Ön Sundurmam

Evimi seviyorum. İçindeki her oda bana ve aileme özel anılar yaşattı. Yemek masasının etrafında gerçekleşen tüm komik sohbetleri ve çocuklarımın yatak odalarının her birinde gerçekleşen gece geç sohbetleri seviyorum. Mutfağımda harika yemekler pişirmekten ve aile odamızda en sevdiğim filmleri izlemekten zevk aldım. Belki de en sevdiğim yer ön verandamızdır.

Yıllar önce ailemi taşıyacak ev ararken, ön verandalı bir evde ısrar etmek aklıma bile girmedi. Şimdi daha iyi biliyorum. İç mekan su tesisatı yapmayı sevdiğim kadar, ön verandaya sahip olmayı da sevmeye başladım. (Tamam, belki bu biraz abartıydı!) Bu evi aldığım zaman sonsuz saatleri sallanarak ya da verandada oturarak geçireceğimi bilmiyordum. Ön verandaya kaç kitap okunacağını ya da kaç battaniye örüldüğünü bilmiyordum. Ve verandamda kaç arkadaşlığın başlayıp güçleneceğini kesinlikle tahmin edemezdim.

Ön verandamı sevmemin en büyük nedenlerinden biri, en sevdiğim insanlar için bir buluşma yeri haline gelmesi. Verandada yakın bir arkadaşımla veya çocuklarımdan biriyle konuşarak geçirdiğim sayısız yaz gecesi anım var. Saatlerce oyun oynandı, gözyaşları döküldü, verandamızda kahkahalar paylaşıldı. En büyük kızım gitar çalmayı öğrenmeye karar verdiğinde saatlerce antrenmanını işiten ön verandaydı. Oğlum ilk kız arkadaşını aldığında, gece telefon görüşmelerini dinleyen ön verandaydı. Komşularım on beş yıl önce sokağa taşındığında, ön verandamız birlikte ilk kadeh limonatamızın yeriydi.

Ön verandam da sessiz kalmak ve düşünmek için en sevdiğim yer haline geldi. Herkes okula ve işe gittikten sonra verandamdaki sabah saatlerini seviyorum. Birçok sabahımı çocuklarım için endişelenerek veya bir sonraki aile tatilimizi hayal ederek geçirdim. Bana bir fincan kahve, günlüğüm ve harika bir kitap verin ve tüm günümü verandada geçirebilirim. Hiçbir yer bizim verandamız kadar davetkar ve sakin olmamıştı. Açıkçası evimi ya da son yirmi yılın anılarını onsuz hayal edemiyorum.