Karanlık Çağda Bahçeler ve Çeşmeler

Onuncu yüzyılda, Karanlık Çağların en karanlık döneminde, büyük bir endüstriyel bunalım dönemi Avrupa’da en düşük seviyesine ulaştı. Manastırcılık, düşüşte olan önceki iki yüzyıl boyunca neredeyse var olmaktan çıktı ve bahçecilik, Hıristiyanlık döneminin başlarında, pratikte kayıp bir sanat haline geldi. Yemyeşil bahçeler, zarif heykeller ve dekoratif su çeşmeleri artık iyi durumda bulunmayacaktı.

Bununla birlikte, on birinci yüzyılda, başka yerlerde olduğu gibi İngiltere’de de bir dinsel şevk canlanması, bu açık alanların durumunda bir iyileşme sağlamıştır. Avrupa ya dini ya da askeri yönetim altındaydı ve sıradan insanlar güvenlik için ilkine döndü. Sonuç olarak, manastırlar kalelerden daha fazla etki ve daha fazla zenginlik kazandı. Dünyevi varoluşun ilk koşulunun güçlü bir kol ve bir omuz taşıyabilen bir omuz olduğu bir zamanda, dini evler hasta ruhların, büyük tövbelerin, aldatılan umutların, çalışma ve meditasyonun, zayıflık ve yoksulluğun sığınağıydı. posta paketi.

Fatih William ve takipçileri, İngiltere’ye boyun eğdirmek için kurdukları kaleler, bahçeler ve manastırlar için mimaride yeni tarzlar getirdiler. O zamanlar Normandiya’da manastırları kurmanın öfkesi fethedilen ulusa yayıldı. William bu harekete, çeşmeler ve büyük heykellerle süslenmiş, büyük ve yemyeşil bahçelere sahip birkaç muhteşem manastır dikerek ve zengin bir şekilde bahşederek başladı ve birçok araç öznesi onun örneğini takip etti.

Benedictine tarikatı, bu yeni sanatsal bahçe ifadesi dalgasında yeşeren ilk kişiydi. Dış dünya ile gereksiz temastan kaçınmak için, onun kuralı, her topluluğun kendi bölgesinde yaşamın tüm temellerini içermesini öngörüyordu. Dört ayaklı hiçbir hayvanın eti yenemeyeceğinden, balık ve kümes hayvanı yetiştiriciliği gelenekselken, sebzeler vazgeçilmezdi. Sebzelerle dolu büyük bahçe yetiştiricileri, balıklarla dolu çeşmeler ve ördek bahçe göletleri, kümes hayvanları bahçeleri, meyve bahçeleri ve üzüm bağları her dini temelle bağlantılıydı ve çoğu zaman en büyük gurur ve ihtişamıydı. El emeği zorunluydu ve keşişler, klasik heykeller ve dramatik çeşmelerle tamamlanan yemyeşil bahçelerin inşasını en sevdikleri uğraşlar olarak kabul ettiler.