Bu makale, çocuklarımızı motive etmeye çalışırken, çok fazla övmenin aslında ters etki yarattığı yönündeki önerime yanıt olarak ebeveynler tarafından gündeme getirilen bazı pratik soruları ele alıyor.
~~ Ama övmüyor ve cezalandırmıyorsam, onun yerine ne yapmalıyım? ~~
Ortaya çıktığında içten hayranlığınızı, minnettarlığınızı ve takdirinizi iletmeyi deneyin. Çocuğunuz takdire şayan bir şey yaptığında, ona nasıl hissettiğinizi söyleyin. Vaov! O kumdan kalede 20 kuleyi sayıyor muyum ?! İyi bina yerine Johnny! Aradaki fark, hayranlık duyduğunuzda veya takdir ettiğinizde, onun deneyimine katılırsınız ve bir uyum vardır. Övdüğünüz zaman, onun trenini raydan çıkarır ve kendi yolunuza getirirsiniz.
Çocuğunuzun yardımı için minnettar olduğunuzda bunu söyleyin. Okulda öğrendiği az bilinen bir gerçeği paylaştığında, ilgi ve dikkatiniz ödüldür. Ailenin ve toplumun değerli ve katkıda bulunan bir üyesi olmak, notlardan veya altın yıldızlardan çok daha fazla pekiştiricidir.
Çocuğunuza yetişkin bir komşunuza veya iş arkadaşınıza davrandığınız gibi davranmaya çalışın. Komşularımın, gerçekten iyi bir iş çıkarmış olsalar bile, garaj yollarını küreklediklerinde veya bahçelerini otlattıklarında gülen yüzlü çıkartmalar görmüyorum. Ve kimse, Güzel bahçecilik, Joe!
Bununla birlikte, bakımlı bir bahçe tüm mahalle için bir zevktir ve onları övmeden emeklerinin meyvelerinden keyif aldığımı onlara bildirebilirim. Kabul ve takdirle ilgili sessiz ve samimi bir yorum uzun bir yol kat eder.
Fark, niyette yatıyor. Çocuklar övgünün gerçekten şeker kaplı bir gündem olduğunu bir mil öteden anlarlar. Çoğu samimiyeti tercih eder ve olumlu yanıt verir. Yapmaz mısın
~~ Ama eğer ödülleri vermeyi bırakırsam, hiçbir şey yapmaya motive olmayacaklar! ~~
Her birimiz dış ödül olmadan her gün düzinelerce şey yapıyoruz. Sadece eğlence için diker, örer veya boyarız veya ağaç işleri yaparız. Sadece büyüme ve ustalık heyecanı için zamanımızı azaltmaya veya puanımızı yükseltmeye çalışıyoruz. Daha sonra temiz tabaklardan yemek yemek için bulaşıkları yıkarız. Görünürde polis arabası olmasa bile kırmızı ışıklarda duruyoruz çünkü hedefimize tek parça halinde varmak istiyoruz.
Bebekler yürümeyi, gelişmekte olan vücutları onları harekete geçirdiği için öğrenir, ilk adımlarında alkışladığımız ve neşelendirdiğimiz için değil! Onları süreçleriyle yalnız bırakmakta gerçekten sorun yok. Onların zevkini paylaşamayız demiyorum. Ama altın yıldızlar olmadan da yürümeyi öğrenirler.
Bu, şans verilirse başka kaç başarının benzer bir içsel dürtüyle motive edilebileceğini merak etmiyor mu? Rahatlamak ve bu içsel dürtüye güvenmek harika olmaz mıydı?
Bu konu ilginizi çekerse, Alfie Kohn’un Punished by Rewards kitabına göz atmayı unutmayın. Büyüleyici bir okuma!
telif hakkı karen alonge 2006
GIPHY App Key not set. Please check settings