Bu dersler, kişisel İncil Çalışması için veya grup İncil Çalışmaları için bir rehber olarak kolayca kullanılmak üzere tasarlanmıştır. Derslerin her biri, dersin sonunda, özel olarak iç gözlem için veya bir grup ortamında provokatif tartışma kurucu olarak kullanılabilecek bir dizi tartışma sorusunu içerecektir.
Tanrı’nın onları yarattıktan sonra insana verdiği ilk şey, yeryüzünde hareket eden tüm canlılara egemenlikti ve insana, yiyecek için tohum veren her bitki içeren tohumları ve bir ağacın her meyvesini verdi. İnsana verimli olmasını ve çoğalmasını ve toprağı doldurmasını söyledi. (Yaratılış 1: 28-30). Bunu bir an düşünün. İnsana yeryüzünü ikmal etmesi emrini verdi ve insana canlılar üzerinde kontrol VERDİ ve insana yiyecek olarak yeryüzünün otlarını, meyvelerini ve sebzelerini VERDİ. Şunu bir düşünün: Bu emri, kontrolü ve bunu yapmanın yollarını yeryüzündeki insanlara verdikten sonra, onu geri alabilir miydi?
Yaratılış’ın bir sonraki bölümünde, onun armağanı ve talimatları hakkında daha fazla ayrıntı alacağız: Ve Rab Tanrı adama şöyle buyurdu: Bahçedeki her ağaçtan özgürce yiyebilirsin: Ama iyilik ve kötülüğün bilgi ağacından, sen Ondan yemeyeceksin; çünkü ondan yediğin gün mutlaka öleceksin. (Yaratılış 2: 16-17).
Öyleyse neden insana bir ağacın bir meyvesi dışında her şeyi verelim? Sahip olduğumuz her şeyin Tanrı’ya ait olması sembolik (insana) olabilir mi, ama bize bunun kullanımını VERMİŞTİR? Öyleyse insan, o tek ağacı yememekle Tanrı’ya, kontrolün kendisinde olduğunu, onu insana verdiğini, herhangi bir şey yaratma yeteneğine sahip olduğunu fark ettiğini mi gösterir? Görüyorsunuz, eğer insan yaratabilseydi, eğer insan Tanrılar eşit olsaydı, o zaman kısıtlama gerekli olmazdı. Aslında, bugün söyleyebileceğimiz gibi, basitçe bir güç yolculuğu olurdu. Yaratılışı üzerinde sadece Tanrılığını ve Nihai kontrolünü uygulayan Tanrı olabilirdi (Orada da yanlış bir şey olmayacaktı.) Ama insana bir şey dışında her şeyin kontrolünü vererek, muhtemelen herhangi bir özelliği olmayan bir ağaç diğeri. Ağaçlara sahip değildi, ancak “ Buna dokunmayın, ağaç Tanrı’nın her şeyi yarattığını ve ona sahip olduğunu anlamanın sembolü oldu.
Eski Ahit ondalık neredeyse aynı değil miydi? Tanrı’nın, İsrailoğullarının yoksulları ve Levilileri (günün rahipleri) beslemesi için ondalık vermesine gerçekten ihtiyacı var mıydı? Tabii ki değil! Yoksullara ve Levililere, herkese sağladığı gibi sağlayabilirdi! Ama onda birini (veya daha fazlasını) isteyerek, insanlara her şeyin O’nun tarafından, O’nun tarafından ve O’nun yetkisi altında yaratıldığını hatırlattı. İnsanlar, ondalık vererek, kendi kişisel yaratıcılıklarından ve benliklerinden gelmediklerini, Tanrı’nın bir armağanı olduğunu anladılar.
Yeni Ahit vermek de hemen hemen aynı şekildedir. Bugün ondalık bir zorunluluk olmasa da (istediğimiz kadar verebiliriz,% 20,% 30, her neyse!), Neşeyle vermemiz tavsiye edilir: Ama şunu söylüyorum, az miktarda eken de az miktarda ekecek; Bol bol eken de bol bol biçecektir. Her insan kalbinde amacına göre, öyleyse bırak versin. gönülsüzce ya da zorunlu olarak değil: çünkü Tanrı neşeli bir vereni sever. (Pavlus, II Korintliler 9: 6-7’de yazıyor).
Verdiğimizde, Tanrı’nın gerçekten Tanrı olduğunu, her şeyin, tüm yaşamın ve her şeyin gerçek vereninin O olduğunu anlarız. Kızgın bir Tanrı’yı yatıştırmak için vermeyiz, sevgi dolu bir Tanrı’yı kendimizden daha cömert olarak tanımak için veririz.
Tartışma için sorular:
Evrenin Yaratıcısına geri vermek konusunda ne hissediyorsunuz?
İnsanın düşüşünü ve Tanrıların kaybettiğimiz hayatı şimdi bunu okumadan farklı bir ışıkta bize geri vermeyi sağladığını görüyor musunuz?
Tanrı’ya lütfumuzun bir bölümünü geri verdiğimizde, O’nu nihai veren ve yaratıcı olarak tanıdığımızı görüyor musunuz?
Not: Kutsal kitap referansları KJV’den alınmıştır.
Tüm bağlantılar ve telif hakkı bilgileri dahil olmak üzere, bütünüyle dağıtıldığı sürece bu makaleyi yeniden basmak ve dağıtmak için iznim var. Sean Mize 2006
GIPHY App Key not set. Please check settings