Gençler arasındaki şiddet seviyesi, son birkaç on yılda endişe verici oranlara yükseldi. İç şehirler, ağır suçlar işleyen gençler için üreme alanları ve öldürülenler için mezarlıklar haline geldi.
Gençlerimiz arasındaki suçluluğa katkıda bulunan koşullar geniş çapta incelenmekte, belgelenmekte ve rapor edilmektedir. Çocuk sistemlerimiz artık yetişkin hapishaneler kadar hızlı şişiyor ve büyüyor. Şehir içi gençlerle konuşurken, “Juvenil Hall” un çocuklar için hapishane olduğunu biliyorlar ve oraya giden ya da hala orada olan birçok arkadaşı ve akranları olduğunu bildiriyorlar.
Travma çözümü konusunda eğitim almış bir psikoterapist olarak, üç ila on sekiz yaş arası çocuklarla çalıştım ve birçok olay türünün tetiklediği travmayı çözdüm. Bunlar arasında ebeveynlerin hastalık nedeniyle ölümü, ebeveynlerin, akrabaların ve arkadaşların ani ve travmatik ölümü, tecavüz ve cinsel taciz ile ebeveynlerinden ve ailelerinden ayrılma sayılabilir.
Zamansız ölüm nedeniyle annesinin yokluğunu anlayamayan küçük çocuğa büyük empati yayılır. Çoğu aile üyesi, çocuklarındaki travmanın üstesinden gelmek için uygun şekilde eğitilmemiştir. Yedi ila on iki yaş arasındaki gençler, yalnız bırakılabilir veya aile, okul ve toplumdaki yetişkinler tarafından görmezden gelinebilir ve bunlardan kaçınılabilir. On üç ile on sekiz arasındaki çocuklar normalde kendilerini üzüntü, yalnızlık ve depresyonda izole ederler. Bazı gençler başkaldırı ve saldırganlık içinde hareket eder, gizlice yardım için özlem duyarlar ve kayıpları, acıları ve üzüntüleriyle başa çıkmak için anlayış gösterirler.
Gençlerimiz arasındaki şiddetin büyük bir kısmı çözülmemiş travmadan kaynaklanıyor. Bugün gençler ölüme çok aşinadır, şiddet içeren ve travmatik olaylara tanık olurlar. Akranlarının ölümlerinin çoğu şiddetten, geri kalanı intihar, hastalık ve kazalardan kaynaklanıyor. Özellikle iç şehirlerde çocuklar erken yaşta ölümlerle, özellikle aile bireylerinin, arkadaşlarının ve akranlarının travmatik ölümleriyle karşı karşıya kalmaktadır. Bu çocuklar mahallelerinde uyuşturucuya ve uyuşturucuyla ilgili kültüre atfedilen ateş ve cinayetlere yüksek oranda maruz kalıyor. Babaların ensest ilişkisi, aile fertlerinin cinsel tacizleri, aile dostları ve sıklıkla uyuşturucu kullanan annelerin erkek arkadaşlarından travma yaşıyorlar.
Sistemlerimiz, travma geçiren çocukların ihtiyaçlarını karşılayacak donanıma sahip değil. Suçların çoğu bildirilmediğinden, toplumumuzdaki travma geçirmiş çocukların sayımı büyük ölçüde değerlendirilmeyecek. Birçok okul sistemi, çocuklar arasındaki travma sorunundan habersizdir. Okul müdürleri ve öğretmenler, çocukların travmatik olayların acısını, utancını ve kafa karışıklığını maskelemek için savunma mekanizmaları olarak kullandıkları ‘eyleme vurma’ mekanizmalarının meydan okuyan ve kötü davranışlar olduğunu bildirdiler. Pek çok durumda, kötü olduğu, kavga ettiği ve otoriteye karşı geldiği bildirilen bir çocuğa danışmanlık yapmak için okula geldim, yalnızca ebeveyn, akraba, arkadaş veya akran kaybının etkisini kamufle eden travma geçirmiş bir çocuğu ortaya çıkarmak için.
Çocuklarda davranış kalıplarındaki ve akademik performanstaki değişiklikleri değerlendirirken, çoğu durumda, sorunların başlangıcından önce travmatik bir olayın olduğunu gözlemledim. Sonuç olarak, hapishanelerimiz, bakıcı evlerimiz, okullarımız ve topluluklarımız çözülmemiş travması olan çocuklarla doludur. Bir ebeveyni veya akrabasını kaybettikten sonra aniden koruyucu bakıma alınan küçük çocuğu düşünün. Bu çocuk uyum sağlamak ve başa çıkmak için mücadele ederken, “kötü” olarak etiketlenir ve bir koruyucu evden diğerine karıştırılır. Çocuk her kaldırıldığında ağrı, hayal kırıklığı ve öfke birikir. Travma şiddetlendikçe ve çözülmeden gittikçe, çocuk kötü bir çocuk olarak etiketlenir ve reddedilir, sistemde kaybolur veya gençlik sisteminde sona erer veya ölür.
Toplumumuzda travma yaşamış milyonlarca gencin sorunu ele alınmalıdır. Toplum olarak cehalet ve kafa karışıklığı içinde oyalanırken, gençlerimiz binlerce kişi tarafından suçlanıyor ve öldürülüyor. Travmada yetişkinlerin boş bakışlarını ve korkmuş tepkilerini gördük. Travma geçiren çocuklar farklı davranırlar, gülebilirler veya duygularını örtmek için hareket edebilirler. Bazıları öfke, meydan okuma ve belki uyuşturucuya yönelir; hala diğerleri evde ve okulda okulu bırakıyor, okulu bırakıyor ve evden kaçıyor. Sorunun altında yatan neden tedavi edilmezken, her zaman savunma mekanizmaları sorunlara odaklanır.
İç şehirlerimizdeki çatışmalar, ölümler ve travmalar her geçen gün artıyor. Travma geçiren gençlerimizle acil olarak ilgilenilmezse, manşetler ve haberler artan şiddet ve ölümleri bildirmeye devam edecek. Sosyal ve eğitim sistemleri, özellikle büyük kentsel topluluklara sahip eyaletlerde, travma yaşayan gençlerimizin tedavisi için bütçe ayırmalıdır. Bu çocuk grubu çok uzun süre fark edilmedi ve gözetimsiz kaldı. Şimdi sorunu çözme zamanı. Dün korkunç bir anı ve yarın korkunç bir gerçeklik. Unutmayalım ki bugünün gençleri yarının yetişkinleri, geleceğin ebeveynleri ve aile reisleri, toplumlarımızın liderleri, hükümetlerimiz ve dünyamız.
GIPHY App Key not set. Please check settings