Aksine Mitler, Çocukluk Bir Kabustur

Telif Hakkı 2006 Cole’un Şiirsel Lisansı

Yeni yürümeye başlayan çocukları dans ederken izlediğimizde sevinçlerini hissediyoruz. Tökezlediklerinde uzağa düşmezler ve popoları yastıklıdır. İki ayaklı hareketlilikteki heyecanları bulaşıcıdır.

Her yaştan çocuğu koşan, zıplayan, kıkırdayan ve sonra rahatça uykuya daldığını gördüğümüzde, çocukların kaygısız ve mutlu olduğunu varsayıyoruz.

Ancak kendi anılarınızı, hayallerinizde yasak olanları ve sizi tanımlayan ve günlük seçimlerinizi yapanları düşünün. Çocukluğunuzda bir veya iki kabus olmadı mı?

Birçoğunu hatırlıyorum. Bu nedenle, şefkatli yetişkinlerle yakın bağın, sadece kendi çocuklarımız için değil, hepimiz için hayatta kalmak için temel bir gereklilik olduğunu görmenizi istiyorum.

New York Times köşe yazarı David Brooks, Warren Buffet’in hayır kurumlarına verdiği 37 milyar dolarlık hediyesine değinerek, memelilerin bağlanmasına yardımcı olan bir hormonu teşvik etmeye yatırım yapacağını yazıyor. “Beyin hakkında öğrendiğimiz her şey, insan gelişimine olan bağlılıkların merkeziliğini ve Adam Smith’in gözleminin bilgeliğini doğruluyor, ‘insan mutluluğunun ana kısmı sevilme bilincinden kaynaklanıyor.’ ”

Öyleyse neden federal, eyalet ve yerel yönetimler matematik ve okuma puanlarının sürekli olarak değerlendirilmesi yoluyla eğitime para harcamaya devam ediyor? Okulları sorumlu kılmak için mi? Sonuçlar, artan bir bırakma oranını göstermektedir. Gelir kaybını önlemek için, bazı okullar düşük puan alacak olanları test etmez.

Brooks, “Okulu bırakma oranları astronomiktir çünkü insanlar veri girebileceğiniz makineler değildir. Bilgiyi işlemek için duyguya ihtiyaç duyarlar. Kararlı, besleyici ebeveyn bakımından fayda sağlamayan çocukları alırsınız ve onları bir okula yapıştırırsınız. bilgi aktarımı için bir fabrika gibi çalışır ve sonuçlar korkunç olacak. ”

Çocukların bilgi işlemesi, daha da kötüsü sol beyinli düşünmedir. Bu bana, California Fish and Game’in okyanus haritasına bir çizgi çizdiği ve güneyindeki her şeyi su samursuz bölge ilan ettiği zamanı hatırlatıyor. Su samuru ne haritayı okudu ne de bildiriye itaat etti.

Okul duygusal olarak ilgi çekici olduğunda öğrenciler başarılı olur. Okul sınavdan oluştuğunda, yalnızca matematik ve okuma becerisine sahip olanlar ve sevgi dolu ebeveynler tarafından desteklenenler başarılı olur. Geri kalanlar bir çeteye veya eşdeğeri orduya katılır.

1980’lerin başında zengin bir lisede İngilizce öğrettim. Olası okul terkleri için alternatif bir program geliştirdik. Richard adında bir öğrenci bana atandı. 15 yaşındayken 1,80 boyunda ve kızgındı. Onunla tanıştığım gün, çıplak elleriyle bir zincir bağlantı çiti kopardı. Ebeveynleri, son derece yüksek IQ’ları olan insanlar için bir organizasyon olan Mensa’ya aitti, ancak babası onu fiziksel olarak istismar etti. Bu nedenle, onu evinden alıp başka, daha nazik bir eve yerleştirme görevim vardı.

Richard kıyafetlerini arabama taşıdığında, daha büyük, hatta daha büyük olan kardeşi sokağa çıktı ve onu tekrar kırbaçlamaya hazır olarak onu tehdit etti.

Richard’a arabama binmek için bağırdım ve kardeşimin önüne atladım. Bana bir saat gibi gelen bir dakika boyunca nefes aldı ve sonra geri çekildi. Richard’la yola çıktım, o kadar kötü titriyorum ki kaza yapmadım bir mucize.

Richard liseden mezun oldu. Bugün yapacağından şüpheliyim.

Şimdi düşünme şeklimizi değiştirmeli ya da bir nesil düşmanları devam ettirmeliyiz. Çocukluğunuzun tam bir mutluluk olmadığını fark ederseniz, bu ana kadar okumak için boş zamana ve neye sahipseniz, o çete üyelerinin, mezun olmayan tanıdığınız, son buluşmanızda duyduğunuz çocukların çocukluğunu hayal edin.

Şimdi yapabileceğimizin en iyisi, çocukluğun çoğumuzun hayatta kaldığı bir kabus olduğunu kabul etmektir. Nasıl hayatta kaldığımızı, şimdi nasıl hayatta kalacağımızı belirler. Ve önce düşüncelerimizi değiştirirsek her şeyi değiştirebiliriz. Düşüncelerimizin tek sınavı hayatlarımızdır.