Kötüye değil muhtaç çocuklar

Filipinler’de, tamamen insanlık dışı koşullarda yaşayan 19 yaş altı 36 milyondan fazla insan var. Yaklaşık bir buçuk milyon çocuğun sokaklarda yaşadığı tahmin ediliyor. Yemek için yalvararak ve küçük hırsızlık yoluyla hayatta kalırlar. Çocuk işçiliğine karşı yasalara rağmen, 5-17 yaş arası üç buçuk milyondan fazla çocuk zorlu koşullarda çalışıyor. Filipinler’de çocuk istismarı ve ihmali ile ilgili verilerin gerçek rakamların altında olduğu düşünülmektedir çünkü mevcut istatistikler sadece rapor edilen istismar vakalarını yansıtmaktadır.

Son zamanlarda, Sosyal Refah ve Kalkınma Bakanlığı (DSWD) tarafından yapılan bir anket, toplumda artan farkındalık ve raporlamadan kaynaklanan çocuk sayısındaki ani artışı yansıttı. Bu araştırmadaki bu çocukların çoğu, çocuklara kötü muamele olarak da bilinen çocuk istismarı ve ihmalinin kurbanıydı. Çocuğa kötü muamele, çocuğa karşı davranış normlarının dışında kalan ve önemli fiziksel veya duygusal zarara neden olma riski içeren bir davranıştır. Çocuğa kötü muamele tek bir olay olabilir, ancak genellikle zaman içinde meydana gelen bir davranış biçimidir. Bilinen dört tür kötü muamele vardır. Bunlar fiziksel istismar, cinsel istismar, duygusal istismar (psikolojik istismar) ve ihmaldir.

Çocuklara kötü muamelenin nedenleri çeşitlidir ve iyi anlaşılmamıştır. İstismar ve ihmal genellikle fiziksel yaralanmalar, gecikmiş büyüme ve gelişme ve zihinsel problemlerle ilişkilendirilir. Fakir ve aşırı yoksul ailelerde, daha yüksek gelirli ailelere göre daha yaygındır. Çocuklara kötü muamele aynı zamanda saldırganlık, depresyon ve travma sonrası stres bozukluğu gibi psikolojik ve duygusal sorunlarla da ilişkilidir. Aşırı durumlarda, çocuk istismarı ve ihmali ölüme neden olabilir.

Çocuk istismarı, daha sonra yaşamlarında madde bağımlılığı, yeme bozuklukları, obezite, depresyon, intihar ve cinsel karışıklık riskinin artmasıyla da bağlantılıdır. Çocukluklarında fiziksel saldırı mağduru olan kadınların, yetişkinlere göre fiziksel saldırı mağduru olma olasılığı iki kat daha fazladır. Ayrıca, çocuklara kötü muamele mağdurlarının kendilerini çocuk ve yetişkin olarak diğerlerine göre daha fazla suç teşkil eden davranışlarda bulunma ihtimalinin daha yüksek olduğunu gösteren kanıtlar da vardır.

Bütün varlıklar için en önemli ilişkinin anne babalarıyla veya aileleriyle olduğu söylense de, çocuğa kötü muamelenin çoğu zaman evde başlamasıdır. Ne yazık ki, endişe verici sayıda ebeveyn, ebeveyn-çocuk ilişkisinin önemini anlamıyor. Genellikle bu tür bir sorumluluk için çok genç veya hazırlıksızdırlar. İyi ebeveynlik tekniklerini taahhüt edememeleri, çocuklarının yaşamlarına ve refahına ciddi zararlar verir.

Kötü muameleye maruz kalan çocuklar, genellikle ebeveynlerinin tehditleri veya aileye sadakat duygusu nedeniyle durumlarını birisine açıklamaya isteksiz veya edemiyorlar. Okulda olan çocuklar için, bir çocuğa dikkatle sormak kötü muamelenin ayrıntılarını ortaya çıkarmaya yardımcı olabilirken, öğretmenlerin istismar mesajının iletilebileceği sözlü olmayan yolların farkında olmaları gerekir. Tek başına bir göstergenin varlığı, kötü muamelenin meydana geldiği anlamına gelmez. Bir dizi gösterge varsa, o zaman çocuk için acil danışma gereklidir. Bir profesyonelin, bir kişinin zihinsel veya duygusal sıkıntıyla başa çıkmasına ve kişisel sorunları anlamasına ve çözmesine yardımcı olduğu sürece danışmanlık denir.

Bireysel ve grup danışma seansları genellikle iki yıl veya daha uzun sürer. Hayat boyu hasarı geri alma hedefi çok zor olabilir çünkü hasar çocuğun her yönünü kaplar. Sadece öğüt verilemeyen fizyolojik değişiklikler de olabilir. İlaç, depresyon, anksiyete ve diğer semptomların semptomları için yararlı olabilir, ancak sorunun kökenine yönelik danışmanlık olmadığında asla dağıtılmamalıdır. Çocuklar için oyun terapisi ve aile terapisi yardımcı olabilir.

Bir çocuğa bildirdiği psikolojik sorunların yanı sıra istismarla baş etmesine yardımcı olmak önemlidir. Araştırmalar, çocuklara kötü muameleye karşı bir tür müdahale olmaksızın, çocuklar için uzun vadeli sonuçların kabuslar, güvensizlik hissi, güvensiz hissetme, zayıf okul performansı ve düşük özgüven olabileceğini gösteriyor. Ayrıca istismar etme veya istismarın kurbanı olma olasılıkları daha yüksektir.