Orta Çağ Fransız ve İngiliz Bahçeleri

Roman de la Rose, Orta Çağ’ın hem Fransız hem de İngiliz bahçeleri hakkında mümkün olan en iyi fikri verir. Esas olarak Guillaume de Loris tarafından on üçüncü yüzyılın ilk yarısında yazılmıştır ve Chaucer tarafından İngilizceye çevrilmeden önce İngiltere’de muhtemelen iyi biliniyordu. Metinde açıklamaları içeren birkaç el yazması kopyası ve zevk bahçesinin canlı resimlerini veren resimlerle birlikte vardır. Formunu çevreleyen hendekle çevreleyen duvarlar, kafes işçiliğinin alt bölümleri, meyve ağaçlarının gölgelediği, ortasında bir çeşme bulunan “çiçekli mede” ve kırpılmış çalılar ve diğer küçük bitkileri içeren taş kaplı yataklar açıkça görülmektedir. çeşitli bakış açıları.

Bu resimlerin en önemlisinde (karşı sayfada bulunan ve British Museum’da korunan on dördüncü yüzyıl Flaman el yazmasından alınmıştır), bahçe bir bütün olarak gösterilmiş ve birçok ilginç ayrıntıyla süslenmiştir. Bir hendekle çevrili mazgallı bir duvarla çevrilidir. Alt bölümler, en üstteki korkuluk üzerinde dengeli bir tavus kuşu bulunan ahşap kafesli bir çitle oluşturulmuştur. Soldaki bölümde, aslanların ağzından fışkıran suyun dairesel bir leğene damladığı ve çimin içine gömülü mermer bir kanaldan aktığı bakır bir çeşme başlığı var. Papatyalar serpilmiş kadifemsi çimen, çeşmeyi çevreliyor ve müzik aletlerinde şarkı söyleyen ve çalan şenliklerden oluşan küçük topluluk için yumuşak bir koltuk oluşturuyor.

Zerd, garth veya yard kelimesinin türetilmesine göre bir bahçe (Fransızca Jardin kelimesiyle aynı Aryan kökünden gelen üç isim), başlangıçta ekili bitki örtüsünü içeren duvarla çevrili ancak tavansız bir mahfaza anlamına geliyordu. Genellikle bu bitki örtüsü esas olarak otlar, çimen veya meyve ağaçlarından oluşuyordu.

Bu muhafaza, bitki örtüsünü yağmacılardan korudu ve sakinlerini tenha etti. Mahremiyet, bahçenin çok önemli bir özelliğiydi. Kalenin içinde gizli konuşma için çok az fırsat vardı. Bu yüzden insanlar göz ardı edilmeden veya duyulmadan konuşmak istediklerinde, keyif bahçesine çekilmeye meyilliydi.

En eski çitler yaygın olarak örülmüş, yani osierlerden dokunmuştu. Diğerleri daha süslü, raylardan veya kazıklardan oluşuyordu ve yeşile boyanmıştı. Çitler genellikle duvarlar yerine sonraki bahçeleri çevrelerdi. Bu amaçla kullanılan çalılar kurtbağrı (belki de mahremiyeti güvence altına almaya hizmet ettiği için böyle adlandırılır), dikenli, daha tatlı ve porsuktu. Suda balık ve kuğu barındıran hendekler de yaygındı.