17. Yüzyıl İngiliz Bahçeleri

İngiliz bahçeleri, on yedinci yüzyılın sonunda Fransız ve Hollanda modasının anlamsız tekrarlarına dönüştü. Geleneksel planlar, resmi tarz yalnızca etkilenen bir tavır haline gelene kadar taklit edildi veya abartıldı. Son olarak, eski sistemin kusurlarından başka bir şey kalmadı, bir tepki tümüyle yıkılmasına neden oldu. Kalıntılar üzerinde, Bahçe yok kelimesinin tam anlamıyla, ancak ekili bir manzara genişliğinde Peyzaj Bahçesi oluşturuldu.

İngilizler, belki de geleneksel sistemi en çok suistimal ettikleri için resmi bahçıvanlığa karşı ilk tepki uyandıranlardı. Resmiyet kesinlikle daha fazla aşırılığa taşınamaz; tam tersi bir uçta güzellik aramak mantıklıydı. Her kısıtlamadan kurtulma özgürlüğü, yeni okulun müjdesiydi. Walpole’a göre lideri Kent, çitin dışına ilk atlayan ve bahçenin “ilkel düzeninden ve nazik akarsuyun yılanlanmayı öğrettiği” konusunda ısrar eden oldu. Lord Kames’in tanımladığı gibi yöntemi, “bir alanı tuval üzerine renkler gibi yerleştirilmiş doğal ve yapay güzel nesnelerle boyamaktı.

Bahçe tarzında resim yapmak gerçekten de daha fazla deha gerektirir: Bir tuval üzerine bir manzara oluştururken, figürleri birbirine göre ayarlamaktan başka gerek yoktur. Kent’in yolunu çizen bir sanatçının ek bir görevi daha vardır: Figürleri alanın çeşitli türlerine göre ayarlaması gerekir.

Açıkça söylemek gerekirse, yeni bahçelerde eski tarzdan hiçbir şey kalmadı. Bunlar, ağaç kümeleriyle çeşitlendirilmiş ve kıvrımlı yollar veya düzensiz su parçaları ile kesişen düz çimenlerden oluşuyordu. Doğanın düz bir çizgiden nefret ettiği söyleniyordu; bu nedenle yürüyüşler ve dereler her zaman “kıvrımlı kıvrımlar” şeklinde düzenlenirdi.

Çürüme izleri genellikle doğada görülür; Kent bu etkiyi ölü ağaçlar ve kütükler ekerek yeniden yarattı. Güzel bir vahşi doğa yaratmaya yönelik bu girişimler, genellikle kafası karışmış bir düzensizlik yığınından başka bir şeyle sonuçlanmadı ve duygusalcılar tarafından bile alay konusu oldu.