Babaların Bilmesi Gerekenler

Telif Hakkı 2006 Cole’un Şiirsel Lisansı

Bilinçaltı Zihnin Babalar Üzerindeki Etkileri

Pek çok baba, kendi babaları olmadan büyüdü. Sonuç olarak, büyüyen, değişen çocuklarla günlük etkileşimlerinde onlara rehberlik edecek bilinçaltı ipuçlarına sahip değiller. Bazıları, kontrolü yeniden kazanmak için öfkeli sesler ve cezalarla tepki verir. Diğerleri sessizliğe ve mesafeye çekilir.

Annelerle büyüyen kızlar, tam tersini yapmak için bilinçli bir karar vermedikleri sürece çocuklarını eğitildikleri gibi eğitirler. O zaman bile annelerinin sözleri dillerinden kaybolarak kayıyor.

Genç kızlarım bir bakkalın otoparkında birbirlerine küfür etmeye başlayınca onlara bağırdım, Kes şunu! Bir çift balık karısı gibi konuşuyorsun.

Ağızları açık kaldı. Balık karısı nedir? diye sordu. O anın sıcağında sözlerim benim değildi. Onlar benim annem ve büyükannelerimdi. Onun sorusuna cevap verme girişimime hepimiz güldük.

Sessiz ve ortalıkta olmayan babalar, oğullarına isyan edecek hiçbir söz veya fikir bırakmaz ve daha sonra çocuklarına tekrarlar. Daha da kötüsü, oğulların kimlikleri için hiçbir temeli yok. Bunun yerine sokakta veya savaş alanında arıyorlar.

Üvey babalar

Oğulların üvey babalarının genellikle onlara karşı iki grevi vardır: 1. Anne için rekabet ve 2. İlişkilerdeki güçleri hakkında kafa karışıklığı. Başlangıçta bu grevleri fark etmezlerse çaresizliğin acısını çekerler. Hiçbirimiz çaresiz ve kontrolden çıkmış hissetmekten hoşlanmayız. Bizi öfkelendiriyor. Çocuklar genellikle bu duyguyu uyandırır ve öfkenin yükünü alırlar.

Yaygın Amerikan Kültürü

Oldukça rekabetçi bir toplumda, babalar genellikle kendilerini büyüyen oğullarıyla rekabet ederken bulurlar. Kendi kimliklerini ve saygısını arayan oğullar, onlarla rekabet ederken bile babalarını reddederler. İtaat etmek için babalara ihtiyaçları var. Yoksun ya da sessiz babalar, koç çocuklarının kendi özel kimliklerini oluşturmak için ihtiyaç duydukları temel şeyi sağlamaz.

Ulusal Babalık Derneği’ne göre, oğulların babalarından en çok hoşlanmadığı yaş ortalaması 17’dir. Bu hem normal hem de sağlıklıdır. Ne yazık ki, çoğu baba bu hoşnutsuzluk döneminin önemini anlamıyor. Çoğu zaman aşk, babaların ve oğulların birbirlerini hissetmelerine veya ifade etmelerine izin verdikleri son histir.

Ünlü adamlar ve oğulları hakkında çok sayıda hikaye vardır. Kirk Douglas iki oğlunu sevdi ve onunla yarıştı. Sadece bir kişi, Michael, başarısını eşitleyecek kadar onunla rekabet etti. Diğeri orta yaşta alkole bağlı hastalıktan öldü. Michael babası kadar ünlü ve saygı duyulan biri olduğu ortaya çıktı. Orta ve ileri yaşta bu ikisi birbirlerini sevmekte özgürdür.

Babam üç oğlunu da sevdi, ancak sadece ikisi onunla başarılı bir şekilde rekabet etti. Ancak rekabet etmeyen oğlu savaştan eve dönünce sevgiyle ağladı. Babamın oğluna olan sevgisini açıkça ifade ettiğini gördüğüm tek zamandı.

Eski başkanımız George Bush oğullarını da severdi. En çok yarışanlardan biri de başkan oldu. Ancak rekabet orta ve yaşlılığın ötesinde devam ediyor. George kıdemli başkan olduğunda, George W. 1989’daki bir röportajda, insanların beni tanıması için havuzda oldukça büyük bir sıçrama yapmam gerektiğini söyledi. Babamın kim olduğu sayesinde havuzum çok genişledi. Avantaj, herkesin benim kim olduğumu bilmesidir. Dezavantajı ise, başarılarım ne kadar büyük olursa olsun, kimsenin onlar için bana itibar etmeyeceğidir. (Newsday, Long Island gazetesi)

George Junior, babasıyla rekabet edebilmek için, daha kararlı ve babasının başkan olarak olduğundan daha güçlü davranmak zorunda kaldı.

George kıdemli, 2003 George Bush Kamu Hizmetinde Mükemmellik Ödülü’nü Ted Kennedy’ye yaptığı sunumda kanıtlandığı üzere rekabeti sürdürdü. Ödül duyurusu Kennedy’yi tüm Amerikalılara bir ilham kaynağı olarak övdü. (10/18/03 Boston Globe) Kesinlikle Ted Kennedy’nin ilkeleri George W. Bush’un ilkelerine benzemiyor. Benzer ince yollarla George Senior, onaylamadığını gösteriyor. (Artık Bill Clinton ile arkadaş.)

Bu baba-oğul rekabeti oldukça iyi gizlenmiş durumda, ancak ufak tefek parçalar basına, onun hala aktif olduğunu bilecek kadar sık ​​sık gizlice çıkıyor.

Birinin bilinçaltı zihninin rolünün tanınması, çatışmanın çözümünü kolaylaştırabilir ve çatışmayı kaçınılmaz olmaktan çok gereksiz kılar.

Baba Anketi

California, San Luis Obispo’nun şairleri yerel Çiftçi Pazarı’nda gayri resmi bir anket yaptı. Soru sorulduğunda, babanızı birden ona kadar olan ölçekte ne kadar iyi tanıyorsunuz? Rastgele seçilen 100 yetişkin şu cevabı verdi:

Kimin için ayakta? ve 10’u çok iyi için 11’i yanıtlayan kişi 10’u, 7’si 9’u, 15’i 8’i, 12’si 7’yi, 3’ü 5’i, 17’si 4’ü, 9’u 3’ü, 13’ü 2’yi, 10’u 1’i seçti

Cevap veren kişi ne kadar küçükse, şu soru o kadar büyük olasılıkla geldi: Hangi baba?

E-postayla geri gelen bir yorum en tipik görünüyordu. Yetişkin bir oğul şöyle yazdı: Hem biyo babam hem de üvey babam bu dünyadan gitti. Ve ben hiçbirini gerçekten tanımadım. Hayatları boyunca sıkıntılı ve John Wayne Sendromu çeken adamlardı!

Başka: Ne kadar ilginç bir soru. Yıllara rağmen ne babamı ne de kayınpederimi tanımadım

Babalar Günü’nden bir hafta önceki Ulusal Babalarınıza Yazın Günü, sessiz acılara, John Wayne sendromlarına, acı ve yalnızlığa son vermeyi teşvik ediyor. Babalara hala hayatta olsun ya da olmasın, adresi bilinen bir adres olsun ya da olmasın mektup yazmak, yazarı daha iyi hale getirir. Ve teslim edilen mektuplar babaları değiştirir.

İşte e-posta ile gelen bir tanesi. Bu yazar babasına şu soruyu sormadı: En keyifli, en korkutucu, en heyecan verici ve en tatmin edici olan ne yaparsınız? Ölçekte on numarayı seçen birkaç kişiden biri olduğu için cevapları bildiğini hissetti. Yine de, çoktan ölmüş olan babasına yazdığı zaman ne olduğunu hissedin:

Sevgili babam,

Orada hava nasıl? Biliyorum, yılın bu zamanı özellikle sıcak olmalı. Biri bana babamı ne kadar iyi tanıdığımı sordu. Sizi, aşağıda bir klima imtiyazları varsa, tüm dağıtım haklarına sahip olduğunuzu ve şimdiye kadar muhtemelen dondurma pazarını da köşeye sıkıştırdığınızı bilecek kadar iyi tanıyorum.

Yazmam çok uzun sürdüğü için üzgünüm. Eğer o şair “Babana Yaz” tatilini daha önce yapmış olsaydı, sana daha önce yazardım. Umarım orada iyi yaparsın. Aşırı dalgınlığımı gösterirken attığın öfke nöbetlerini atmanın senin için muhtemelen çok sıcak olduğunu biliyorum. Bu arada daha iyi olmadım.

Bir şeyi unuttuğumda bana lakaplarla sarılı tüm bu isimleri nasıl çağırdığını hatırlıyor musun? Bak ne diyeceğim baba. Devamsızlığımı affedebilirsen, seni öfke nöbetlerini affedeceğim. Eşit diyelim. Beni sevdiğin kadar seni de seviyorum baba ve bunun sıfırdan fazlası olduğunu biliyorsun. Sana cehennem dilerim

Senin oğlun

Bir oğul babasının sevgisinin sıfırdan fazla olduğunu bildiğinde, ne kadar geç keşfederse keşfetsin, gerçekten önemli bir şeyi bilir. Hepimiz babalarımızın kendimizle ilgili bilinçaltı düşüncelerimizdeki rolünü fark ettiğimizde, hayatlarımız üzerinde daha fazla kontrol sahibi oluruz.

İşte babaların yaptığı en iyi ve en kötü on şeyi öneren listem:

BİR BABA YAPABİLECEĞİ EN İYİ ON ŞEY

1. Kendini özünü tanıyın 2. Sıcak düğmelerinin kaynağını tanıyın 3. Sıcak düğmelerinin kaynağını tanıyın 4. Sıcak düğmelerini kabul edin 5. Fiziksel ve duygusal olarak kendinizi besleyin 6. Kendini affedin 7. Kendinizi gülün, 8. Bir titreyerek yürüyün Disiplinin orta çizgisi 9. Kelimelerden çok örnek yoluyla liderlik edin 10. Çocuklarının ayrılığın her aşamasında ona karşı itme ihtiyacını anlayın

BİR BABA YAPABİLECEĞİ KÖTÜ HATALAR

1. Çocuklarına vurun 2. Bağırın, bağırın, söyleyin ve övün 3. Sık sık özür dileyin 4. Çocuklarına ders verin 5. Fiziksel veya duygusal olarak kaçmak 6. Çocuklarını kızdırın 7. Saygı isteyin 8. Çocuklarına herhangi bir şekilde yalan söyleyin 9 Kendine yalan söyle 10. Kendini Berate

Babana Yazma Günün Kutlu Olsun. Tatil, 11 Haziran 2006 Babalar Günü’nden bir hafta önce resmiyet kazanır.