İngiliz Tudor Bahçelerinde Bitkiler

Süs bitkilerinin faydalı bitkilerle iç içe geçmesi Tudor bahçelerinde yaygın olmaya devam etti. Andrew Borde, bir yenilik olarak geniş çitlerle çevrili bir ara yolla ayrılmış iki bölüm olmasını tavsiye etti. Bu bölümlerden biri saksı otlarına, diğeri ise “arı kovanları için bir yer ile birlikte çeyreklik ve nabız atışı” bölümlerine ayrılacaktı. Bazen meyve ağaçları da özel bir muhafazaya yerleştirilirdi. Genel olarak, daha küçük bahçelerde, her türlü bitki örtüsü dahil edildi ve tıbbi amaçlar için yetiştirilen otlar, esas olarak güzellikleri için yetiştirilen bitkilerle yan yanaydı.

Bahçede yetiştirilen daha çok süs bitkileri arasında akantus, asphodel, auricula, amaranth (çiçek yumuşak veya çiçek amor), peygamber çiçeği (veya şişe patladı, kırmızı ve beyaz), çuha çiçeği, nergis, papatya, gilly-flower (kırmızı, beyaz ve karanfil), gülhatmi (kırmızı, beyaz ve karanfil), iris (flower de luce veya flos delict-
Orta Çağ arum), Hint gözü, lavanta, larkspur (larkes ayağı), zambak
vadi, zambak (beyaz ve kırmızı), çift kadife çiçeği, çörek otu, hercai menekşe veya gönül rahatlığı,
pembe, şakayık, deniz salyangozu, haşhaş, çuha çiçeği, roket, tatlı böceği veya eglantine dahil olmak üzere birçok çeşit gül, snap-dragon (snag dragon), karanfil gillyflower (sops-in-wine), sweet-william, sweet-john, star Beytüllahim, Kudüs yıldızı, stok gillyflower, tutam gillyflower, kadife çiçeği (Fransız kadife çiçeği), menekşe, şebboy ve ayrıca nane ve mercanköşk gibi tatlı kokulu bitkiler.

Çiçek tarhlarının şekli içeriğinden daha önemli kabul edildi. Bahçenin ortasını kesen ana ara yolların oluşturduğu dört mahalle, direklere veya oyulmuş hayvanlara tutturulmuş kafes örgülü bir çit veya şeritli korkuluklarla çevrilmişti. Bu mahalleler düğümlere bölünmüştür. Düğüm, ya geometrik bir desen ya da ejderha gibi, tahta, tuğla, taş ya da kiremitlerden oluşan ve kenarı kutu ya da başka bir sınır bitkisi ile yerinde tutulan bir ejderha gibi hayal ürünü bir şeklin dış hatıydı. Düğümün tasarımı, sadece bir sınır bitkisi ile çizilip çizilmediğine ve ana hatların içinde renkli kumlarla mı yoksa büyüyen çiçeklerle mi dolduğuna göre açık veya kapalı olarak biliniyordu.

Bir labirent veya labirent başka bir favori süs tasarımıydı ve bazen düğümlerin yerini aldı. Ara sıra, yolların inceliklerini gizleyecek ve inisiye olmamışları, içine giremeyecek şekilde varoşlarda uzun süre dolaşmaya zorlayacak kadar yüksek çitlerle dikilmişti; ama çoğu zaman sadece lavanta ya da düşük büyüyen başka bir bitkiyle ana hatları çizildi ve sadece bir dekorasyon biçimi olarak hizmet etti. Merkezi nesne noktası genellikle bir ağaç dikme veya kesilmiş bir ağaçtı.