Eğitim amaçlı televizyon kanalları tarafından hazırlanan ve gece geç saatlerde tekrar gösterimler arasında sıkışmış olarak gösterilen özel bir rapor haricinde, Amerika’nın muazzam evsiz nüfusunun yüzlerini nadiren görüyoruz. Sokak hayatlarını, iş ve banliyöler arasındaki günlük gidip geldiğimizden gizlenmiş, çürüyen şehir merkezlerinde ve gecekondu mahallelerinde yaşıyorlar.
Güney Kaliforniya’nın Los Angeles İlçe bölümünde yaşıyorum. Benim bir ilçemde, evini arayacak hiçbir yeri olmayan 90.000’den fazla insan var. Komşularımın çoğu gibi, asla toplu taşıma kullanmıyorum veya daha yoksul bölgeleri ziyaret etmiyorum. Özel bir çaba sarf etmedikçe, kaldırımlarda binlercesini asla göremem.
Ancak felaket fakir bir bölgeyi vurduğunda ülke yoksulluğun yüzünü görür. Güney Florida’daki Andrew ve Louisiana ve Mississippi Körfez Kıyısı’ndaki Katrina’dan sonra, her yerde bulunan televizyon kameraları Amerika’da fakir olmanın nasıl bir şey olduğunu anladı. Unutulmuşların yüzlerini Superdome’da sıraladık ve ulusal başarı hayalinin ve rahat bir yaşam tarzının herkese uzanmadığını kabul etmek zorunda kaldık.
Fakirlerin kendi sefaletlerini getirdiklerine inananlar var. Herhangi bir motivasyonu olan herkesin karmaşa içinde kendi başına çalışabileceğini. Kuşkusuz, uyuşturucu ya da akıl hastalığı nedeniyle daha geniş toplumdan uzaklaşan binlerce evsiz, daha şanslı olanlar için kurulan tedavi ve rehabilitasyon programlarına hak kazanamayan yoksullar var.
Binlerce kişi daha basitçe aile içi şiddet, hastalık, yapısal işsizlik ya da eski işçi ya da orta sınıf yaşamlarını harap eden bir dizi olayın kurbanı. Binlerce kişi sadece çalışan yoksullardır. Becerileri ve bağlantıları eksik, günlük asgari ücrete, düşük seviyeli pozisyonlara doğru ilerliyorlar: motel hizmetçisi, güvenlik görevlisi, bekçi, garson veya günlük işçilik. Asgari ücret, tek bir birey için sosyal bir saçmalıktır, çocuğu veya ailesi olan birinin desteklemesine aldırmayın.
Kongre veya İdare, haftada 200 dolardan daha az para toplayan birinin kendisini ve ailesini nasıl doyurup giydirebileceğini ve yine de en ucuz daire için bile yeterince para ayırabileceğini açıklayabilir mi? Ülkedeki en iyi finans beyinleri, haftanın sonunda sadece kuruş kaldığında ilk ve son ayın kirasını ve depozitoyu nasıl ödeyeceklerini hesaplayabilir mi?
Yine de Başkan Bush, New Orleans’ın yeniden inşası için 1931 Davis-Bacon Yasasını askıya almak için harekete geçti. Yoksulların, bu parayı onları terörizmden korumak için kullanabilmesi için geçerli ücretlerin korunmasını hak etmediği teorisi mi?
Yoksullar ve evsizler, bir havalimanındaki bombardıman uçağını ya da Ortadoğu’da neler olduğunu düşünmüyor bile. Bir sonraki öğünlerinin nereden geleceği, çocuklarını nasıl eğitebilecekleri ve geceyi geçirmek için en güvenli yerin nerede olacağı gibi daha acil endişeleri var.
Ve petrol şirketleri, zaten müstehcen karlarıyla vergi indirimi alıyor.
Nereye gidiyoruz millet?
GIPHY App Key not set. Please check settings