Teröristler ve Özgürlük Savaşçıları

“‘Sınırsız’ ahlak, nihayetinde aranan ahlaki ilkeler bakımından bile ters etki yapar. Azalan getiri yasası ahlak için geçerlidir.”
Thomas Sowell

Robespierre hakkında, Fransız Devrimi’nin önde gelen ayaktakımının, dışarıda bir kalabalığın toplandığını görür görmez sandalyesinden sıçradığı bir hikaye var.

“Kalabalığın hangi yöne gittiğine bakmalıyım” dediği söyleniyor: “Çünkü ben onların lideriyim.”
http://www.salon.com/tech/books/1999/11/04/new_optimism/

Haklı olduklarını düşündükleri şeyin peşinde şiddet uygulayanlar, alternatif olarak “teröristler” veya “özgürlük savaşçıları” olarak biliniyor.

Hepsi birkaç ortak özelliği paylaşıyor:

İdealistlerin sert bir çekirdeği bir davayı benimser (çoğu durumda, bir grup insanın özgürlüğü). İddialarını tarihe dayandırırlar – gerçek ya da aceleyle uydurulmuş, ortak bir mirasa, grubun üyeleri tarafından paylaşılan bir dile ve en önemlisi bir “düşmana” yöneltilen nefret ve hor görmeye. İkincisi, neredeyse değişmez bir şekilde, idealistlerin kendilerinin olduğunu iddia ettikleri mekanın fiziksel veya kültürel kullanıcısıdır.
Bu insanların sadakatleri ve ittifakları, her zamankinden daha tırmandıran araçlar, giderek küçülen bir davayı haklı çıkarmak için çaba harcamadan değişiyor. Bu türden her teşebbüsün doğasında bulunan ilk görkemlilik patlaması, çatışmadan hem düşmanlar hem de insanlar yorulduğu için, alaycı ve acı pragmatizme yol açar.
Reel terörizm politikasının kaçınılmaz bir sonucu, toplumun daha az lezzetli unsurlarıyla işbirliğidir. Sağduyunun acımasız yürüyüşü tarafından sınırlara itilen özgürlük savaşçıları, doğal olarak benzer düşünen uyumsuzlara ve dışlanmışlara doğru çekilir. Örgüt suçlu. Uyuşturucu ticareti, banka soygunu ve diğer örgütlü ve itaatsiz suçluluk, mücadelenin ayrılmaz uzantıları haline gelir. Suçlu bir korporatizm ortaya çıkıyor, yapılandırılmış ancak değişken ve internecine donnybrooks’a verilmiş.
Örgüt ile avı arasında sıklıkla kutsal olmayan bir bağımlılık gelişir. Rakipleri olarak aşağılayıcı ve zalim bir rejime sahip olmak, özgürlük savaşçılarının çıkarınadır. Eğer doğası gereği baskıya ve sarsıcı katliamlara eğilimli değilse – terör eylemleri, kasıtlı olarak, en iyi huylu kuralı bile iğrenç bir coşkuyla kışkırtacaktır.
Terör örgütü, en çok çarptığı düşmanının özelliklerini taklit etme eğiliminde olacaktır. Bu nedenle, tüm bu tür gruplar, barbarca otoriterdir, son derece şiddetlidir, insan empatisinden veya duygularından yoksundur, baskılayıcı, gösterişli, keskin ve çoğu zaman katildir.
Özgürlüklerinden ve halkının özgürlüğünden en korkunç şekilde taviz verenler genellikle özgürlük savaşçılarıdır. Bu genellikle ya alay edilen düşmanla, rakip özgürlük savaşçılarına karşı işbirliği yaparak ya da bir yabancı gücü hakeme davet ederek yapılır. Bu nedenle, bir baskıcı korku rejiminin daha korkunç ve sağlam bir diğeriyle değiştirilmesini genellikle katalize ederler.
Çoğu özgürlük savaşçısı, savaştıkları kurum tarafından ya da yeni, ayrıcalıklı nomenklaturaların kurucuları olarak asimile edilir ve sindirilir. İşte o zaman, gerçek doğaları açığa çıkar, saflığa ve üstünlüğe batırılır. Temel insan haklarını ihlal edenler, genellikle şeytan çıkarmaya yardım ettikleri şeytanlara dönüşürler.
Özgürlük savaşçılarının çoğu orta sınıfların veya entelijansiyanın hoşnutsuz üyeleridir. Korunaklı hayatların acımasız acımasızlığını işlerine getiriyorlar. Merhameti zayıflıkla karıştırarak, kendini yüceltme, başkalarını ölüme gönderme ego yolculuğunu vicdansız bir şekilde sürdürürken hiçbirini göstermezler. Şehitlerin yapıldığı şeyler bunlar. Koşullu dalgaların tepelerinde doğdukları için, dengesiz kişiliklerini kullanırlar ve onları büyük bir etkiye yansıtırlar. Metin rolünü üstlenen tarihin dipnotlarıdır. Ve özgürleştirmeyi önerdikleri insanların tam desteğinden nadiren zevk alırlar. En küstah ve boyun eğdirilmiş insanlar bile, kendi kendilerini tayin ettikleri kurtarıcılarının, değişen dostluk ve düşmanlıklarının ve pasilal şiddetinin ardıl davranışlarını takip etmekte veya kabul etmekte zorlanıyor.