Bu Shandy adlı köpeğimin hikayesi. O benim en sevdiğim evcil hayvandı ve çok canlı, çok eğlenceli ve çok itaatkardı. Hayattaki en büyük tutkusu, en sevdiği parkta büyük bir koşuşturma ile sonuçlanan uzun bir yürüyüşe çıkmaktı.
Hava izin verdiği sürece onu her gün bu yürüyüşe çıkarmaya çalışırdım. Parkın kendisi evimizden yaklaşık üç mil uzaktaydı. Parka ulaşmak için çok sayıda işlek yolu geçmek zorunda kaldık, ancak o asla çekmez veya yaramazlık yapmazdı. Nereye gittiğimizi biliyordu ve görünüşe göre tekneyi sallamak istemiyordu ve hayalindeki varış noktasına ulaşmadan önce eve götürülme riskini almıştı.
Parkın kendisine bir top fırlatırdım ve onu kovalayıp bana geri getirirdi.
Bu aşamada ailemle evde yaşıyordum, ancak yirmi iki yaşında, Devon’da sahil yakınında kendi bungalovumu kiralamaya karar verdim. Bu, Birmingham’daki evimdeki ailemden neredeyse iki yüz mil uzaktaydı. Bu açıkça, artık Shandy’yi yürüyüşüne çıkaracak durumda olmadığım anlamına geliyordu.
Onu yürüyüşlere çıkarmaya devam edeceklerine dair bana güvence veren ailemle konuştum.
Ayrıldıktan iki hafta sonra annem beni aradı. Shandy’nin arka bahçeden kaçmayı başardığını ve onu bulamadığını söyleyerek panikliyordu. Saatlerdir aradığı konusunda ısrar etti, ancak ondan hiçbir iz yoktu.
Oldukça endişeliydim ve nereye gitmiş olabileceğini düşündüm. “Onu her gün parkta yürüyüşe mi çıkarıyorsun?” Diye sordum.
O cevapladı: “Çoğu günler” Ondan parkta denemesini istedim, ona o parkı sevdiğini söyledim vs. “Orada olmazdı, kilometrelerce uzakta.” Dedi.
Yine orayı denemesini istedim. Neyse ki, neden olduğu paniğin farkında olmadan, mutlu bir şekilde etrafı kokluyordu.
GIPHY App Key not set. Please check settings