Roma Bahçeleri sınırlarındaki Bahçe Heykelleri ve Bahçe Çeşmeleri

Bahçe Heykel ve Çeşmeleri, Roma bahçesinin dekoratif etkisine çok şey kattı. Oymalı korkuluklar, banklar, masalar, kısmalar ve heykeller birçok bahçenin en önemli parçası olarak kabul edildi ve güzel bir şekilde tasarlandı. Bu süslemeyi sağlamak için, İtalyan zevk alanlarını süslemek için Yunanistan’dan en güzel heykeller, heykeller ve sanatsal çeşmelerden oluşan gemi yükleri ihraç edildi.

Yunanistan’da olduğu gibi, bahçe heykelleri genellikle uygun bir tanrısallığın onuruna dikilirdi. Buna göre, Graces, Seasons, Pan, Sylvanus, Flora, Pomona ve Vertumnus resimleri sık sık dikildi. Omuzlarının altında adak çiçek çelenklerinin asılabileceği topuzlu terminal heykelleri, özellikle açık havaya uygun görünüyor.

Tazeleme, insanlar için en çok arzu edilen lükslerden biri ve bitki örtüsü için bir zorunluluk olduğundan, bol miktarda su çeşmesi, kaçınılmaz olarak dış mekan yerleşim yerleriyle bağlantılıydı. Hamamlarda, balık havuzlarında ve çeşmelerde, vücut yeniden canlandırılırken gözü memnun etmek için büyük bir ustalık sergileniyordu.

Ayrıntılı bir chateau d’eau’dan bir içme suyu çeşmesinin ince bir yazı tipine kadar, aşina olduğumuz ve şu anda bilinmeyen pek çok başka süs hidroliği, kadim insanlar tarafından kullanılmış gibi görünüyor. Pompeii’de iyi durumda olan çeşitli açık su çeşmeleri vardır. Neredeyse hiçbir ana alan, mermer veya mozaik kaplı, bir veya iki ayak derinliğinde dikdörtgen bir su havzası olmadan. Genellikle kaldırım seviyesinin tamamen altına yerleştirilirler, ancak bazen havzanın kenarı, yüzeyden birkaç inç yüksekte yükselen bir mermer heykel ile örtülür. Bu çeşmelerle bağlantılı olarak genellikle mermer bir masa veya heykel yerleştirilirdi.

Birçok bahçe avlusu da mozaik kaplı parlak renkli nişlerle ve çeşmelerden bir fıskiye veya minyatür bir şato d’eau’nun bulunduğu bahçe heykelleriyle süslenmiş ve bahçe heykelleriyle süslenmiştir. Bu nişlerin her iki yanına da lamba görevi gören maskeler yerleştirilmiştir.

Fantastik bir şekilde kesilmiş yaprak dökmeyen ağaçlar ve çalılar, Roma bahçesinin başlıca “bitki süsü” idi. Baş bahçıvan topiarius olarak biliniyordu ve yaprak dökmeyenlerin sanatsal olarak kırpılmış olduğunu görmek onun hiç de kolay bir göreviydi. Onun gözetimi altında, piramitler, koniler, vahşi hayvanlar, av sahneleri ve hatta bütün bir gemi filosu becerikli makaslarla şekillendirilebilir.