Aydaki Çizmeler – Lunacy Run Amuck

Bizimki ölürken ölü bir dünyaya geri dönmek için neden 104 milyar dolar harcayalım? Görünüşe göre hiç kimse NASA’nın Başkan Bush’un hayal ettiği 60’lar ve 70’lerin Apollo projesini tekrarlaması için ikna edici bir sebep bulamaz. Aslında, NASA tarafından bunu “steroidler üzerinde Apollo” olarak düşünmemiz söylendi. Evet, bu kötü tavsiye edilen ve esinlenmemiş basıklık (esneme) esasen 60’ların uzay aracı mimarisinin aynısı – sadece biraz daha güçlü. Bu herşeyi açıklıyor. Burada gerçekten yeni bir şey yok. Bu soğuk savaş kalıntısının vızıltısını yeniden yaşamak istiyorsanız, harika bir kitap tavsiye ederim (aksi takdirde maliyeti 104 milyar doların çok altında) Apollo 11: NASA Misyonu Raporları Robert Godwin. Bu gerçekten muhteşem bir kitaptır, maceranın birçok yönünü içeren birçok ham görüntü içeren çift taraflı bir CD Rom ile tamamlanmıştır, uzay yarışında Commies’i alt ettiğimiz ve bize Tang gibi somut faydalar getirdiğimiz zorlu günleri yeniden yaşamanıza izin verir – son kez.

Ve bir paketi kurtarmaktan bahsetmişken, NASA herhangi bir büyük projede ne zaman bütçenin altında kaldı? ‘Uzay Mekiği’ diyebilir misin? Gerçekçi ol! Bunun sadece 104 Milyar Dolar olacağına gerçekten inanan var mı? Tüm bu tüylerin ironisi, NASA’da gerçekte işe yarayan şey için kaynaklar üzerinde önemli bir boşaltma olması muhtemeldir. “Aydaki botlar” programı, evrenimizin bilimsel bilgilerinin bir hazinesini sağlayan Hubble Uzay teleskobu, Mars Rovers ve Explorer görevleri de dahil olmak üzere son derece muhteşem ve başarılı NASA görevlerinin tersidir. nispeten ucuz, güvenli, insansız robotik aletlere güveniyor. Bu tür programların çok daha pahalı (sınırlı yatırım getirisi ile) ve tehlikeli insanlı ay projesinin ardından küçültülmesi veya ortadan kaldırılması gerektiği aşikardır. “Trekkies” direnmiyor (ve belki Bay Bush), şu anda gerçek dünyada karşılaştığımız ciddi zorluklar göz önüne alındığında, finansal veya başka herhangi bir düzeyde herhangi bir rasyonel gerekçeye neredeyse dayanamıyor.

Neslimizin zorluklarının üstesinden gelmek için ülkemiz için gerçekten ilham verici, uygulanabilir bir vizyona sahip olmamızın zamanı gelmedi mi? Uzağa bakmak zorunda değiliz. Kör bir adam bir dakika içinde görebilir. Geçen yılki kasırga sezonunu hatırlıyor musunuz? Kayıtlardaki en kötüsü. Küresel ısınma nedeniyle eriyen kutup başlıkları, devasa çamur kaymaları ve diğer çevresel değişikliklerle, fosil yakıtlardan kaynaklanan bariz sera emisyonlarımızın ekolojik kasırgasını henüz toplamaya başlıyor olabiliriz. Şimdi, Apollo programının ölçeğinde, aciliyetinde ve finansmanında yenilenmiş bir “JFK Apollo misyonu” na sahip olmanın zamanı, bu on yıl içinde tüm fosil yakıt bazlı enerji üretimini ortadan kaldırmak için. İstikrarsız bir dünyada yaşadığımız göz önüne alındığında, böylesine geniş kapsamlı bir girişim sadece ekolojik açıdan değil, aynı zamanda ulusal güvenlik açısından da anlamlı olacaktır. James Kunstler’in kesin kitabı The Long Emergency ‘de belirttiği gibi, fosil yakıtlara bağımlılığımızda birdenbire ciddi bir kesinti yaşarsak, yaşamın durumumuzu nasıl değiştireceği hakkında hiçbir fikrimiz yok. Güç için yenilenebilir bir çözüm, hepimizi etkileyen bu önemli sorunları ele almak için uzun bir yol kat edecektir.

Ama ne yapacağız? Güneşe çıkmak mı? Rüzgar mı? Bu alanda yapabileceğimiz her şey yardımcı olsa da, işin gerçeği şu ki, bu alternatifler enerjiden yararlanma yeteneklerinde nispeten dağınık ve doğaları gereği aralıklı. Diğer bir deyişle, maliyet / kalori oranları o kadar verimli değildir ve her zaman güvenilir değildir. Muhtemelen ulusal elektrik şebekesi için istediğimiz şey değil. Bununla birlikte, Mississippi’nin bin katından fazla büyüklüğünde ve yıl boyunca güvenilir bir şekilde akan bir nehrin olduğunu hayal edin. Bu muazzam, kullanılmamış, yenilenebilir enerji kaynağı, evlerimiz, bilgisayarlarımız ve işletmelerimiz için çok sayıda giga watt’lık güç üretme kapasitesine sahip olacak ve sürekli okyanus akıntıları şeklinde kıyılarımızın hemen dışında uzanıyor. Belki de bu “okyanus nehirleri” nin en ünlüsü Florida’nın ucunda bize en yakın olan ve Carolinas’ın maliyetini yükselten Gulf Stream’dir. Özellikle hızlı hareket etmese de (saatte sadece birkaç mil) Körfez Akıntısının kinetik enerjisi çok büyüktür ve yaklaşık 60 mil genişliğindedir. Okyanus suyunun, deniz seviyesindeki atmosferden 832 daha yoğun olduğu göz önüne alındığında, bu, doğu kıyılarımız boyunca binlerce mil boyunca gece ve gündüz mil boyunca eşdeğer bir kasırga kuvveti rüzgarına dönüşür. Ve bu çığır açan yaklaşım, NASA roket biliminin büyük ölçekli sürdürülebilir elektrik enerjisi üretme kapasitesinden yararlanmasını gerektirmiyor. Mevcut hidro türbin teknolojisini kullanarak, su altında, hiç sera gazı olmadan ve deniz yaşamına minimum etki ile temiz, düşük maliyetli güç üretilebilir, çünkü hidro türbinler (yüksek torkla da olsa) sadece birkaç rpm’de dönecektir. neredeyse engellenmemiş balık ve silt göçüne izin verir.

Bununla birlikte, 19. yüzyılın kıtasal demiryolu yolu veya 20. yüzyılın Apollo projesi gibi, bu 21. yüzyıl projesi de, en azından ilk başta, görevi yerine getirmek için federal finansman gerektiren muazzam bir ölçekte olacaktır. Sanayinin ve bilimin en iyi beyinlerini bu çabaya salarsak ve şimdi hatalı bir şekilde ay için ayrılan 104 milyar doları bir dizi deniz gücü üretim çiftliğine yatırırsak, 21. yüzyılın sorununu ele almış olurduk. Gelecek nesiller bizi, bizim nöbetimizde, toprağa sağlam bir şekilde oturtulmuş botlarımızla, ihtiyatlı bir seçim yapan, görevimizin bilge görevlileri olarak görebilirler.