İki Bin Yıl Sonra

Mesih’in Tutkusu birçok tartışmaya neden oldu. Bazı insanlar filmi Yahudi karşıtı olmakla veya Yahudilere yönelik nefret ve şiddeti kışkırtma potansiyeline sahip olmakla suçluyor. Diğer insanlar, Mel Gibson’ın son filmi The Passion Of The Christ’ta İsa Mesih’in yeryüzündeki son 12 saatinin korkunç tasvirine itiraz ediyor. Bunlar önemli olsa da, Mesih’in ana mesajının boğulmasına ve din, siyaset, film karşılaştırmaları, film eleştirileri ve sansür tartışmalarımızın lehine bir kenara bırakılmasına izin vermemeliyiz. İsa Mesih’in ne için öldüğünü hatırlamak için bu fırsatı değerlendirmeliyiz. Belki de bize iki bin yıl önce anlatmaya çalıştığı mesajı yeniden düşünebilir ve yeniden öğrenebiliriz.

Bu makaleyi yalnızca Mesih’in temel öğretisini ve bugün bizimle nasıl ilişkili olduğunu tartışmak için tercih ederdim; ancak devam etmeden önce filmle ilgili en popüler iki tartışmaya değinmem gerektiğini düşünüyorum. Yahudi karşıtı mıydı? Filmin Yahudi karşıtı olduğuna inanmıyorum. Yahudiler o zaman bir karar vermek zorundaydılar ve bunu, toplum olarak bugün işlerimizi yürütme şeklimizden farklı yapmadılar. Bu belgenin ikinci bölümünde, Yahudi olmayanların olanlardan dolayı Yahudileri suçlaması için hiçbir neden olmadığını iddia ediyorum. Filmin vahşeti ve vahşeti uygun muydu? Evet. Sanırım filmin vahşeti ve vahşeti, İsa’nın yapmak zorunda olduğu ve almaya istekli olduğu fedakarlığı göstermede önemliydi, böylece başından beri bize anlatmaya çalıştığı şeyi anlayabilirdik. Katlandığı acı ve ıstırap, sevmek için gereken gücü gösterir – tamamen ve gerçekten.

Dini inançlarınızın ne olduğuna veya bir dininiz olup olmadığına bakılmaksızın, önce sadece bu makale için dini unutmayı varsaymanızı rica edeyim. İsa Mesih’in Tanrı’nın Oğlu olduğu fikrini unutun. Buraya İlahi bir Güç tarafından gönderildiği fikrini unutun. Onun tıpkı sizin ve benim gibi etten ve kandan oluşan ölümlü bir adam olduğunu varsayalım. Ancak dünyayı farklı gördü. Bilgiyi, deneyimlerini ve duygularını, çoğumuzun iç ve dış çevremizi nasıl işlediğimizden farklı yorumladı. Sonuç olarak, çoğumuzun anlayamayacağı kadar büyük bir bilgelik ve bilgi kazandı. Bize bir şey anlatmaya çalıştı. Bildiklerini bizimle paylaşmaya çalıştı.

İsa Mesih’in ana öğretileri, SEVGİ’nin temel fikri etrafında döner. Her şeyi sevmek. Herkesi sev. Düşmanlarınız bile! Size bir yanağınıza vururlarsa diğer yanağınızı çevirin. Buda’nın mesajı gibi: Başkalarının size yapmasını istemediğiniz şeyleri başkalarına YAPMAYIN. Tüm varlıklara şefkatli olun. Öğrettikleri buydu: SEVGİ.

Hepimizin evrenimizde ve yaşamlarımızda uyum ve mutluluğa ulaşmamızı sağlayacak tek felsefe olduğuna inanıyordu. Her gün ve davranış şeklimizde hiçbir şekilde nefrete izin verilmemelidir. Ne olursa olsun, hiçbir şeyden veya kimseden nefret etmemeli veya kötü niyetli düşünceler istememeliyiz.

Bu mesajı yaymak için, elinden geldiğince, olabildiğince konuştu. İnsanlar dağlara ve vaaz verdiği tapınaklara akın etti. Fikirlerinin çoğu insanları büyüledi. Bunlar yeniydi, tuhaftı ve bazen fikirleri temel insan içgüdülerine ve o zamanlar insanların sahip olduğu yaygın inançlara aykırı oldu. Koyun sürüsüne rehberlik eden bir çoban gibi bir liderdi. Son derece dürüst bir şekilde liderlik etti.

Geçmişte birçok liderimiz oldu şimdi ve gelecekte de onları takip etmeye devam edeceğiz. Bize bir şey söylüyorlar ama başka bir şeyi yapmayı reddetmek için gereken güce ve cesarete sahip değiller. Kendileriyle ve idealleriyle çelişirler.

Hatalı olanlar sadece liderlerimiz, ünlülerimiz ve toplumumuzun diğer önde gelen üyeleri mi? Hayır. Onların hataları bizim hatamızdır. Bu nasıl? Çünkü bize yanlış yaptığını veya yanlış yapacağını düşündüğümüz diğerlerine karşı olumsuz duyguları ifade etmenin veya nefret etmenin hala uygun olduğuna inanıyoruz. Biz insanlar olarak, diğer insanlara ve diğer varlıklara karşı hala küçük şefkat, anlayış, düşünceli ve anlayış belirtileri gösteriyoruz.

Bizimle alay ettiklerinde, alay ettiklerinde, bize zorbalık ettiklerinde, bizi aşağıladıklarında, bizi adaleti ya da adaleti reddettiklerinde, bize işkence ettiklerinde, sevdiklerimizi öldürdüklerinde veya öldürmekle tehdit ettiklerinde başkalarına karşı olumsuz duygular yaşarız. veya bize ‘insan haklarımız’ olarak gördüğümüz herhangi bir şeyi reddettiklerinde.

“Elbette” diyoruz. “Bu doğal!”

Bu kesinlikle benim isaret ettigim sey! İsa Mesih tüm bunlara katlanmak zorundaydı ve yine de son on iki saatini herhangi bir öfke, nefret, hayal kırıklığı, açgözlülük veya korku belirtisi göstermeden geçirmişti. Aslında, çarmıha gerildiği sırada, düşmanlarının ne yaptıklarını bilmedikleri için affedilmelerini istedi. Aramızda kimler böyle çıkmazlarımızı kabul edebilecek cesaret, güç ve bilgeliğe sahip?

İsa Mesih bize düşmanlarımızı bile sevmemiz, ne olursa olsun tüm varlıkları anlama ve onlara şefkat gösterme kapasitemizi artırmak için yeterince bilge olmamız gerektiğini gösterdi.

O sırada Yahudiler bir karar vermek zorundaydı: İsa’yı öldürmek ya da öldürmemek. Yapmaları için doğru olan ne olabilirdi? Onlar bilmiyordu. O zamanlar Kudüs sokaklarında sıradan bir insan olsaydınız ve size İsa’ya ne olmasını istediğiniz sorulsaydı, ne derdiniz? Pek çok insan için, İsa Mesih hakkında sahip oldukları bilgiler çok kabataslaktı. Mesih olduğu fısıldadı. Tartışmalı birçok fikri vardı ama çok akıllı görünüyordu ve birçok insanın sefaletini hafifletmeye yardım etmişti. İsa aynı zamanda yalancı, deli, cadı ve küfür olmakla da suçlandı. Lazarus’u hayata döndürmüş, suyun üzerinde yürümüş ve suyu şaraba çevirmişti. Bu mucizelere inanır mıydın? Doğru değillerse, insanlar neden uydurdu? Doğruysa, o zaman kesinlikle, İsa sıradan bir adam değildi. Ve eğer böyle güçleri varsa, başka ne yapabilirdi? Ya kılık değiştirmiş Şeytan olsaydı? Belki de tehdidi hala bastırılabilirken öldürülmesi doğruydu. O kadar çok insan onun ölümü için şarkı söylüyordu. Elbette akıl yürütmeleri temelsiz olmazdı.

Herhangi bir kişi ya da bir grup insan için vermek kolay bir karar değildi. Karar vermek için topraklardaki tüm bilgilere sahip olabilecek durumda olan Pontius Pilatus bile İsa’yla ne yapacağını parçaladı. Pilatus, tüm danışmanları, istihbarat teşkilatları ve muhabirlerin emrinde olduğu Birleşik Devletler Başkanı gibiydi. Yine de ne yapması gerektiğini bilmiyordu.

Karar, İsa’yı çarmıha germek için geldi. Başrahipler ondan tehdit edildi. Pontius Pilatus kararını tarttı ve halkın onun için seçim yapmasına izin verdi. İsa Mesih’in ölmesi gerektiğine olan inançlarında en sesini duyuran ve daha saldırgan olanlar, o gün yollarına çıktılar. Muhtemelen buna şiddetle karşı çıkan, ancak bunu durdurmak için hiçbir şey yapmaya istekli veya kabiliyetli olmayan insanlar olabilirdi. Diğerleri muhtemelen orada değildiler çünkü çok önemli oldukları bir zamanda fikir sahibi olamayacak kadar az bilgi bildikleri bir konumda olmalarına izin verdiler. Ne yazık ki çoğu kişi umursamadı.

Karşılaştığımız tüm güncel sorunları bir düşünün. İçimizden bazıları bir hareket İÇİN ya da KARŞI seçim yapar. Diğerleri seçim yapmaz, ancak seçim yapmayarak bir seçim de yaptılar. Tek bir küresel ses olarak, hepimiz bu konuların çoğuna yönelik görüşlerimizde bölünmüş durumdayız. Ve ancak geriye dönüp bakarsak, yaptığımız seçimlerin etkisini gerçekten değerlendirebiliriz. Yahudilerin karşı karşıya kaldığı ikilemle aynı.

İsa’nın öldürülmesinden kimi suçlayabileceğimizi görmek için kendi dışımıza bakmalı mıyız? Hayır. Yahudiler, bir Yahudi kardeş olan İsa’yı öldürdüler, ama kendi kendimizi öldürdüğümüzde veya incittiğimizde ne kadar farklıyız? Başkalarının acı çekmesine izin verdiğimizde, bu bizim sorunumuz olmadığı için ya da henüz sorun hakkında yeterince bilgimiz olmadığı için ne kadar farklıyız?

Tüm varlıkları kabul etmek ve onlara şefkat duymaktan daha akıllı olamamamızla birlikte, İsa Mesih’i çarmıha geren diğerlerine acı ve ıstırap vermekten ve nefret etmek bizim ‘insan doğamız’ idi. Bu ‘insan doğası’ iki bin yıl sonra bile değişmeden kalır. O zamanlar Kudüs neydi, şimdi dünya neyse. Ve sonsuza dek böyle olacak … biz değişene kadar.