İyi Bir İncelemeden Nasıl Kurtulunur?

En son romanımın (Great Sky Woman, Random House 2006) ilk incelemeleri gelmeye başladığında, duygularım her zamanki roller coaster’dan geçti. Publishers Weekly’den birincisi% 90 olumluydu, ancak kendi görüşlerine göre noktalarda yavaş olduğunu belirtti. Midem battı. Yavaş? Noktalarda mı? Aman Tanrım kayboldu!

İkinci inceleme iki hafta sonra geldi. Booklist’ten bu, muhteşem, ilgi çekici ve macera gibi kelimeleri büyük ölçekte kullandı.

İç geçirdim. Tanrım, oğlum, bunu duymaya ihtiyacım var mı? Neden? Çünkü güvensiz bir sanatçıyım. Çünkü ortalama olarak iki yılımı araştırmak ve bir yılımı romanlarımı yazmakla geçiriyorum. Çünkü edebi çocuklarımın her birini çok önemsiyorum. Çünkü üzerinde çalıştığım her projeye hayatımı döküyorum, kafamı kırıyorum, kalbimin etrafındaki koruyucu duvarları kaldırıyorum. Yapmalıyım çünkü yeteneğime erişmenin tek yolu bu. Elimden gelenin en iyisini yapamam, hemen işi hacklemeye dönüşür ve yapamam.

Bazıları incelemeleri görmezden gelmeyi, bunların yalnızca kendilerinin yaratamadığı işi kıskanan insanların fikirleri olduğunu söylüyor. Bu görüşü benimsememeyi seçiyorum. Bana göre incelemeler bilgili, profesyonel okuyucuların görüşleridir. Bu tür insanlar, ortalama bir okuyucudan daha iyi bilgili olmayabilir, ancak söyledikleri kesinlikle dikkate değerdir.

Kesinlikle dürüst olmak gerekirse, saygı duyduğum bir eleştirmen çalışmamı beğenmediği için kıvrılıp ağladığım zamanlar oldu. Ve oturma odasındaki el yaylarının günün emri olduğu diğer zamanlar. Bu tür şiddetli inişler ve çıkışlar kan basıncınız için pek iyi olmayabilir (evdeki evcil hayvanlar bir yana), ancak umursayan, dünyaya ulaşmayı gerçekten önemseyen, mevcut ve doğmamış okuyucularla diyalog kurmayı önemseyen bir sanatçı için çok az seçenek var gibi görünüyor. .

Bir sanatçının geri bildirime ihtiyacı var. Yaptığımız şeyin amaçlanan mesajı iletip iletmediğini bilmeliyiz. Bu, tüm ihtişam ve tamamlayıcılık anlamına gelmez. Sert ama dürüst eleştiri, bir sanatçının işi okurken, filmi izlerken, dansı izlerken halkın gördüklerini anlamasına yardımcı olabilir. Böyle bir çalışmanın bir ifade verme, bir duygu durumunu veya anlaşılması zor bir kavramı iletme niyetinde olduğu ölçüde, halkın nasıl tepki verdiğini bilmemiz GEREKİR.

Ancak iyi incelemenin kötü olandan daha zararlı olduğu zamanlar vardır. Çoğu zaman, sanatçıların büyük bir kısmının dış dünya ile daha derin, daha akıcı bir bağ arayan insanlar olduğu görülüyor. Hayatının ilk yıllarında sesinin boğulduğunu hisseden, kalabalığın ortasında görünmez hisseden. Böylece kendi gerçeklerini başka bir biçimde konuşmayı öğrenirler ve yaratıcı bir icracı doğdu.

Böyle bir sanatçının derinliklerinde sevilmeye, saygı duyulmaya, görülmeye, duyulmaya yönelik itici, kemiren, şiddetli bir dürtü vardır. Oturma odasında dans eden bir çocuğun bana bakın demesi bastırılmış dürtüsü! Ben özelim!

Elbette, dikkat her zaman sanatçının kendisinde değildir: bazen sadece önemli veya ilgi çekici olduğunu düşündüğümüz bir nedene veya sonuca veya dış gerçekliğe veya felsefeye dikkat çekmek isteriz. Ancak tüm bunların temelinde, algılarımızın değerli olduğu, yüreğimizin güçlü olduğu, şarkımızın ormandaki diğer ötleğenlerinki kadar geçerli olduğu duygusu yatıyor.

Ve bu incelemeler geldiğinde, onları duygusal bir kol uzunluğuyla okuyabiliriz ya da onları yürekten alabiliriz, sapanlara ve oklara maruz kalabiliriz ve zaferlerde sevinebiliriz.

Hangileri daha önemli? Emin değilim. Ancak bu olumlu eleştiriler geldiğinde, onları olumsuz olanlar kadar ciddiye almadım, derinden almadım. Cesaret edemiyorum. İçimdeki o küçük çocuk, sevildiğine ve takdir edildiğine, değerli bir şey yaptığına inanamayacak kadar umutsuzca istiyor. Olumlu eleştiriler geldiğinde, övgüleri dinlemek, alkışlarda parlamak kolaydır.

Ama ihtiyacın olursa Tanrı sana yardım etsin. Sonra, son derece sapkın bir hassasiyetle geri çekilecektir. Onayın peşinden koşmak onu ortadan kaldırır ve bir zamanlar minnettar olan bir izleyici için çılgınca hırsızlık yapan üçüncü sınıf bir çizgi roman gibi oluruz ve onlara onun için utanana kadar gülmeleri için yalvarırız.

Yazma sürecini seviyorum. Kitapların kendisini seviyorum. Seyircimi seviyorum. Ve bu incelemeleri çok seviyorum, bazen öyle görünüyor. Ve o zamanlar kulağıma küçük bir ses fısıldıyor: “Yazmak onlar için değil. Asla onlar için. Önceden öyleydi. Ve arkalarını dönerlerse, hareketsiz yazacaksın. Bugünün gerçeğine aldırma. incelemeler olumludur. Yarınki incelemeler kötüyse sinirlenmeyin. Kalbinizdeki disiplini, acıyı ve yaratıcı coşkuyu fısıldayan sesi dinleyin. Bu ses başlangıçta oradaydı ve sonunda orada olacak . ”

Bu sese güvenemezsin, başkası değil