Bağışlama

Dünyada en çok tartışılan konulardan biri affetmedir. Birisi ya bir bireye ya da topluma karşı yanlış bir şey yapar. Affetmek, sanığı kızgınlık kalmadan affetmek demektir. Bağışlanma tamamlanmışsa, suç fiili hiç olmamış gibi tamamen unutulur.

Bağışlama hakkında konuşmak kolaydır ve affetmek zordur. Çoğu zaman bazılarımız için imkansız hale gelir. Örneğin ben bir anneysem. Bir suçlu çocuğumu kaçırıyor ve ardından sadist zevk almak için yanımda yavaş yavaş çocuğumu öldürüyor, nasıl hissedeceğim? Ölen çocuğumun acı çığlıkları ne olacak? Aklım onları unutacak mı? Ya hissettiğim çaresizlik? Çocuğumun bana baktığı ve annesinin onu kurtarmak için bir şeyler yapacağından emin olduğu beklentisi ne olacak? Ya hissettiğim çaresizlik? Ya çocuğumu büyütme anıları? Ya gördüğüm rüyalar? Çocuğumun ölürken maruz kaldığı acı ve işkence ne olacak?

Kabuslarım beni sonsuza kadar rahatsız edecek. Çocuğuma ait olan her şey ölüm anılarını bir dalga gibi geri getirecek. Üzüntüm beni sonsuza dek alt edecek ve kendi zayıflığıma karşı sessiz öfkem beni öldürecek. O adamı hiç affedebilir miyim? Onu affettikten sonra bu eylemi hiç unutabilir miyim? Mısın?

Bağışlamanın en zor kısmı budur. Affetmek imkansız hale gelir. Yaralar o kadar derindir ki, adam suçtan hüküm giydikten sonra bile anne asla tam hissetmez. O adama verilen hiçbir ceza çocuğu asla geri getirmez. Hiçbir saat geri dönmeyecek. Çocuğun çektiği acı hiç ortadan kaldırılamaz.

Affetmediğim sürece sonsuza kadar sefalet içinde yaşamaya mahkumum. Ama affedemem. Birçok insanın gelip benden affetmemi isteyeceğini biliyorum. Ya benzer bir şey geçirmişlerse? Affedecekler mi?