Çocuğunuz Bullycide’den ölecek mi?

Brenda’ya cesareti, inancı ve Jared’in hikayesini bu makale için kullanma izni için çok teşekkürler. Lütfen bu makalenin sonundaki Jared’in hikayesini okuyun ve bu gereksiz zulmü sona erdirmeye adanmış web sitesini ziyaret edin. Bu, dünya çapında devam eden bir sorundur. Durması gerekiyor.

Hayatım boyunca insanlardan nefret etmemeye, nefret ve önyargıdan kaynaklanan acılardan kaçınmaya çalıştım. Yine de neredeyse nefret edebileceğim bir grup insan var ve bunlar zorbalar. Çocukken, kısmen küçük boyum ve çok fazla hareket etmemiz nedeniyle muhtemelen zorba payımdan daha fazlasına sahiptim. Her zaman yeni çocuk olmanın kendine özgü sorunları vardır ve yeni çocuğun bir okul kabadayısı için tam bir hedefe benzer, çünkü yeni bir çocuğun arkadaş edinmeye ve ittifaklar kurmaya vakti olmamıştır. Yapana kadar kendi başlarına oradalar.

İlkokuldayken ve yeni çocuğun, hem kız hem de erkek zorbalar için tam bir hedef olduğunu hatırlıyorum. Kızlar oyun parkında benimle alay ediyor, saçımı kesmekle tehdit ediyor, beni dışlıyor ya da zalimce şeyler söyleyerek benden kaçıyorlardı. Belirli bir gün, bu istismarcılarla ipimin ucundaydım, öğretmen tahtaya yazı yazarken bütün bir sabah sınıfa tükürük topları atarak oturmuştum. O gün bir çocuk kabadayı tarafından kuyruk kemiğinden çok sert bir şekilde tekmelenmiştim. Zil çaldığında ve hepsi gidip kafeteryaya yöneldiğinde koltuğumda kaldım ve ağladım. Öğretmen geldi ve sorunu tespit etmeye çalıştı, çünkü bu noktada teselli edilemezdim. Saman, devenin sırtını kırmıştı. Okulda olup bitenlerden hiç kimseyle konuşmadım, öğretmenlerle, hatta ailemle bile. Ağlamayı kesmeyecektim, bu yüzden öğretmen müdürü odaya getirdi. Benimle konuştu ve beni kendisiyle gitmem ve kafeteryada onunla şahsen öğle yemeği yemem için yeterince sakinleştirdi. Sadece o ve ben. Bu çocuklar başlarının ne kadar dertte olabileceğini anlamış olmalılar ve tepsilerindeki tatlıları ve yiyecekleriyle masamıza yaklaşmaya başlamış olmalılar. O müdüre iyi görünmeye çalışarak diye düşündüm. Kandırıldığından şüpheliyim ama yine de okulda zorbalık durdu. Tekrar taşınmadan önce orada arkadaş edinmedim, çünkü bana bu şekilde davranacak insanlarla arkadaş olmaya hiç ilgi duymuyordum.

Diğer okullarda zorbalığın farklı versiyonlarıyla karşılaştım. Şimdi geriye dönüp bakıyorum ve onlara asla söylemeyecek kadar gücüm olduğunu anlıyorum. Bazen söylersen zorbalık daha da kötüleşir. Bir okulda son sınıf, takıldığım bir grup kızın zulmünü duydu ve onları tehdit etti. Son sınıf öğrencisi (ben birinci sınıftaydım) bana “Bu sınıfta bir sorun var, onlar sadece en acımasız çocuklar” dedi. Sessizce kabul ettim ve çok iyi olan başka bir grup kızla arkadaş oldum. Ama sonra tekrar taşındık …

Irksal huzursuzluk ve şiddet içeren korkunç bir zamanın ortasında başka bir şehre taşındık. Bir amigo kızın suratından vurulduğunu duydum, bu yüzden artık devlet okuluna gitmeyeceğime karar verdim. Ailem benimle bu konuda kavga etmedi, o zamanlar on dört yaşındaydım ve o andan itibaren evde eğitim gördüm. Bu makale, zorbalığa uğradıkları için intihar eden çocuklar ve gençler hakkındadır. Benim için yaptığım tek şey, “Bunu atlatabilirim” diye düşünmek ve Tanrı’ya olan inancımdı. Ailem inancına göre eğer intihar edersen af ​​dileyemezsin, bir canını alırsın (kendi hayatını) ve bu yüzden cennete gitmezsin. Hey, benim için çalıştı.

Belirli bir okulda, bir gün evdeyken, bir amcamın evimize bıraktığı dövüş sanatları Ju-Jitsu üzerine bir sürü kitap keşfettim. Ona hayran kaldım ve hepsini okudum. Resimler, kendinizi nasıl savunabileceğinizi ve hatta bir saldırganın gözlerini nasıl çıkarabileceğinizi, kulak zarlarını nasıl kırabileceğinizi ve zorbalığa uğrayan bir çocuğa daha birçok faydalı şeyi nasıl yaptığını gösterdi. O zamanlar sadece on yaşındaydım ve pratik yapacak kimsem yoktu. Ju-Jitsu savunma fikri, cephaneliğimden yavaşça silindi ve aynı şekilde – şiddet şiddeti doğurur. O yıl derslerimde çok başarılıydım ve bir yetişkin olarak çok daha sonra duyacağım sözünü keşfettim, “Ödeşmenin en iyi yolu başarılı olmaktır” doğruydu.

Gittiğim okulların çoğu sadece birkaç kabadayı barındırıyordu ve öğrenci kitlesinin çoğu düzgündü. Sadece yeni çocuk iyi bir hedef yapıyor. Hatırlayabildiğim en kötü kasaba gibi değillerdi.

Zorbalar ne yapar

Başka isimler çağırmak, onları aşağı çekmek
Zalimlik: çocuğu dışlamak ve başkalarını da aynısını yapması için işe almak
Kışkırtma ve sürekli alay etme
Kişiyi görmezden gelmek, önemini azaltmak
Tehdit edici davranış ve tek başına veya grup olarak sindirme
Kayıtsız bir şekilde başkalarının eşyalarına zarar vermek
Kitaplarını, şapkalarını, başkalarına ait diğer eşyaları almak
Bir başkasının saçma sapan, utanç verici şeylerin “dahil edilmesi”
Fiziksel zarar, vurma, saç çekme, bir başkasına takılma

Zorba türleri

Yetişkin bir zorbanın göstergelerinden bazıları

Erkek veya kadın, iş arkadaşı veya yönetici, koca, karı veya ebeveyn olabilir
Başka birini kontrol etmek için dağları köstebek tepelerinden çıkarır.
Mantıksız / katı yönetim tarzı, onun yolu veya otoyol
Personelin moralini bozar, daha sonra “kötü hisseder”
Şimdi, sözelleştirme yoluyla öğrenilmiş zulmü kullanmaya daha yatkın – yakın bilgiyi kullanarak bir başkasını incitmek için “düğmelere basmayı” hedefliyor
Başkasının işini sabote eder
Mikro yönetimler
Hâlâ zalimce yorumlar yapıyor ve küçümsüyor
“Şaka yapıyordum” diyen şakaları hedef alıyor
Bir kabadayıydı veya okulda zorbalığa uğradı

Bunu hayal edin (www.jaredstory.com’dan, izinle kullanılmıştır)
“Bu şeylerin işyerimizde olduğunu hayal edin. Her gün tacize uğradığınızı ve aşağılandığınızı hayal edin. Koridorlarda itildiğinizi veya kafasına vurulduğunuzu hayal edin – failin bir daha ne zaman saldıracağını asla bilemezsiniz. Sessizce oturduğunuzu, öğle yemeğinizi yediğinizi hayal edin. ve sandalyenizden çalınarak. Kafanız yere çarptığında, bir darbeden sonra bir darbe aldığınızda, kafanıza ve yüzünüze bilincinize girip çıktığınızı hayal edin. Kendinizi savunursanız – sizi kovulacak – ancak saldırganlarınızın ertesi gün veya önümüzdeki hafta geri dönmelerine izin verilir – her şeyi yeniden yapmaları için.

“Tahmin etmek zor, değil mi? Amerika Birleşik Devletleri’ndeki herhangi bir işletmenin bu şekilde çalışacağını ve işte kalacağını düşünmek ne kadar saçma. Yine de, halk eğitimi işinde, çocuklarımıza bunu beklemelerini ve kabul etmelerini söylüyoruz. Bu. Gerçek şu ki, diğerleri Brandon’ın acısını sona erdirmeden çok önce hayatını aldı. Brandon cesurdu. Tüm bunlara katlanarak – tüm umudunu yitirene kadar – kahramanca bir savaşta savaştı. ” Cathy, Brandon’ın annesi, www.jaredstory.com’dan