Duygusal İyileşmeye Boşanma ve Kürek Çekme

92 yazının sonları. Eğilmiş, kollar dizler üzerinde, dinleniyor, gelgit akıntısına karşı uzun ve sert bir diziden kurtulmaya çalışıyor. Bu kadar kolay olmayan başarıdan memnunum. Ne yazık ki bir seyirci olmaması, alkışlayacak, övgü verecek biri yoktu. O artık burada değil, karım. Belki de şu anda onunla birliktedir. Sabah kahvesi içmek veya duşu paylaşmak.

O zamanlar, iyileşmeden önce, kendime acıma içinde sürükleniyordum ve yüzüyordum. Yüzüncü kez merak ediyorum. Bunu hak etmek için ne yaptım? Neden ben? Arkadaşlarımız da neden beni terk etti? Cevaplanamayan sorular denize açılıp sonra batıyor.

Bir süreliğine böyleydi, bu derin kayıp ve umut duygusuna sahip. Hâlâ en sevdiğimiz rıhtım tarafındaki restoranımıza gelmesini bekliyordum, gülümsemesi yayılıyor, kolları açık. Evde güverte ışıkları her zaman açıktı ve dönüşünü bekliyordu. Pencerede oturuyor, yağmuru seyrediyor, taksiyi bekliyor.

İlk ihanet şokundan boşanmanın arındırma eylemine giden duygusal adımlar, ölümle ilgili adımlara benzer. Ve erken dönemlerde bazen ölümü tercih ettim. Arkadaşlar profesyonel tavsiyeleriyle yardımcı olmaya çalıştılar, çoğunlukla zamanla daha iyi olacağını söylediler. “İyi olacaksın.” “İyileşmek için zamana ihtiyacın var” Bu iyiydi, sanki sadece kırık bir bacak veya gövdede bir delik kadar basitmiş gibi. Kavga edebildiklerim, anlayabildiklerim. Arkadaşlar bana şunları söyledi:

– İnkar
– Öfke, kızgınlık ve korku
– Geri çekilme ve yas tutma
– Kabul
– Aksiyon

O zaman dinledim mi? Yaptım dedim ama ilk aşamalarda imkansız. Aylar sonra, bir hastanede bir arkadaşımı ziyaret ederken kendimi de aynı şeyleri söylerken buldum. Sözlerim onun gerçek acısına, rahatsızlığına ve korkusuna karşı son derece yanlış ve boş geliyordu. “İyi olacaksın” Onun durumunda, benimki gibi, doğruydu, ikimiz de iyileştik.

Öfkemi, hüzünlü ya da depresif hissetme olarak deneyimlediğimi hatırlıyorum. Çözülmeden bırakılırsa, bu öfke kariyerimi, iş fırsatlarımı ve sağlığımı mahvedebilirdi. Tüm bu duygular öz değer duygumu ve öz güvenimi düşürdü. Bu noktada, yeni şeyler denemek için motivasyon ve dürtü ortadan kalktı ve bu da yeteneklerime olan güvenim azaldı.

Endişelenmeye ve aşırı düşünmeye başladım, kaygı duyguları yarattım. Birçok şey için endişelendim, özellikle de hiç kimsenin hayatıma girmesine izin vermemek. Tek başıma güvenle demir atmış bir kazazede olmayı haklı çıkarabilirim. İş sorunları yaşamaya devam ettim ve bir uyku bozukluğu geliştirdim. Hayali bir intikam planlarken huzur buldum. Kontrol edilmezse, bu model aşağı doğru bir sarmal olarak devam eder, daha fazla korku, daha fazla öfke veya depresyon yaratır, daha düşük benlik saygısı ve daha fazla endişe ve endişe yaratır.

Basit gerçek şu ki, iyi bir eşle iyi bir evliliğim vardı. Gitti. Evet, cömert ihanet duygularım vardı; bunu bana nasıl yapabildi? Sürekli kayıp duygularım vardı. Arabamızı sürmek, yolcu koltuğunu boş görmek için dönmek beni görünmeyen gözyaşlarıyla doldururdu. Bir şekilde benim için işler değişti; Elbette danışmanlık yardımcı oldu, ancak değişiklik çoğunlukla sonunda kendime devam etme izni verdiğimde oldu. Her şeyi olduğu gibi kabul etmek, yeni fırsatları kabul etmek, kapıyı kapalı değil açık görmek.

Boşanma düşüncesinden korktum. Bu son adımı atacak cesaret ve cesarete sahip olmadan önce boşanma konusunda uzun zamandır endişelenmiştim. Pek çok geceyi yapmanın sorun olmadığını söyleyerek geçirdim, sonra iyi bir nedenden ötürü erteledim. Yalanı bildiğim için kendime paranın çok sıkı olduğunu söyledim. Kendi kendime bunu tatillerden sonra, belki gelecek ay ya da gelecek hafta yapacağımı söyledim.

Entelektüel olarak boşanmanın anında faydalarının farkındaydım ve elimi arayan kimse olmadığı için ertelemeye, ertelemeye devam ettim. Boşanma belgelerimi sunduğum gün bir keşif günüydü. Kaygıdan ve beklemediğim bir özgürlükten kurtulmayı keşfettim. Dosyaladığım gün yeni bir başlangıç ​​günüydü, yeni bir yaşam günüydü.