Ruanda’nın Çocukları Savaşın Gölgelerinden Ortaya Çıkıyor

Şimdi 10 yıl oldu. Yine de Ruanda’nın 100 günlük savaşı, çocuklarının yaşamlarına uzun bir gölge düşürüyor. 1994 savaşı sırasında Yahudi katliamının ve Kamboçya’nın ölüm tarlalarının dehşetiyle yarışan bir soykırımda 1 milyondan fazla Ruandalı’nın – çoğu pala kullanan komşuların, arkadaşların ve kiliseye gidenlerin elinde – öldürüldüğü tahmin ediliyor.

Ruandalılar parçalanmış uluslarını yeniden inşa etmek için çok çalışıyor olsalar da neredeyse her çocuk ve ailenin katledilen veya soykırım nedeniyle tutuklu kalan en az bir akrabası var.

Compassion International, savaştan çok önce, savaş sırasında ve sonrasında Ruanda’da varlığını sürdürebilen birkaç kuruluştan biriydi. Merhamet, 20’den fazla ülkede yoksulluk içinde yaşayan çocuklarla çalışan bütüncül bir çocuk gelişim organizasyonudur.

Bugün Ruanda’da 19.000’den fazla çocuğa Merhamet bakanları, ancak savaşın çocuklar üzerindeki yıkıcı etkileri hala belirgindir.

Böyle bir çocuk 9 yaşındaki Tuyisingize Alexie’dir. Alexie, bebekken, 1996 yılında savaş suçları ile suçlanan annesiyle birlikte hapse atıldı. Genç anne, soykırıma karışmadığını ısrarla savunmaya devam ediyor.

2000 yılında hükümet yetkilileri, cezaevinde ebeveynleriyle birlikte yaşayan daha büyük çocukların koruyucu ebeveynleri olması ve okula gitmeleri gerektiğini açıkladı. Alexie’nin hapishaneden sonra birlikte yaşadığı ilk çift ona ağır işler yaptırdı ve sık sık okuldan alıkoydu. Sonuç olarak, birinci sınıfı tekrar etmek zorunda kaldı.

Alexie’nin tanıdığı tek aile, Şefkat sponsorlarıyla birlikte şimdi birlikte yaşadığı aile (teyzesi, amcası ve üç kuzeni).

Bugün Alexie, spor yapmaktan ve evde yardım etmekten hoşlanan canlı bir genç kız. Sık sık diğer çocuklarla sanki hepsi kardeşmiş gibi gülüyor ve oynuyor.

Compassion personeli, Alexie’nin gelişiminin, teyzesinin ailesiyle yaşayıp bir Merhamet projesine dahil olmasından bu yana geçen birkaç yıl içinde geliştiğini bildirdi. Proje etkinliklerine katılır ve son dönem sınıfında ikinci olmuştur. Alexie okulu bitirmek, ilkokul öğretmeni olmak ve kendisi gibi diğer öğrencilere yardım etmek istiyor.

Alexis, annesini özlemesine rağmen, yeni ailesine ve Merhamet Bakanlığı’nın kutsamalarına çok müteşekkirdir.