Kendini Bağışlama Mucizesi

Bu ilk kucaklaşmada kalplerimiz anında tanınan bir başkası halinde eridi. 36 yıl sonra iki vücut yeniden bir araya geldi … hiç ayrılmamış iki ruh. Zaman boşluğu, o birleşme anında anında dolduruldu. Anne ve kızın bağı asla kırılamaz. Sadece utanç, suçluluk ve vicdan azabı görünür bir ayrılık ateşini besledi. Sadece affetmek alevleri tarar ve aşk çemberini tamamlar.

Otuz altı yıl önce, ilk kızımı doğurmuştum ve sonra onu evlatlık olarak bırakmıştım. Annemle babamı onurlandırma kararıyla kırılan bir kalpten acı çeken ilk aşkımla evlenmemek dileğiyle, duygusal yaralarla o kadar büyük bir “evlenmemiş anne” olmaktan çıktım ki tek savunmam onları derinden gömmek oldu, hayatımı öylece al hiçbir şey olmamasına rağmen ve devam edin. Kalbimdeki açık delik o kadar başarılıydı ki yıllar geçtikçe çocuğumun doğum tarihini bile hatırlayamadım.

Öyleyse, yaklaşık 30 yıl sonra, dört çocuk ve iki evlilik sonra, kendimi, benimle aynı yakın geçmişe sahip altı kadının bulunduğu bir ruhani danışmanlık öğrencisi sınıfında bulabilmem nasıl mümkün oldu? Hepimiz doğuştan anneydik. Sırrımız mıknatısımız oldu ve kilisemizde evlat edinilmeden etkilenen tüm insanları, evlat edinenleri, anne babaları ve evlat edinen ebeveynleri dua ile destekleyebilecek bir bakanlıkla tanışmaya ve hayal etmeye başladık. Bu asil bir fikirdi ve başkalarına açık olmak için kendi iyileştirme çalışmamızı yapmamızı gerektirecek bir fikirdi.

Ve böylece acımızı dindirmek için zorlu bir yolculuğa başladık. Kendi şeytanlarımızla bireysel olarak – suçluluk, utanç, suçlama, öfke ve kendimizi suçlama – hareket edebileceğimizi hissettiğimiz hızda yüzleştik ve toplu olarak birbirimiz ve acısını paylaştığımız herkes için dua ettik. Los Angeles’taki Agape Hakikat Merkezi’nde Evlat Edinme Üçlü Bakanlığını oluşturduk ve evlat edinme ile dokunan insanları gelip hikayelerini anlatmaya ve her ay dua etmeye davet ettik. Üçlünün her bir üyesinin – evlat edinen, evlat edinen ebeveyn ve öz ebeveyn – diğeriyle diyalog kurmasına ve her birinin taşıdığı benzersiz duygusal sorunları anlamasına olanak tanımanın yolunu açtık. Ve bazılarımız çocuğumuzu ve / veya ebeveynimizi bulmak için arama yaptık. Kızımı bulmaya karar vermem kişisel Pandoras kutumu açtı.

O dua ve ruhani rehberlik atmosferinde, kendi savunma ve inkar duvarlarımla yüzleşecek ve onları yıkmaya çalışacak kadar güvende hissettim. Süreç acı vericiydi. Anne babama ve kardeşlerime hamile bir genç olarak neden olduğum utanç ve acıyı araştırmakla kalmadım, istediğim şey için savaşmadığım için kendime duyduğum nefreti de yüzeye çıkarmaya izin verdim … eşim ve bebeğim . Bilinçli farkındalığa – ve nihayetinde kabule – davet ettiğim şey, çocukluğumun kilisesine ve 1961’deki toplumun adetlerine göre günah işlemenin utanç ve suçuydu. Ebeveynlerime karşı öfke ile dolu olduğumu kabul ediyordum. Mükemmel bir aileye sahip olma fantezimi böldüğüm için ve beni sürgün edilen bir suçlunun bu işkence cezasından kurtarmak için daha fazla mücadele etmediği için erkek arkadaşıma. Kızımı ararken, birçok kez doğumunu çevreleyen bu zor koşulları hatırlamam istendi ve bayılmamak için yapabileceğim tek şey buydu. Bastırılmış duyguların bir gelgit dalgasını birbiri ardına salıverdiğimde, sürekli olarak duygusal bunalımın eşiğindeydim. Beni ayakta tutan şey, kızımı bulma, onu ne kadar sevdiğimi söyleme, aşık olduğunu onunla paylaşma ve doğumuyla başlayan döngüyü tamamlama konusundaki derin, derin arzumdu.

Ve böylece araştırdım … ve dua ettim … ve affetmeye başladım. Beni ruhani bir danışman ve dua uygulayıcısı olmaya hazırlayan maneviyat derslerinde ilerledikçe, affetmeden kendimi lekelemeye izin verdiğim olumsuz öz-yargı labirentinden kurtaramayacağımı fark ettim. kızımın doğumunun güzelliği. Şimdi onu gerçekten kollarını açarak karşılayacak olursam, onun öz annesi olmamda iyiliği bulmam gerektiğini anladım. Çok içtenlikle aradığım şifa mucizesinin ancak bu dünyaya gelişini çevreleyen koşullarla ilgili suçumu, utancımı ve suçumu salıverdiğimde mümkün olduğunu biliyordum.

“Yetmiş kere yedi.” İsa, özgür olmak için – diğer bir deyişle, ne kadar sıklıkta olursa olsun – affetmemiz gerektiğini bize öğütler. Dramamdaki diğer aktörleri affetme yolunda iyiydim – ailem, ilk aşkım, kilisem, toplumum. Artık kendimi affetme zamanı gelmişti. Kendimi o kadar uzun süre kendini suçlama ve utanç çarmıha germiştim ki, kendimi nasıl bırakacağımı bilmiyordum.

Hayata çok aşık ve tutkulu olan ve bu sevgiyi bildiği herhangi bir şekilde yaşamak ve ifade etmek isteyen gençliğe büyük bir şefkat duyarak başladım. O 19 yaşındaki çocuğun derin bir kayıp ve ait olmadığı hissinin acısını dinledim. Bu acı o kadar şiddetliydi ki, aslında kendi güzel kalbine güvenmekten kendini alıkoymuştu. Onu dinledim, teselli ettim, onu ne kadar sevdiğimi ve ona bir daha bu tür acıların olmasına izin vermeyeceğimi söyledim. Ben’im (Tanrı Benliğim) onu “kötü bir kız”, “günahkar”, “istenmeyen hiçbir işe yaramaz” ve “başkalarına acı nedeni” olduğuna dair sahip olduğu her inanç için affetti.

Kendimi suçlama ve kendime karşı duyduğum nefret katmanlarını affederek geçirdiğim aylar – ve evet, yıllar – beni gerçekten rahatlattı. Kendimi görünüşte affedilmez ve affetmez geçmişin zincirlerinden kurtarmak bana gerçekten yeni bir hayat verdi. Şimdi kendime, aileme, ilk aşkıma ve hamileliğime karşı tuttuğum tutum, hayatımın en büyük büyüme deneyimlerinden biri için yalnızca minnettarlık, minnettarlıktır. Geçmişimle hesaplaşarak, içimde şefkat armağanı tutuşturuldu – öğrettiklerim ve öğütlediğim herkesle kolayca paylaşabileceğim ve paylaşabileceğim bir armağan. Bağışlamaya olan bağlılığımdan tecrübe ettiğim mucize, ilk doğan kızımla paylaştığım derin aşktır, o zamandan beri hayatımı zenginleştirmeye devam eden kucakladığımız an harekete geçen bir aşk.