Bugünlerde zorlayıcı çocuklara nasıl ebeveynlik yapılacağına dair çok sayıda literatür var. Ne yazık ki bu literatürün çoğu, özel ebeveynlik ihtiyaçları ve özel bir ebeveynlik anlayışı olan çocuğu tipik olarak ele almıyor. Tepkisel bağlanma bozukluğu, muhalif meydan okuma bozukluğu ve hatta depresyon teşhisi konmuş bir çocuk, davranışın kendisini değil, davranışı yönlendiren temel dinamikleri anlamayı gerektirir. Örneğin bir buzdağı benzetmesini ele alalım. Tipik olarak bir buzdağına atıfta bulunduğumuzda, yüzeyin üzerinde gördüklerimizden bahsediyoruz. Bununla birlikte, her buzdağının% 90’ı görünmez, yüzeyin altında yatıyor. Bir buzdağı olarak düşündüğünüz şey gerçekten sadece ipucu. Yüzeyin üzerinde bir buzdağının ne kadar büyük olduğu düşünüldüğünde, bu ezici bir düşünce. Diğer% 90’ının altında gizlendiğini hayal edin.
Çocukların sergilediği olumsuz davranışlar hemen hemen aynıdır. Bir buzdağını yukarıdan aşağıya doğru kırarak ortadan kaldırmaya çalışsak da, buzdağının en küçük yönüne odaklanmak için sonsuz zaman ve enerji harcıyor olacağız. Ebeveynleri basit davranış değiştirme çizelgeleri, eğitim kampı taktikleri veya mantıksal sonuçlarla sadece davranışı hafifletmeye odaklanmaya teşvik ettiğimizde, aslında davranışın en önemli kısmını kaçırıyoruz. Tipik olarak, sadece davranışa odaklanmak, davranışı bir süreliğine ortadan kaldırabilir ve yalnızca daha yoğun bir şekilde başka bir güne döndüğünü görebilir. Hızlı bir süre içinde sorunlu davranışların azaltılmasına etkili bir şekilde yardımcı olmak için belirli ebeveynlik adımları atılabilir. Adımların uygulanması kolay olmayacaktır, ancak bu yolda kalmaya yönelik kesin bir kararlılıkla her yaklaşımın etkinliğinin etkili olacağı garanti edilmektedir.
Stres Modeli
Yaptığımız her şeyde stres hayati bir rol oynar. İçsel bir deneyim olarak, hayatta kalmak ve dış dünyayla meşgul olmak için günlük strese güveniyoruz. Ek olarak, hastalıklarla savaşmak, yiyecekleri sindirmek ve zor zamanlardan kurtulmak için strese güveniyoruz. Sadece gülmek, bir stres durumu yaşamaktır. Şiddetli davranışlar için ebeveynlik tekniklerini değerlendirirken, Stres Modeli adı verilen bir insan davranışı teorisine güveneceğiz. Stres Modeli, tüm davranışların bir stres durumundan kaynaklandığını ve davranış ile stres arasında iki temel duygudan birinin varlığı olduğunu söyleyen çok basit bir davranış teorisidir: Sevgi veya Korku. Stresi yatıştırıp davranışı azaltabileceğimiz duygunun ifadesi, işlenmesi ve anlaşılması yoluyla olur.
Çok önemli nokta: Yalnızca iki temel duygu vardır – aşk ve korku. Öfke birincil duygu değildir. Bedensel korku deneyimine ikincil olan bir duygudur. Duyusal yollardan herhangi biri aracılığıyla bir korku deneyimi meydana gelebilir. Gördüğünüz, duyduğunuz, dokunduğunuz, kokladığınız, tattığınız ve hatta vücudunuzun sıcaklığıyla. Hem stres hem de korku deneyimi hücreseldir. Bilinçsiz bir şekilde gerçekleşir. Neyin korkuya veya strese neden olduğunu her zaman bilemeyeceksiniz. Öfke, öfke, kıskançlık ve daha fazlasını görüyorsanız, bu öfke yerine korkudan kaynaklanmaktadır. Aşk, iki insan arasındaki boşluktur. Her zaman mevcuttur ve her gün bizi çevrelemektedir. Bizi aşktan uzak tutan tek şey korkumuzdur. Sevginin varlığı doğal olduğu için korkuyu bir kenara bırakıp sevginin huzuruna adım atmak bize kalmıştır. Belki duymuşsunuzdur, Mükemmel aşk tüm korkuyu ortadan kaldırır veya Sevgi ve korku bir arada var olamaz. Sevginin sadece kılık değiştirmiş korku olduğunu sakince algılamaya başladık. Çoğu zaman bunu görmeyiz çünkü çoğu zaman kendi korkumuzu göremeyiz. Belirli şiddetli davranışlardan bahsederken, önce ebeveynde yarattıkları korku ve stresi hatırlamak önemli olacaktır. Daha fazla korku yaratarak korkunun üstesinden gelmeye çalışırsanız, yalnızca korkuyu güçlendirirsiniz.
Eylem alıştırması:
Tam bir hafta boyunca sizinle çocuğunuz arasındaki eylemlerde korku görmeye çalışın. Şaşıracaksınız.
Telif hakkı 2006 Dr. Bryan Post. Tüm hakları Saklıdır.
GIPHY App Key not set. Please check settings