Bu makalenin amacı doğrultusunda, övgü ve içten hayranlık arasında bir ayrım yapıyorum. Övgüyü kendi amaçlarınız için başkalarının davranışlarını değiştirme girişimi olarak görüyorum. Birini övdüğünüzde, övgüden önce gelen davranış ne olursa olsun, onun tekrar etmesini umduğunuz için yapıyorsunuz.
Bir köpeği eğitirken bu iyi bir şey olabilir (bir köpeğim yok, bu yüzden kesin olarak söyleyemem), ancak çocuklarımızı scooby atıştırmalıklarının sözlü eşdeğeri ile eğitme fikrine kapılmadım. Seni bilmiyorum, ama evden her çıktığımda övgü dolu çerezlerle dolu bir cep taşımayı hatırlamak zorunda kalmak istemiyorum. Çocuklarımın motivasyonlarını içlerinde taşımasını istiyorum, elimden yememesini.
Çoğu küçük çocuğun doğal olarak başarılarından memnun olduğuna inanıyorum. Övgü, aslında iç geribildirim döngüsüne müdahale ederek bu öz saygıyı azaltmaya hizmet edebilir. Küçük Johnny bloklarını ilk kez istiflediğinde, yığını oluşturma süreci ödülüdür. Bu dağınık yığını düzgün bir kuleye dönüştürme gücüne sahip olduğunu anladığında içsel bir ustalık duygusu hissediyor.
Ama onu övmek için atladığımızda, çünkü tekrar yapacağını umduğumuzda, onu içsel tatmin duygusundan uzaklaştırırız. Bunun yerine, becerisini değerlendirmemize dikkatini çekeriz. İç ödülüyle (ustalığın sevinci) temasını kaybedebilir ve bunun yerine dikkatimizi ve onayımızı daha fazla kazanmaya odaklanabilir.
Övgü ile çok hızlı ve çok sık adım attığımızda, çocuğun içsel doğrulama kaynağına giden yol yabani otlarla büyür ve bulması zorlaşabilir (kullanın veya kaybedin). Dışarıdan doğrulamaya bağımlı hale gelebilir.
Ve bir gün, düşünmek istediğinden daha erken, artık bölgeniz akranlarıyla dolu değil. O gün çocuklarım için geldiğinde, kendi kendini doğrulamaya giden içsel yollarının çok iyi aşınmış ve tanıdık olmasını umuyorum!
Aşırı övgüye alternatifler hakkında bilgi edinmek için lütfen Çocuğunuzun İç Motivasyonuna Dokunmak başlıklı makalemi okuyun.
Telif hakkı Karen Alonge 2006
GIPHY App Key not set. Please check settings