Tehlikeli Bir Dünyada Tehlikeli Çocuklar

Çocuk Adaleti ve Suçları Önleme Dairesi’ne (OJJDP) göre, çocuk şiddet suç oranları 1988’den 1993’e% 62 arttı ve ardından 1993’ten 1997’ye kadar sadece% 6 düştü. Bununla birlikte, çocuk uyuşturucu ve sokağa çıkma yasağı ihlalleri, cinsel suçlar ve basit saldırı oranları artmaya devam etti. Risk faktörlerinin sayısı arttıkça ve direnç faktörleri ne kadar azsa, bir gencin şiddet içeren bir eylemde bulunma riski de o kadar büyük olur. Gençlikte tehlikeyi önlemek için sorunun kaynaklarını anlamamız ve uygun şekilde müdahale etmemiz gerekiyor.

Saldırganlık öyküsü olan gençlerin aileleri genellikle onları istismar eden veya ihmal eden, aile içi şiddete maruz bırakan, tedavi edilmemiş psikiyatrik veya madde bağımlılığı sorunları sergileyen veya çocuklarının hayatına karışmayan ailelere sahiptir. OJJDP’ye göre, beşten fazla riske (topluluk, aile, birey, okul ve akran) ve altıdan az koruyucu faktöre sahip çocukların gelecekte şiddet eylemlerinde bulunma şansı% 80’dir.

Yerel toplum standartları uyuşturucu ve ateşli silah kullanımını destekliyorsa ve suçun bir yaşam biçimi olarak kabul edilmesi halinde, o mahallenin çocukları hedeflerine ulaşmak için şiddet içeren yöntemler kullanma olasılıkları daha yüksektir. Prothrow-Stith’e (1993) göre, çoğu çocuk büyüdüğünde, televizyonda, video oyunlarında ve filmlerde 100.000 şiddet eylemi görmüşlerdir. Birçok uzman medya şiddetinin çocukları etkilediği konusunda hemfikir. Savunmasız çocuklar medyadaki şiddete daha fazla ilgi duymakta ve bundan etkilenmektedir.

Şiddet uygulayan çocukların aileleri, sorunlu davranışları, zayıf aile bağları, az sıcaklık ve şefkat ve uyuşturucu kullanımını ve suçu destekleyen aile tavırlarıyla genellikle saldırgan veya ihmalcidir. Ek olarak, şiddet içeren tepki verme kalıpları, diğer davranış veya dil standartlarını öğrendiğimiz şekilde öğrenilebilir. Çocuklar kadın ya da erkek olmanın ne demek olduğunu ve yetişkinlerin ebeveynlerini ve diğer yetişkinleri izleyerek nasıl davrandıklarını öğrenirler. Yaşamlarındaki yetişkinler sorunları şiddetli bir şekilde çözerse, bu beklenen davranış için norm haline gelir. Şiddet uygulayan çocukların yüzde yetmiş dokuzu ebeveynleri arasında şiddete tanık oldu. Şiddet uygulayan çocukların ebeveyn şiddeti olan evlerden gelme olasılığı dört kat daha fazladır.

Sorunlu gençler genellikle ilkokuldan itibaren akademik başarısızlık yaşarlar. Sonuç olarak, okula bağlılıktan yoksundurlar çünkü bunun onlar için olumlu bir ödülü yoktur. Bu çocukların çoğu engelli öğreniyor veya sınırda ya da düşük IQ’lara sahip, bu da geleneksel bir okul ortamında başarıyı imkansız olmasa da zorlaştırıyor – özellikle de gerekli hizmetleri alamazlarsa. Sosyal, problem çözme ve öfke yönetimi becerileri de zayıfsa, diğer öğrencilerle savaşma ve zorbalık yapma modeli geliştirebilirler. Diğerleri okulu bırakıyor. “Bir gencin suç ve uyuşturucu kullanımı için liseyi terk etmesine izin vermek topluma 1.7 ila 2.3 milyon dolara mal oluyor” (Snyder & Sickmund, 1999, s. 82).

Başarı ve olumlu öz-değer evrensel ihtiyaçlardır. Çocuklar bunları evde veya okulda bulamadıklarında, benzer sorunları ve görüşleri olan diğer gençleri ararlar. Bu sapkın akran kültüründe, kendi gözlerinde ve akranlarının gözünde başarılı olabilirler. Sapkın bir akran grubu genellikle antisosyal davranışları ve tutumları pekiştirir. Faaliyetler genellikle güç ve kontrole dayanır ve şiddete dönüşebilir. Onları bu kurstan uzaklaştırmak için başarıya giden yeni bir yol sunulmalıdır. Bu çocuklar, farklı düşünen, hisseden ve farklı davranan heteroseksüel çocuklarla – onları daha önce reddeden akranlarıyla – ilişki kurmakta zorlanırlar. Bu boşluğu kapatmak önemli bir görev olabilir.

Yukarıdaki risk faktörlerinin tersine bakarsanız, gençleri şiddet içeren bir yaşam tarzından koruma potansiyeline sahip koşulları bulacaksınız. Tedaviye nereye devam edeceğimiz konusunda bize ipuçları veriyor. Çocukların duygusal olarak sağlıklı büyümeleri için kurallar koyan, çocuğun bireyselliğine saygı duyan ve güvenli bağlanma sağlayan sürekli, pozitif ve besleyici bakıcılara ihtiyacı vardır. Okul başarısı ve toplum yanlısı akranlara sahip olmak koruyucu bir faktör olabilir. Olumlu bir sosyal yönelime sahip olmak da yardımcı olur. Daha yüksek IQ ve dirençli mizaç, bir çocuğun çevresel hakaretlerden iyileşmesine ve daha etkili bir şekilde başa çıkmayı öğrenmesine yardımcı olabilir. Destekleyici toplum yanlısı aileye, öğretmenlere, danışmanlara veya diğer yetişkinlere bağlar olduğunda, çocukların şiddet dışında seçimler yapma şansı vardır. Açıkça ifade edilen aile ve toplum kuralları ve beklentileri ve çocuk davranışının izlenmesi, çocukların sosyal normlara uymayı öğrenmelerine yardımcı olmada etkili olabilir. İyi sosyal ve problem çözme becerilerine, ahlaki olgunluğa ve duyguları, özellikle öfkeyi etkili bir şekilde yönetme yeteneğine sahip bir çocuk, şiddetle daha az problem yaşayacaktır. Meraklı, hevesli ve tetikte olan, kendileri için hedefler koyan, öz saygıları yüksek ve içsel kontrol odağı daha dirençli olacaktır. Dayanıklılık faktörleri arasında besleyici, tutarlı, ancak sert olmayan disiplin teknikleri, olumlu etkinlikler, okul başarısı ve toplum yanlısı akranları olan istikrarlı bir bakıcı bulunur.

Gençlik şiddetini öngören tek bir faktör yok. Daha fazla risk faktörünün ve daha az esneklik faktörünün kombinasyonu, tehlikeli olan ve olmayan bir çocuk arasındaki farkı yaratabilir. Bunu anlamak, risk altındaki gençlere yardım etmek için müdahaleler planlamamıza izin verir.