batımı daha dramatik bir hal alıyordu, ufukta canlı kırmızı çizgiler saçıyordu. Her şeyi zengin bir rus parıltısı ile aydınlattı. Yüzlerce mil kuzeyde, huzur içinde yaşamak için büyük ölçüde yalnız bırakılan bir sahil boyunca ilerlemiş olabilirlerdi.

“Bir dakika duralım,” dedi Benjy.

Delia, okyanusun yanındaki ağaçlık bir otoparka dönüştü. “Daha önce buraya gelmedim” dedi.

Benjy, “Burası özel bir yer,” dedi. “Gel bir bak.”

Gün batımı kumdaki ince palmiye ağaçlarının sıralarında oynadığı gibi, morumsu ışık ve gölgeyle kaplı bir patikadan suya doğru yürüdüler.

“Bütün bu ağaçların burada ne işi var?” Diye sordu Delia, birine yaslanıp topuklarını çıkararak.

Benjy, “Neden, tabii ki plaja gidiyorlar,” dedi. “İşte, sana yardım edeyim,” dedi, ona uzanarak ve onlar yürürken bilinçsizce onu tutarak.

Delia, çekip çekmeyeceğini merak ederek Benjy’nin elinden tuttuğu eline baktı. Yapmamaya karar verdi. “Sanırım ağaçlar ağaç motellerinin önünden geçti, değil mi?”

“Tam olarak değil,” dedi Benjy, suya daha yakın yürürken. “Birçok yönden bizden farklılar. Ve olmak istedikleri yeri yalnızca bir kez seçiyorlar.” Durdu ve ona doğru döndü.

“Ya bir hata yaparlarsa?” Delia, ona bakarak sordu.

“Onlar yok. Ağaçlar sahip olmadıklarına duyulan özlemle dolu değil.” Hafif bir dokunuşla kollarını ona doladı ve onu bir soru sorar gibi usulca öptü. Delia’nın yanıt verdiğini hissettiğini düşündü, çünkü bir an için tedbirli davranıp onu öptü. Ama çabucak uzaklaştı. “Hiçbir fikriniz olmasın,” dedi yarım bir gülümsemeyle.

“Kim ben mi?” yıldızlarla dolu koyulaşan bir gökyüzünün altında, kumsaldan geri dönmek için döndüklerinde sordu.

Benjy’nin sahile giden ağaçları gibi, umarım siz ve diğer tarihi binalar sahip olmadıklarınıza özlem duymazsınız, çünkü umutlarınızı Miami’de sessiz bir emekliliğe bağlamak çok risklidir. Century Club gibi, arkadaşlarınızı (ve sahiplerinizi) akıllıca seçmeniz gerekecek. Ayrıca biraz şanstan fazlasına da ihtiyacınız olacak. Aksi takdirde, son zamanlarda elli bir yaşında şık yeni bir apartman dairesi / otel / tatil köyü / spa harikası sarayına yol açmak için havaya uçurulan ünlü mimar Morris Lapidus’un Miami Beach otellerinden en büyüğü olan Americana gibi olacaksınız. Eden Roc ve Fontainebleau da dahil olmak üzere büyük kardeşlerinin yetmiş beşe çıkaracağından emin olmak için hiçbir neden yok. Benim tavsiyem, hava soğuduğunda gevezelik eden kar kuşlarının kapınıza girip çıkmasını engellemek. Olduğun yerde kalsan daha iyi.