Teröre Karşı Savaşı Neden Kazanamadık

Irak ve Afganistan’daki savaşların Amerika Birleşik Devletleri ve İngiltere için zaferle sonuçlanmamasının neden kaçınılmaz olduğunu çok az insan anlıyor.

Gazeteci değilim ama isyancılara karşı tek bir savaşta asker olarak savaştım; ve başka bir iç savaşta işim, iki grup arasında kaldığında yıkıcı kayıplara uğradı. Her iki savaşta da tarafsız sivillerin acılarına şahit oldum. Bu iki savaşta sadece bir gözlemci olarak değil, yakından ve kişisel olarak yer aldığım için, özellikle bugün Afganistan ve Irak savaşlarında neyin yanlış gittiğini gerçekçi terimlerle açıklayabileceğime inanıyorum.

Her iki geçmiş savaş da teröristler tarafından kaybedildi ve o zamanlar olanlarla bugün Afganistan ve Irak’ta olanlarla tüyler ürpertici benzerlikler görüyorum. Oradayken; devriye gezmek ve sahada sert, kanlı küçük savaşları kazanmak ya da savaşı politik ya da askeri olarak yönetmek, savaşın neden sona ermediğini anlamıyorsunuz. Aklımı geri almak ve o zaman olanları bugün olanlarla karşılaştırmak, neden her şeyin yanlış gittiğini netleştiriyor.

AFGANİSTAN

Otuz yılı aşkın bir süre önce yaptığım teröre karşı savaş boyunca biz askerler isyancılara karşı mücadelesini asla kaybetmedik. Afganistan’dakine benzer, esas olarak kırsal bir savaştı; Biz askerler kırsal bölgelerde devriye geziyor, köyleri ve küçük kasabaları ziyaret ediyorduk. Taşra halkına teröristlerden koruma sağlamaya çalıştık; köyün büyükleriyle konuşurken sık sık yiyecek ve içecek paylaşırdık. Kalpler ve akıllar çalışır; bazen tarımsal tavsiye ve tıbbi yardım sağlamak.

Ancak bu dostane görüşmelerden sonra, devriyelerimiz devam etmek zorunda kaldı, her zaman her yerde olamazdık. Gece için yakınlarda kaldık ya da helikopter ya da kamyonla güvenli ana kampımıza döndük. Operasyon alanındaki görev turumuz sona erdiğinde, Ar-Ge için eve evlendik; dinlenme, rekreasyon ve yeniden eğitim. Bunların ölçüsüne sahip olduğumuzu biliyorduk ve kazandığımızı düşündük

Ancak köylüler bu selamları değiştirdiler; Biz ziyaret ederken tavsiye ve yardım edildi, direnişçilerin düşmanı bize karşı dostluklarının sonuçlarıyla yüzleşmek için yalnız bırakıldı. Köyün büyükleri itham edilecek ve satılmaktan suçlu bulunacaklardı (Afganistan’da terimin ne olduğunu bilmiyorum). Bazen köy halkı önünde işkence görürler ve / veya öldürülürler. Biz askerler ziyaret ettikten haftalar veya aylar sonra teröristler köye gelmeseler bile, teröristler ortaya çıktığında satışları kınayan hoşnutsuz bir köylü olabilir. Bu savaş on beş uzun yıl sürdü.

Bu insanların yüreklerine ve zihinlerine sahip olmayı nasıl bekleyebiliriz? Vardık, cana yakın ve yardımseverdik ve sonra, onlar serpintiye maruz kalırken kamplarımızın veya üslerimizin güvenliğine geri dönüyoruz. O zamanlar Rodezya’da (şimdi Zimbabwe’de) işe yaramadı ve şimdi Afganistan’da çalışmıyor.

IRAK

Bu sefer kalpler ve akıllar için bir başka kentsel savaşa tanık oldum. Bana öyle geliyor ki, Irak savaşı büyük ölçüde bir şehir kavgası gibi görünüyor, bana yirmi yıl önce meydana gelen bu diğer mücadeleyi düşündürüyor. Nispeten hızlı bir şekilde birkaç yıl meselesi ve yetkililer tarafından kaybedildi; askerler, polisler ve politikacılar hiçbir zaman bununla doğru bir şekilde başa çıkamadılar Medyaya ve isyancılar ve destekçileriyle topyekun bir savaşın siyasi sonuçlarına göğüs geremediler.

İsyancılar, meşru hükümete sadık polis ve askerleri sokaklarda silahlı devriye gezdirmek için indirgeyerek, destekçilerinin yaşadığı kentsel alanların kontrolünü hızla ele geçirdiler; bazen şüpheli terörist üslerine yapılan baskınlar dışında zırhlı araçlarının güvenliğinden hiç ayrılmadılar. Teröristler kısa sürede otorite olarak kendilerini kurdular ve meşru polisler halkın gözünde isyancılar haline geldi! Örneğin, teröristler önceki tüm yol işaretlerini yok ettiler ve bunları kendi geçici işaretleriyle değiştirdiler. Yeni yetkililer kendi vergi sistemlerini kurdular. Eski yetkililere veya sisteme sadık oldukları görülen esnaflar, bir halk mahkemesinde yargılandıktan sonra yeni yetkililer tarafından işlerini yok etti ve sık sık dövüldü veya öldürüldü.

Meşru yetkililer, evlerindeki insanları koruyamadıkları için işe yaramaz hale getirildi. Neden? Çünkü korumaya çalıştıkları nüfusun bir parçası değillerdi. Sokaklarda devriye gezdiler ve korumak istedikleri nüfustan uzaktaki üslerinin ve evlerinin güvenliğine geri döndüler.

Tekrarlıyorum. Bu insanların kalplerini ve zihinlerini kazanmayı ve korumayı nasıl bekleyebiliriz? Vardık, cana yakın ve yardımseverdik ve sonra, onlar serpintiye maruz kalırken kamplarımızın veya üslerimizin güvenliğine geri dönüyoruz. O zamanlar işe yaramadı ve şimdi çalışmıyor.