Ne zaman karar vermelerine izin verilsin?

Dün oğlumu berbere okula saçını kestirmek için götürdüm. Berber dükkanında otururken oğlumun ne kadar büyüdüğünü anımsadım. Onu berbere ilk götürdüğüm zamanı hatırlıyorum, berber koltuğuna oturup kucağıma oturtmak zorunda kaldım, böylece kıvranmayı bırakıp saçını kestirebilsin. Ve şimdi ona bakın, sanki ikinci doğamış gibi berbere giriyor. Doğru, berber koltuğunun yanında durduğum ve erkeklerini konuşurken ona ve oğluma nezaret ettiğim anlarım hala var.
Ama dün her şey değişti. Oğlumla berbere giderken duvardaki saç kesimi resimlerine koştu ve anneciğim, bunu istiyorum dedi. Bütün erkekler ona güldü, annenin o oğlunu almana izin vermeyeceğini, büyüyene kadar. Ama Isaiah’ın gözlerine baktığımda, ona yardım edemedim. Bu tek kararı almasına izin vermeliydim. Bir kez olsun geri çekilip saçının nasıl görünmesini istediğine karar vermesine izin verecektim. Dükkandaki yaşlı adamların yanından geçerken, resme daha yakından bakmak için buna inanamadım! Oğlum, yanında örümcek adam tasarımı olan bir Mohawk almak istedi. Ona başka bir kesi seçeceğini söylemek için arkamı döndüğümde, resme gidip onu işaret ederken gözlerindeki bakışı ve yüzündeki heyecanı hatırladım ve şöyle dedi: Anne, bunu istiyorum. Nasıl geri dönüp ona hayır diyebilirim.
Sandalyeye otururken berber bana baktı, yaşlı adamlar bana baktı ve Isaiah bana sanki bağırmamı bekliyormuş gibi baktı: DUR, buna hazır değilim, bunu yapmak için çok genç tercih! Ama kibarca gülümsedim ve onlara baktım ve Isaiah’ı alkışladım.

Saçını kestirirken seyrederken merak etmeye başladım, hangi noktada çocuklarımızın kendileri için kararlar almasına izin vereceğiz? Ne zaman geri çekilip kontrolü ele almalarına izin vereceğiz? Elbette bu sefer saç kesimi kadar küçük bir şeydi. Ama daha sonra ne olacağını kim bilebilir? Onları iyi kararlar almaya nasıl hazırlarız? Ya da aldıkları kararları kabul etmek mi? Ebeveynler olarak her zaman ellerini tutmak isteriz, onlar için hangi yolun doğru olduğunu varsaydığımızı seçeriz ve onlardan mutlu bir şekilde yürümelerini izleriz. Her zaman tümsekleri, tuzakları engelleyen ve dökülenleri örtbas eden olmak istiyoruz, ama ne zaman duracağız? Onlara karar verme becerilerini dört, beş, altıda öğretmeye başlamalı mıyız? Yoksa yaşlanıncaya kadar mı bekleyeceğiz?
İşaya saçını kestikten ve ben onu eve getirdikten sonra, aynaya koştu ve saçının kestirilmesine baktı. Ne yaptığını tam olarak anlayamadım, bu yüzden masumca ne olduğunu sordum. Bana cevap vermek için arkasını döndüğünde … (aşağıdaki bağlantıdaki makalenin tamamını okuyun)