Umutsuz Acele

“Başarılı olmak için neden bu kadar çaresiz aceleyle ve böylesine umutsuz girişimlerde olmalıyız?” … Henry David Thoreau.

Bu satırlar, Thoreau 1845 ile 1847 arasında, Concord, Massachusetts yakınlarındaki Walden göletinin kenarında bir kulübede yaşarken yazılmıştır. O zaman bile, bu bireyci filozof toplumun materyalist değer sisteminin sorunlarını fark etti.

Görünüşe göre, yirmi birinci yüzyılın başlangıcını, “çaresiz acele” nin “Kurumsal Uzaylı” dikte ile gördüklerini kimse dinlemedi. Şirketler işe girip çıkıyorlar, daha büyük şirketler oluşturmak için birleşiyorlar ve genel kamu üzerinde giderek artan bir etki yaratıyorlar. Ürünler, her geçen gün artan bir inovasyon ihtiyacı olduğu için gelir ve gider.

Pazarlama, kampanyaları milyonlara mal olan politikacılardan ve devlet adamlarından, hayatları tamamen günümüz medyasının ticariliği tarafından yönetilen sıradan vatandaşlara kadar tüm varlığımızı belirler. Büyük miktarlarda servet edinmiş olan az sayıdaki kişi, geri kalanımız için standartları belirliyor, böylece servetleri bizim pahasına artmaya devam edecek.

Bugünlerde bir aile üyesinin hayatını kazanması yeterli değil. Görünüşe göre hepimiz çalışmak için acele ediyor ve iş günlerimizde eve geri dönüyoruz. Trafiğin yoğun olduğu saatler daha erken başlıyor ve daha geç bitiyor. Arabalarımızda bir yere gitmek için her zaman acelemiz vardır. Bazılarımız sadece araba kullanamaz; Cep telefonlarımızda sohbet etmeli veya iş yapmalıyız. Görünüşe göre pek çok sürücü, alçak yayaların haklarını gasp ediyor. Otomobilin geçiş hakkı var gibi görünüyor çünkü mekanize olmayan yürüyen bir bireyden daha büyük.

Eskiden benim kuşağımın yaptığı gibi çocuklar dışarı çıkıp oyun oynamazlar. Artık çocukların okul tarafından desteklenen etkinliklerle aktif tutulması gerekiyor, bu nedenle ebeveynler de onları okuldan, okula ve bir etkinlikten diğerine gidip gelmek zorunda. Her şey o kadar aceleye geldi ki, bir şeyi gerçekten iyi tanımak için çok az zaman var gibi görünüyor.

Bu günlerde sokaklarda araba sıkıntısı yok. İnsanlar sadece arabalarından mağazaya ve mağazadan arabalarına gidecek kadar yürürler. Mağaza birkaç blok ötede olsa bile yine de arabalarını alıyorlar. Çok az yaya var ve bu zavallılar çoğu sürücüye geçiş hakkını teslim etmeli veya ölüm veya ciddi yaralanma ile karşılaşmalıdır. Vuruş ve kaçışlar çok yaygın hale geliyor. Sürücüler, çok aceleleri olduğu için birine çarpıyor. Modern yasaların karmaşıklığının getirdiği mali ve psikolojik yüklerle yüzleşmeye dayanamadıkları için sahneyi terk ediyorlar.

Tüm haber kaynaklarını göz önünde bulundurduğunuzda, günde yirmi dört saat okumaktan başka bir şey yapmazsanız, yine de bir çok haberi kaçırırsınız. Blogcular, insanların blogunuzdan sıkılmaması için her gün gönderi göndermeye teşvik edilir. Aşırı bilgi yüklemesi ve “çaresiz acele” çağında yaşıyoruz.

Görünüşe göre herkes bize bir şeyler satmak için çaresiz. E-postalarımız, Viagra’dan önemli miktarda ev kredisine kadar her şeyde indirimlerle dolup taşıyor. Bizi 49.95 dolara milyoner yapacaklarına söz veriyorlar. Bize kaldırabileceğimizden daha fazla kredi veriyorlar, böylece fakir kalabiliyoruz ama bir şeyleri sanki zenginmişiz gibi satın alıyorlar. Satın alma alışkanlıklarımızı izlemek için bilgisayarlarımıza casus yazılımlar yerleştirirler.

Kişisel Bilgisayarın yükselişi, çaresizce aceleyle yapılan bir egzersizdi. Yirmi altı yıl önce 64 kilobayt bellek ile çalışan ve temel ofis işlevlerini çalıştırabilen Commodore 64 adında bir bilgisayar vardı. Günümüz bilgisayarları 512 Megabyte’dan 1 Gigabyte’a kadar bellek ile satılıyor ve yeni yazılımlar geliştirildikçe bu sayı hala artıyor. 64K’dan 512M’ye kadar, günümüzün bellek ihtiyaçları, eski makinelerden yaklaşık 10.000 kat daha fazladır. Disk depolaması, 180K depolayan tek taraflı 5,25 inç disketten, yaygın olarak bulunan 160G ve daha büyük sabit disklere gitti. Disk depolama yirmi beş yılda bir milyon kat arttı.

Bunun gerçekten bir ilerleme olduğunu iddia edebilirsiniz, ancak aslında çok kısa bir süre içinde çok fazla ilerleme var. Bu ilerlemenin çoğu, eski ekipmanı sürekli olarak geçersiz kılmak ve yeni ekipman satmak için yapıldı. Ayrıca, yeni yazılım öğrenmeye çalışan insanların hayal kırıklığına da katkıda bulunuyor ve tam da bunda iyi hale geldiklerinde, modası geçmiş hale geliyor.

Her şey çok aceleyle yapıldığı için tasarlanan sistemler görece verimsizdir. Virüsler ve casus yazılımlar tarafından ele geçirilmelerini önlemek için sürekli olarak yamalanmaları gerekir. 8086 işlemci, 640 Kilobayt bellek ve 30 Megabayt depolama içeren eski bir IBM PC’den oluşan son derece verimli sistemlere sahip olabileceğimize inanıyorum. Ancak bu tür bir sistem için yazılmış verimli bir yazılım olmadığı için kendisini bir müzede buluyor.

Görünüşe göre ne kadar çok çalışırsak o kadar az durup gülleri koklamamız gerekiyor. Ne kadar acele edersek, o kadar fakir ve hayal kırıklığına uğrarız. Dünya daha kurumsal hale geldikçe, hayatımızın temposu daha da hızlanacak.

Bugün hiçbir değer, fikir ve kökleri bazı finansal planlara dayanmayan amaç yoktur. Para dediğimiz kurumsal uzaylı tanrısına taptığımız sürece, hayatlarımız “çaresizce acele” ile ilerlemeye devam edecek.

Günümüzün aşırı hızlı tempolu ortamına meydan okumak istiyorsak, Bay Thoreau’nun bize bir önerisi vardı. “Bir adam arkadaşlarına ayak uydurmuyorsa, belki de farklı bir davulcuyu duyduğu içindir. Ne kadar ölçülü veya uzakta olursa olsun duyduğu müziğe adım atsın.” Dedi.