Otizmle Başa Çıkmak-Ailelere Destek

ABD Eğitim Bakanlığı’nın 2002 tarihli IDEA Kongresi raporuna göre, 1991-1992’den 2000-2001’e kadar sekiz yıllık bir dönemde ABD okullarında otizmli öğrenci sayısı% 1354 arttı (Amerika Otizm Derneği tarafından aktarıldığı gibi) , 2003). Bu artış, ABD’de% 28,4 oranında artan tüm engellerden (otizm hariç) neredeyse elli kat daha fazladır. 1991-1992’den 2000-2001 öğretim yılına kadar, IDEA kapsamında hizmet verilen otizmli öğrencilerin sayısı sırasıyla 5,415’ten 78,749’a yükselmiştir (Autism Society of America, 2003).

2001’de Hastalık Kontrol Merkezi’ne göre, otizm tahmini olarak 1000 kişide 2 ila 6’sını etkiliyor ve Yaygın Gelişimsel Bozukluklar arasında en yaygın olanıdır (Amerika Otizm Derneği tarafından aktarıldığı gibi, n.d.). Bu istatistiklere dayanarak, 1,5 milyon Amerikalının bir çeşit otizme sahip olduğuna inanılıyor (Amerika Otizm Derneği, n.d.). Otizmin tüm ırkları, kültürleri, sosyoekonomik durumları ve eğitim geçmişlerini etkilediği bulunmuştur (Amerika Otizm Derneği, tarihsiz). Otizmdeki bu büyüme oranı, yalnızca otizmli bireylere öğretmek için daha fazla profesyonelin eğitilmesi ihtiyacını değil, aynı zamanda otizmli çocukların aileleri için daha fazla eğitim ve desteğe duyulan ihtiyacı ifade eder. Otizmi olan çocukların ebeveynleri, önemli miktarda stres ve engellilik hakkında çok fazla bilgi ile başa çıkmaktadır. Otizmli çocukların aileleri, stresi etkili bir şekilde yönetmek için profesyonellerin, diğer aile üyelerinin ve toplumun desteğinden yararlanabilir.

Otizmli çocukların ebeveynleri, çocuklarının eğitiminde birçok rol üstlenir. Önce çocuklarını tanımalı ve tanı koymalıdırlar. Doğru bir teşhis konulduktan sonra, çocukları için uygun bir program ve hizmetler bulmaları gerekir. Ebeveynlerin de evde öğretmen olarak hareket etmeleri gerekir, böylece çocuklarının okulda öğretildikleri becerileri evde genelleştirmeyi öğrenirler. Ebeveynlerin etkili öğretmenler olabilmeleri için farklı tedavi programlarının etkililiği konusunda uzmanlaşmış bilgi, beceri ve bilgiye sahip olmaları gerekir (Otizmli Çocukları Eğitmek, 2001). Ebeveynler aynı zamanda çocukları için savunucu olduklarından, özel eğitim yasası ve mevcut hizmetler hakkında bilgi sahibi olmaları gerekir. Otizmli bir çocuk yetiştirmenin stres düzeyi nedeniyle, ebeveynlerin başa çıkma becerilerine ihtiyacı vardır (National Academy Press, 2001). Gallagher tarafından yapılan bir araştırmaya göre (National Academy Press, 2001), ebeveynin öğretmen, savunucu, sevgi dolu ebeveyn ve aile üyesi olarak çoklu rolleri ebeveynler için son derece zorlayıcı olabilir.

2000 yılında Nissenbaum, Tollefson ve Reese (The National Autistic Society, n.d. tarafından aktarıldığı üzere), otizm teşhisinin aileler üzerindeki etkisini inceledi. Ebeveynlerin, çocuklarının olağandışı davranışları için bir açıklama yaptıkları için gerçekten rahatladıklarını buldular (Ulusal Otistik Derneği, tarih yok). Teşhis, yanlış bir şey yaptıklarına dair endişeleri hafifletti (Ulusal Otistik Derneği, 2000). Diğer engelli çocukların ebeveynlerinde olduğu gibi, otizmli birçok ebeveyn veya çocuk, otizm teşhisi konulduktan sonra yas sürecinden geçer.

Araştırmalara göre, otizmli çocukların eğitimi birçok aile için büyük bir stres kaynağıdır. 1976’da Holroyd ve McArthur tarafından ve 1988’de Donovan tarafından yürütülen araştırma (Amerika Otizm Derneği, n.d. tarafından aktarıldığı üzere), otizmli çocukların ebeveynlerinin zihinsel engelli ve Down Sendromlu çocukların ebeveynlerinden daha fazla stres yaşadığını ortaya koydu. Bu stres, otizmli bir çocuğun sergileyebileceği uyumsuz ve antisosyal davranışların bir sonucu olabilir (Amerika Otizm Derneği, n.d.). Otizmi olan bireyler genellikle temel istek ve ihtiyaçlarını ifade etmekte zorlandıkları için, ebeveynler, çocukların ihtiyaçlarını belirleyemediklerinde hayal kırıklığına uğrayabilirler (Amerika Otizm Derneği, tarihsiz). Otizmli çocuk, başkalarının güvenliğini tehdit eden kendine zarar verici davranışlar, saldırganlık veya öfke nöbetleri yoluyla hayal kırıklığı gösterebilir (Amerika Otizm Derneği, n.d.). Ebeveynler otizmli çocuklarının stereotipik veya kendi kendini uyarıcı davranışlarının (yani: el çırpma, dokunma, bir nesneyi sıraya dizme, sebat etme) tuhaf olduğunu ve işleyişine müdahale ettiğini hissedebilirler (Amerika Otizm Derneği, tarihsiz). Otizmi olan çocuklar genellikle akranlarıyla uygun şekilde oynamak gibi sosyal becerilerde ciddi eksikliklere sahip olduklarından, ebeveynler evde çocuk için uygun boş zaman aktiviteleri bulma konusunda kendilerini stresli bulabilirler (Amerika Otizm Derneği, tarih yok). Bazı otizmli çocuklar uyumakta güçlük çeker ve yalnızca sınırlı yiyecekleri yiyebilirler, bu da ebeveynler için başka bir mücadele kaynağına neden olur (Amerika Otizm Derneği, tarihsiz). Aile yemekleri kesintiye uğrayabilir veya kısaltılabilir ve uyku saatleri kesintiye uğrayabilir. Uyku yoksunluğu hem otizmli çocukta hem de çocuğun ebeveynlerinde yaygındır. Toplum tepkileri ayrıca aile stresi üzerinde büyük bir etkiye sahip olabilir ve ailenin topluluk gezilerinden veya aile olaylarından kaçınmasına neden olabilir (Amerika Otizm Derneği, n.d.). Aileler, çocuk başkalarıyla etkileşimde bulunmakta güçlük çektiği için aile buluşmalarına gitmeyebilir (Amerika Otizm Derneği, n.d.). Aileler bazen geniş aile üyeleri karşısında utanırlar ve diğer aile üyeleriyle ilişki kurmakta zorluk çekebilirler.

Ebeveynler için bir başka stres, otizmli çocuklara öğretmek için tüm yöntem ve stratejileri öğrenmektir. Otizmli çocukları için uygun bir eğitim yerleşimi belirlemeye yardımcı olabilmeleri ve IEP sürecinde aktif üyeler olabilmeleri için bu yöntemleri öğrenmeleri gerekir. Şu anda otizmli çocuklara öğretmek için birçok tedavi yaklaşımı ve stratejisi vardır. Mevcut yöntemler arasında Uygulamalı Davranış Analizi, Ayrık Deneme talimatı, Resim Değişimi İletişim Sistemi, TEACCH, Floortime, RDI, Sosyal Hikayeler ve Duyusal Entegrasyon bulunmaktadır. Stratejiler belirlendikten sonra, bu yöntemlerden bazılarının kullanılması aile stresini azaltma ve ailenin yaşam kalitesini artırma potansiyeline sahiptir. Pek çok otizmli çocuk becerilerini genelleme konusunda zorluk yaşadığından, ebeveynlerin çocukların beceri eğitimini okuldan eve taşımaları son derece önemlidir. Ebeveynler de etkili öğretmenler olabilir.

Zorlu davranışları yönetmek için etkili davranışsal müdahale stratejileri öğretilen, işlevsel değerlendirme sürecine öğretilen ve dahil edilen, işlevsel iletişimi kolaylaştırma konusunda eğitilen (hem sözlü hem sözlü olmayan) ailelere evde çocukla daha başarılı oldukları görülmüştür. otizmli (Moes & Frea, 2002). Davranış planlarını belirlerken, profesyonellerin zorlu davranışları analiz ederken aile rutinlerini göz önünde bulundurmaları gerekir (Moes ve Frea, 2002). Davranışsal müdahaleler, inançları, değerleri ve hedefleri dikkate alındığında aileler için daha başarılı ve anlamlıdır (Moes ve Free, 2002).

Aile merkezli bir eğitim yaklaşımı, otizmli bir çocuk ve aileleri için en yararlı olanı olabilir (National Academy Press, 2001). Resmi destek öğretmenlerden, IEP ekip üyelerinden, doktorlardan, yerel eğitim kurumu temsilcisinden ve çocuğu tedavi eden diğer profesyonellerden gelebilir. Gayri resmi destek, ebeveyn ağları, ebeveyn destek grupları, aileler ve komşular aracılığıyla gelebilir. 1987’de Bristol’e göre, ebeveynler sosyal desteğin yeterliliği, aktif başa çıkma davranışlarının kullanılması ve TEACCH programına kayıtlı çocukların ebeveynleri için aileye uyum sağlama arasında pozitif bir ilişki bulmuşlardır (National Academy Press, 2001, s. 34).

Otizmli bir çocukla baş etmek birçok aile için zor ve streslidir. Ebeveynlerin sosyoekonomik durumunun ve etnik kökeninin etkisinde olduğu gibi, çocukların bilişsel düzeyine ve iletişim düzeyine göre ebeveynlerin stres düzeyleri konusunda henüz çok fazla araştırma yoktur. Mevcut araştırmalara dayanarak, otizmli bir çocuk sahibi olmanın getirdiği stresle başa çıkmak ve okulda ve evde eğitimlerinde kazanımlar elde etmek için, ebeveynlerin evde uygulanabilecek özel becerileri ve öğretim yöntemlerini öğrenmeleri gerekmektedir. Otizmli çocukla çalışan profesyonellerle başarılı işbirliği ve eğitim, aile stresini azaltma ve otizmli çocukta iletişim, sosyalleşme, bilişsel, uyum becerileri ve ev ortamında uyumsuz davranışlarda azalma sağlama yeteneğine sahiptir. Otizmli öğrencilerle çalışan profesyoneller, ebeveynleri IEP sürecine, işlevsel davranış değerlendirmelerine ve davranış müdahale planlarına savunucu olarak dahil etmelidir.

Profesyoneller, ebeveynlere okulda kullanılan öğretim metodolojileri konusunda eğitim alma fırsatları sağlamalıdır. Profesyoneller ayrıca kendilerini otizmli çocukların aileleri için bir destek kaynağı olarak görmeli ve özel eğitim kanunu, tedavi yöntemleri ve bilimsel araştırmalar hakkında bilgi sahibi olmalıdır. Otizmli küçük çocukların öğretmeni olarak, ister grup bazında ister bireysel bazda olsun, ebeveyn eğitimleri ve destek grupları düzenlemenin faydalarına ilk elden tanık oldum. Ebeveyn geribildirimine dayanarak, ebeveyn eğitimleri ve destek grupları, katılanlar için son derece faydalıdır ve çoğu ebeveyn, öğretmenler ve diğer ebeveynlerle konuşmak için asla yeterli zaman olmadığını ifade eder – her zaman daha fazla ve daha fazla fırsat için bir istek vardır. işbirliği yapmak.